Όλα αυτά, στην εκδήλωση της λήξης του «Θερινού Σχολείου Κατασκευών» (Maker Summer School), την Τετάρτη το βράδυ, στον πολυχώρο «The Cube Athens». Στο θερινό σχολείο, ένα εργαστήριο διάρκειας μιας εβδομάδας, δεκαπέντε προσφυγόπουλα έμαθαν από έξι διδάσκοντες του Τεχνολογικού Ινστιτούτου της Μασαχουσέτης (MIT), στη Βοστόνη των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, τη διαδικασία σχεδιασμού και κατασκευής χρήσιμων αντικειμένων για την καθημερινή τους ζωή. Ήταν μια συνεργασία της μη κυβερνητικής οργάνωσης «Φάρος» και του εργαστηρίου D-Lab του ΜΙΤ.
«Σκοπός του εργαστηρίου είναι τα παιδιά να αναπτύξουν τις νοητικές τους ικανότητες, να συνειδητοποιήσουν τις ικανότητές τους, τη δημιουργικότητά τους, θέτοντας ένα πραγματικό ζήτημα και ψάχνοντας τη λύση, όχι απλά να μάθουν πώς να συναρμολογούν ένα αντικείμενο. Είναι πολύ πιο εποικοδομητικό τα παιδιά να σχεδιάσουν ένα ρομπότ, από το να ακολουθήσουν απλώς τις οδηγίες κατασκευής ενός ρομπότ, που έχουν σχεδιάσει άλλοι. Τα ίδια τα παιδιά εντοπίζουν ένα κοινό πρόβλημα, έπειτα σχεδιάζουν και δημιουργούν ένα προϊόν, με το οποίο θα λύνεται αυτό το πρόβλημα. Και όλα αυτά μέσα από ομαδική δουλειά» αναφέρει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ η Μάρθα Τόμσον, από την ομάδα του ΜΙΤ.
Μέσα σε μια εβδομάδα, τα παιδιά ήρθαν σε επαφή με διάφορα εργαλεία της ξυλουργικής, της ηλεκτρονικής και της χύτευσης μετάλλων. «Πριν από το εργαστήριο, γνώριζα μόνο το ψαλίδι» διηγείται ο Ρομάν στο ΑΠΕ-ΜΠΕ, και δίπλα ο πατέρας του Φαζίκ χαμογελάει, περήφανος για το γιο του. «Σταδιακά, οι δάσκαλοι μας εισήγαγαν σε όλο και πιο σύνθετες καταστάσεις. Στην αρχή ξεκινήσαμε από τον σχεδιασμό, την παρουσίαση και τη χρησιμότητα των εργαλείων. Φτιάξαμε απλά πράγματα, όπως κουτιά, να εξοικειωθούμε. Δουλεύαμε ανά δυο, ώστε ο ένας να προσέχει να μην τραυματιστεί ο άλλος».
«Εντυπωσιαστήκαμε από το πόσο έξυπνα και διψασμένα για μάθηση ήταν τα παιδιά και πόσο γρήγορα μαθαίνανε. Να σκεφτείς, ότι όλα έχουν σταματήσει την εκπαίδευσή τους εδώ και τουλάχιστον δυο χρόνια, λόγω του πολέμου και της προσφυγιάς» συνεχίζει η κ. Τόμσον. Καθόντουσαν και μετά τη λήξη του μαθήματος, για να μην διακόψουν αυτό που είχαν ξεκινήσει, εξηγεί.
Στην πραγματικά εντυπωσιακή μακέτα του Μαχντί και της τριμελούς ομάδας του, ένα πολύ βασικό πρόβλημα, που συναντάται σε πάρα πολλά μέρη του κόσμου, βρίσκει τη λύση του. Ο Μαχντί σκέφτηκε το χωριό του, στην περιοχή Γκάζνι του Αφγανιστάν, στα 2.200 μέτρα. Δεν υπάρχει νερό, και τα δέντρα φυτρώνουν σε διάφορα επίπεδα. Χαμηλά περνάει ένα παραπόταμος του ποταμού Καμπούλ. Η ομάδα σχεδίασε λοιπόν μια αντλία νερού στο ποτάμι, σωλήνες που μεταφέρουν το νερό στα διαφορετικά επίπεδα, μέχρι την κορυφή του λόφου. Η ροή του νερού ελέγχεται, όπως και αποθηκεύεται για πιο ξηρές ημέρες.
Άλλα προσφυγόπουλα, εξαιτίας της έλλειψης ψυκτών νερού και ανεμιστήρων στους καταυλισμούς, που διαμένουν μέσα στη ζέστη, σκέφτηκαν να τους φτιάξουν. Πράγμα που έκαναν και πήραν τα νέα μηχανήματα πίσω στα σπίτια τους να τους δροσίζουν.
Όπως εξηγεί ο Νταν Μπίσουας από τον «Φάρο» στο ΑΠΕ-ΜΠΕ, το πλάνο είναι η συνεργασία της οργάνωσης με το ΜΙΤ να συνεχιστεί και να ξαναγυρίσουν για νέα σεμινάρια και δημιουργικές ιδέες.
Πηγή: ΑΠΕ – ΜΠΕ