Πρόκειται για μια απόφαση που ανατρέπει τα συνταξιοδοτικά δικαιώματα δημοσίων υπαλλήλων. Και το βασικότερο. Ανοίγει για πρώτη φορά τον δρόμο για τη νομιμοποίηση περικοπών σε συντάξεις, μισθούς και ασφαλιστικά δικαιώματα στο Δημόσιο.
Το ανώτατο δικαστήριο, έκρινε πως στο Δημόσιο διπλή σύνταξη δεν μπορεί να εισπράττει κανείς. Δηλαδή αποφάσισε, πως ένας συνταξιούχος του Δημοσίου μπορεί να λαμβάνει μόνο μία σύνταξη, τη μεγαλύτερη, αλλά σε κάθε περίπτωση δεν μπορεί να εισπράττει δεύτερη σύνταξη από το Ταμείο του Δημοσίου. Για την απόφαση, αφορμή στάθηκε η προσφυγή στην Ολομέλεια του Ελεγκτικού Συνεδρίου μιας υπαλλήλου του υπουργείου Οικονομικών που βγήκε σε σύνταξη στις αρχές της τελευταίας δεκαετίας.
Η εν λόγω υπάλληλος διεκδικούσε και ποσοστό της σύνταξης του συζύγου της που απεβίωσε, ο οποίος ήταν επίσης υπάλληλος στο ίδιο υπουργείο και συνταξιούχος και αυτός του Ταμείου των δημοσίων υπαλλήλων. Οι δικαστές που πλειοψήφησαν έκριναν πως η εν λόγω χήρα συνταξιούχος του Δημοσίου μπορούσε να κρατήσει τη μεγαλύτερη σύνταξη που ήταν εκείνη του άντρας της. Όμως σε καμία περίπτωση δεν μπορούσε να εισπράττει δύο συντάξεις από το ίδιο Ταμείο.
Η απόφαση εκδόθηκε από την Ολομέλεια του Ανωτάτου Δικαστηρίου, που είναι κατ’ εξοχήν αρμόδιο για συνταξιοδοτικά θέματα έχοντας έτσι ιδιαιτέρως βαρύνουσα σημασία. H απόφαση φέρει αριθμό 1938, και μεταβάλλει κατά πολύ τους πυλώνες παροχών στο Δημόσιο, φθάνοντας έτσι, στο σημείο να ξεπερνά και αυτήν ακόμα την αρχή της ισότητας που κατοχυρώνει το Σύνταγμα.
Η αρχή της ισότητας που επικαλέστηκε η συνταξιούχος ήταν ένα επιχείρημα που δεν έπεισε τους δικαστές, που στηρίχθηκαν στο αντεπιχείρημα της οικονομικής συγκυρίας και της αδυναμίας του Ταμείου των δημοσίων υπαλλήλων να καταβάλει διπλές συντάξεις, εφαρμόζοντας την αρχή της ισότητας…
Kάπως έτσι, το Ανώτατο Δικαστήριο έκρινε ότι «είναι επιτρεπτό να απαγορεύεται η καταβολή διπλής συντάξεως από φορέα απονομής συντάξεως, έστω κι εάν αυτή στηρίζεται σε διαφορετική αιτία, εάν σταθμίζοντας την οικονομική του αντοχή, κρίνει ότι η σωρευτική καταβολή θα επέφερε σε αυτόν μεγάλη οικονομική επιβάρυνση και εξασθένηση των οικονομικών του δυνατοτήτων, θέτοντας, έτσι, σε κίνδυνο την ομαλή λειτουργία του, κάτι, που θα έπληττε το δημόσιο συμφέρον».
Και στην επόμενη παράγραφο: «Τούτο ισχύει, αναφέρεται επί λέξει, και για το δημόσιο ταμείο, εφόσον είναι και φορέας απονομής συντάξεως πρώην υπαλλήλων του Δημοσίου».
Κρίνοντας, όπως έκρινε, το Ανώτατο Δικαστήριο, δεν δέχθηκε επιχειρήματα που έπεσαν στο τραπέζι για άνιση μεταχείριση, καθώς η συνταξιούχος που προσέφυγε, έθεσε θέματα όπως: Διπλή σύνταξη από το Δημόσιο αναγνωρίζεται σε βουλευτές, πρώην δημοσίους υπαλλήλους. Οι χήρες και οι χήροι που είναι συνταξιούχοι άλλων Ταμείων μπορούν να λάβουν διπλή σύνταξη, μία από το ταμείο τους και μία από το δημόσιο Ταμείο αν ο ένας από τους δυο ήταν δημόσιος υπάλληλος. Τα επιχειρήματα αυτά απορρίφθηκαν στη λογική ότι πρόκειται για ανόμοιες καταστάσεις και η αρχή της ισότητας νοείται επί ομοίων καταστάσεων.
Με το ίδιο σκεπτικό απορρίφθηκε και το επιχείρημα πως με μια τέτοια ρύθμιση βλάπτονται κυρίως οι γυναίκες, διότι ζουν περισσότερο και κυρίως χήρες συνταξιοδοτούνται.