Τι γίνεται λοιπόν και τι να πιστέψουμε;
Τα spreads είναι ο δείκτης που λέει πόση εμπιστοσύνη έχουν οι διεθνείς αγορές στην οικονομία μας. Σημερινή απάντηση. Καμμία, ακόμη λιγότερη απο ότι χθές.
Το χρηματιστήριο είναι ο δείκτης, έτσι που κατάντησε, της εγχώριας μόνο εμπιστοσύνης στις επιδόσεις των εταιριών. Η συγχώνευση Alpha-Eurobank το απογειώνει.
Γιατί οι ξένοι δεν ενθουσιάζονται και αυτοί; Γιατί δεν βλέπουν στο deal την αρχή της πολυπόθητης, αυτονόητα αναγκαίας αναδιάρθρωσης του τραπεζικού συστήματος;
Δηλαδή το σχηματισμό 2, 3 ομίλων που θα είναι σε θέση να απορροφήσουν τη χασούρα από τις ελληνικές φούσκες των πιστωτικών καρτών, καταναλωτικών και επιχειρηματικών δανείων και να αρχίσουν να χρηματοδοτούν την επιχειρηματικότητα και πάλι!!!
Γιατί αυτό που έγινε με το δημόσιο χρέος, μνημόνιο, “κούρεμα”, αναδιάρθρωση μέσω χρονικής επιμήκυνσης κλπ., αυτό που έκαναν οι Ευρωπαικές τράπεζες με το Ελληνικό κράτος, αυτό το ίδιο χρειάζεται να γίνει ανάμεσα στις Ελληνικές Τράπεζες και το χρέος των ελληνικών νοικοκυριών κι επιχειρήσεων.
Αυτό το ιδιωτικό μνημόνιο για να γίνει υπάρχουν τρεις προυποθέσεις.
Ο κεφαλαιούχος (οι Τράπεζες) να έχει επάρκεια πόρων – κεφαλαίων και δεν έχουν παρά μόνο άν συγχωνευθούν.
Δεύτερο να συμφωνήσουν με τον “εκπρόσωπο” των ιδιωτών/φαληρημένων νοικοκυριών, δηλαδή την κυβέρνηση τους όρους του μνημονίου τους. Όρους που κι ο κάθε χρεώστης πρέπει να αποδεχθεί…
Τρίτο να υπάρξει περιβάλλον – βλέπε αποτροπή κινδύνου χρεοκοπίας – όπου η επιχειρηματικότητα να έχει νόημα , άρα οι Τράπεζες να έχουν δουλειά και όχι το χρήμα να το διώχνουν οι ιδιώτες στην Ελβετία και στα μαξιλάρια τους σαν ζαλισμένα από την αβεβαιότητα κοτόπουλα.
Alpha – Eurobank κάνουν την κίνηση. Ξεκινούν τον πρώτο από τους τρεις όρους. Η λογική λέει πως οι άλλες τράπεζες, επειγόντως θα ακολουθήσουν.
Ο τρίτος όρος, αυτός του κλίματος αποφυγής χρεοκοπίας υποτίθεται ότι διακανονίσθηκε εδώ και δύο μήνες με την αναχρηματοδότηση του χρέους και το νέο πακέτο διάσωσης.
Παραμένει ο σκόπελος που γέννησε, οασκός του αιόλου που άνοιξε ο ευφυής Υπουργός Βαγγέλης με τις Φινλανδικές εγγυήσεις, αλλά και ο τρόμος των πρωτογενών ελλειμάτων που γεννούν η κυβερνητική αρρυθμία και η συνταγή Ρέππα για παραπομπή στις καλένδες της εφαρμογής του μνημονίου ή μείωσης των υπεράριθμων του Δημοσίου δια του κρυψίματος, δηλαδή των μετατάξεων.
Τους κρύβει ο έξυπνος Μήτσος, τους σκορπίζει στις άπειρες υπηρεσίες τους κακόμοιρους του ΟΣΕ, για να γλυτώσουν από τους ελεγκτές της Τρόικας, τους κακούς δανειστές.
Αυτά βλέπουν οι αγορές κι ανεβαίνει η αβεβαιότητα και τα spreads.
Κι όσο ο Μήτσος θα είναι κυρίαρχη κυβερνητική νοοτροπία και ο Βαγγέλης ασυγκράτητος, μόνος διαχειριστής Οικονομικών θεμάτων, οι προσπάθειες των τραπεζών, απλώς θα παρατείνουν την αγωνία.
Και βέβαια, που δεν είναι λίγο, θα κρατούν κι αναμένο, το ισχνό κεράκι της ελπίδας.