Στα δέκα του χρόνια ξεκίνησε το στίβο, τότε έκανε τις πρώτες εξετάσεις και έμαθε ότι έχει “φύσημα”. Από νωρίς έχει μάθει ότι η ζωή είναι μαραθώνιος και έχει αποφασίσει να τον τρέξει.
Μιλώντας στην εφημερίδα “Το Βήμα” περιέγραψε μέσα σε δυο προτάσεις την περιπέτειά του…
“όλα πήγαιναν καλά μέχρι τα 17 μου χρόνια.Τότε έπαθα πνευμονία, στη συνέχεια πνευμονικό οίδημα και οι σφυγμοί μου έφθασαν τους 120. Με ελικόπτερο μεταφέρθηκα στο Λαϊκό Νοσοκομείο, όπου έμεινα λίγες ημέρες, και στη συνέχεια μπήκα στο Ωνάσειο. Τρεις μήνες μετά- είχα βγει από το νοσοκομείο- άρχισα να “πέφτω”. Οι εξετάσεις έδειξαν καρδιακή ανεπάρκεια”.
Ο Π. Σταματίου είναι ένας από τους 25 συνανθρώπους μας που περιμένουν μόσχευμα καρδιάς, άλλοι 80 ήπατος, περίπου 1.100 είναι υποψήφιοι λήπτες νεφρού.
Δυστυχώς οι δότες οργάνων στην Ελλάδα είναι μόλις 63. Ίσως η τραγική ιστορία της Ελευθερίας Κρικέλη, γιατρού, αλλά πάνω απ’ όλα μητέρας ένος παλικαριού που έχασε τη ζωή του πρόωρα, αποτελεί παράδειγμα για όλους μας
“Το 1995 ήρθα σε μετωπιαία σύγκρουση με τον θάνατο, όταν μου τηλεφώνησαν από το Πανεπιστήμιο της Μασαχουσέτης και μου είπαν ότι ο πρωτότοκος γιος μου, που φοιτούσε εκεί, μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο κλινικά νεκρός.Ο Γιάννος μου ήταν κλινικά νεκρός και είχε ήδη μπει σε μηχανική υποστήριξη. Αυτό όμως δεν κατάφερε να με σκοτώσει. Εκτός από μάνα ήμουν και γιατρός και σκέφθηκα ότι κάθε κύτταρό του,κάθε όργανό του ήταν νέα πηγή ζωής για άλλους ανθρώπους. ”.