Ανήμερα την 70η επέτειο του μεγάλου ΟΧΙ σύσσωμου του ελληνικού λαού υπό την ηγεσία του Ιωάννη Μεταξά, που οδήγησε στην εποποιϊα της Αλβανίας και σε μια από τις λαμπρότερες περιόδους της ιστορίας μας, οι απολυμένοι συμβασιούχοι του υπουργείου Πολιτισμού βρήκαν για μια ακόμα φορά την ευκαιρία να καταλάβουν τον Ιερό Βράχο της Ακρόπολης κι ως νέοι κατακτητές να υψώσουν στη θέση, που θα έπρεπε να βρίσκεται η ελληνική σημαία αντί για την σβάστικα των ναζί το πανό τους με το «Όχι στις απολύσεις».
Συνέκριναν δηλαδή το έπος του 1940 με τον δικό τους αγώνα για μια ουσιαστική αργομισθία στο Δημόσιο. Και σαν να μην έφθανε αυτό ο πρόεδρος τους Νίκος Χασομέρης (τα επίθετα στην ελληνική παράδοση είναι ενδεικτικά της ιδιότητας του ατόμου που τα φέρει) ισχυρίσθηκε ότι «δεν έχουν αξία τα μάρμαρα χωρίς τους ανθρώπους». Δηλαδή συνέκρινε, κι έκρινε κατώτερα, τα μάρμαρα της Ακρόπολης, του κορυφαίου συμβόλου του πανανθρώπινου ελληνικού πολιτισμού, με τη δική τους επιδίωξη για μια δουλειά στο Δημόσιο. Η ύβρις είναι μεγάλη. Αλλά δυστυχώς ενδεικτική της νοοτροπίας παρακμής, που φευ επικρατεί στη χώρα μας σήμερα και την έχει οδηγήσει στην σημερινή της κατάρρευση.
Εχουμε γράψει κατ’ επανάληψη ότι η Ακρόπολη, και οι τεράστιοι συμβολισμοί της, δεν ανήκουν σε κανέναν. Ούτε στο υπουργείο Πολιτισμού, ούτε στους συμβασιούχους, που προφανώς φύλασσαν υποτίθεται ένα μνημείο περί του οποίου είχαν παντελή άγνοια, ούτε στην κυβέρνηση, στα κόμματα αλλά ούτε ακόμα στους σύγχρονους έλληνες. Εμείς έχουμε απλώς την τιμή να μας έχει τάξει η ιστορία φύλακες αυτού του μνημείου. Και το δυστύχημα είναι ότι πράττουμε τουλάχιστον ανεπαρκώς το ύψιστο αυτό καθήκον. Στον ίδιο βράχο, που πριν από 70 περίπου χρόνια, δυό 18χρονα αγόρια, ο Σιάντος κι ο Γλέζος, μην αντέχοντας να βλέπουν την σβάστικα να κυματίζει τις τραγικές μέρες και νύχτες της ναζιστικής κατοχής, ανέβηκαν με μεγάλο κίνδυνο της ζωής τους για να την αντικαταστήσουν με την γαλανόλευκη.
Εβδομήντα περίπου χρόνια μετά, ανήμερα της επετείου του μεγάλου ΟΧΙ, οι ήρωες εκείνοι αντικατεστάθηκαν από τους κάθε είδους χασομέρηδες, που ένιωσαν ότι το προσωπικό τους συμφεροντάκι είναι πάνω από τις πανανθρώπινες ιδέες του οικουμενικού πολιτισμού. Και προσέβαλαν με τον πλέον βάναυσο τρόπο και τον ελληνικό πολιτισμό αλλά κι εκείνους, που το 1940 στην Αλβανία έχυσαν το αίμα τους για την σωτηρία της πατρίδας και την ελευθερία. Οποία καταισχύνη.
Δυστυχώς το περιστατικό αυτό μας κάνει να αντιληφθούμε γιατί η πατρίδα μας σήμερα βιώνει την μεγαλύτερη παρακμή της μεταπολεμικής της ιστορίας. Γιατί σήμερα βρισκόμαστε αντιμέτωποι με την οικονομική κατάρρευση, που προκλήθηκε από την αλόγιστη σπατάλη, από την διαφθορά και την διαστρέβλωση όλων των αξιών πάνω στις οποίες οικοδομήθηκε ο ελληνικός πολιτισμός, που συνεχίζει να εμπνέει με τα παραδείγματα του ολόκληρη την ανθρωπότητα.
Και προσκαλεί κάθε χρόνο εκατομμύρια ανθρώπους να έλθουν στην Αθήνα από τα πλέον μακρινά μέρη του κόσμου για να επισκεφθούν αυτό το μοναδικό μνημείο, της Ακροπόλεως. Διερωτώμαι με τέτοιου είδους συμπεριφορές πώς μπορούμε να πείσουμε τους υπευθύνους του Βρετανικού Μουσείου, όπου φυλάσσονται τα κλεμμένα από τον λόρδο Ελγιν μάρμαρα της Ακρόπολης να τα επιστρέψουν. Αν ήμουν στη θέση του διευθυντή του λονδρέζικου μουσείου θα απαντούσα στους έλληνες υπευθύνους. «Αφού οι φύλακες που προσλάβατε να τα φυλούν τα θεωρούν μάρμαρα χωρίς αξία, όπως οι ίδιοι κατά Χασομέρη υποστηρίζουν, γιατί επιδιώκετε την επιστροφή τους. Καλύτερα να μείνουν εδώ, όπου ούτε απεργίες γίνονται κι όπου οι φύλακες ουδέποτε καταλαμβάνουν το μουσείο».