Οι πωλήσεις πλοίων, η μείωση του προσωπικού στα ελάχιστα επιτρεπτά επίπεδα, η σταδιακή αποδέσμευση από ζημιογόνα δρομολόγια και οι μειώσεις στις ταχύτητες των πλοίων προκειμένουν να περιοριστεί το κόστος, είναι το μείγμα λιτότητας που εφαρμόζουν όλες οι ακτοπλοϊκές εταιρείες της χώρας προκειμένου να διατηρηθούν εν ζωή.
Σύμφωνα με την εφημερίδα τα “Νέα” με συσσωρευμένα χρέη που προσεγγίζουν το 1 δισ. ευρώ, με την πτώση του τζίρου να βρίσκεται στο 30% περίπου τα τελευταία δύο χρόνια (2011-2012) οι πέντε μεγαλύτερες ακτοπλοϊκές εταιρείες της χώρας – Blue Star, Μινωικές Γραμμές, ΑΝΕΚ, HSW και ΝΕΛ – μπορεί να ελέγχουν έναν στόλο πλοίων συνολικής αξίας 2,04 δισ. ευρώ, αλλά στην πραγματικότητα είναι «πτωχές»: τα πλοία δεν μπορούν ούτε να πωληθούν αλλά ούτε φυσικά και να αξιοποιηθούν σε στοιχειώδη επιχειρηματικά επίπεδα.
Ενώ όλες σχεδόν οι ακτοπλοϊκές εταιρείες έχουν πλοία που περισσεύουν και κατά συνέπεια θέλουν να τα πωλήσουν, δεν μπορούν να βρουν αγοραστές λόγω των χρηματοδοτικών προβλημάτων που υπάρχουν στη διεθνή αγορά.
Την ίδια στιγμή και αυτός ακόμη ο παροπλισμός τους που θα μπορούσε να αποτελούσε μια προσωρινή μεταβατική λύση είναι κοστοβόρος, καθώς κοστίζει κατά μέσον όρο 1,5 εκατ. ευρώ τον χρόνο. Μπροστά σε αυτό το αδιέξοδο δεν έχουν άλλη επιλογή από το να διατηρούν σε λειτουργία όλα τα πλοία έστω και με χαμηλά ποσοστά πληρότητας.
Είναι πλέον γεγονός που δύσκολα μπορεί να ανατραπεί με τα σημερινά δεδομένα ότι ο ιός της πεντάχρονης ύφεσης της ελληνικής οικονομίας έχει προσβάλει για τα καλά και την ελληνική ακτοπλοϊκή αγορά.
Στο πρώτο επτάμηνο του 2012 η αγορά μπορεί να μην ήταν και τόσο καταστροφική όσο φοβούνταν οι ακτοπλοϊκές εταιρείες, αλλά τα νούμερα εξακολουθούν να είναι απειλητικά για τη βιωσιμότητα των επιχειρήσεων: οι επιβάτες που διακινήθηκαν ήταν μειωμένοι κατά 18%, τα Ι.Χ. αυτοκίνητα που μεταφέρθηκαν ήταν μειωμένα κατά 23%, ενώ τα φορτηγά ήταν λιγότερα κατά 10%.
Απέναντι στα αδιέξοδα αυτά και με δεδομένο ότι τα περιθώρια για νέες αυξήσεις ναύλων έχουν στενέψει ασφυκτικά, οι επιχειρήσεις του κλάδου στρέφονται σε κάθε δυνατή λύση που θα μπορούσε να μειώσει τα λειτουργικά τους κόστη.
Από απολύσεις προσωπικού κυρίως των διοικητικών υπηρεσιών, μέχρι τη μείωση στις ταχύτητες των πλοίων. Ενδεικτικά αναφέρεται ότι μεγάλη εταιρεία περιόρισε τις ταχύτητες πλοίων της που καλύπτουν τις γραμμές της Κρήτης και αύξησε τη διάρκεια κατά 3 ώρες (από 6½ σε 9½ ώρες), ενώ πλοία που εκτελούν δρομολόγια στις γραμμές της Αδριατικής καλύπτουν πλέον τις αποστάσεις σε 24 ώρες από 20 ώρες που τα κάλυπταν πριν από τα μέτρα λιτότητας.