Το βέλος έφυγε, διέγραψε με ασύλληπτη ταχύτητα την απόσταση αφήνοντας το δολοφονικό του σφύριγμα στον αέρα, και καρφώθηκε από τα πλάγια, στη βάση του λαιμού του μοναδικού ζωντανού πολεμιστή…
Τα μάτια του Σπαρτιάτη είχαν πάρει το χρώμα του αίματος. Κατακκόκινα και δακρυσμένα. Οι Φλέβες στον λαιμό του κόντευαν να εκραγούν από την ένταση της στιγμής. Τα μηλίγγια του ήταν έτοιμα να σπάσουν.
Η βαθιά πληγή στην κοιλιά του που αιμορραγούσε ασταμάτητα, δεν τον πονούσε. Στην πλάτη του είχαν καρφωθεί 3 βέλη και όμως εκείνος συνέχιζε να πολεμά σαν να μην συμβαίνει το παραμικρό. Το αριστερό του χέρι από τον ώμο είχε παραλύσει και δεν το όριζε.
Την τελευταία στιγμή είχε καταφέρει να στρίψει το κορμί του και το θανατηφόρο βέλος που κάποιος Πέρσης είχε ρίξει από μακρυά, αντί να καρφωθεί στο στέρνο του, τον βρήκε στον ώμο σμπαραλιάζοντας τα κόκαλα και σκίζοντας τους μύες και τους τένοντες πέρα για πέρα. Και όμως εκείνος συνέχιζε. Τα πόδια του γλιστρούσαν. Ήταν ξυπόλητος όπως είχε μάθει από τα 7 του χρόνια να πολεμάει. Πατούσε πάνω σε ένα βουνό από λίγους νεκρούς συμπολεμιστές του και αναρίθμητους εχθρούς. Το αίμα έτρεχε από παντού σαν ποτάμι.
Αίμα και λάσπη. Εκεί πατούσε αλλά στεκόταν όρθιος. Το μικρό ελαφρύ, σπαρτιάτικο ξίφος στο δεξί του χέρι, του φαινόταν ασήκωτο. Όμως συνέχιζε να το κρατά σφιχτά και να το κουνάει με ταχύτητα σχηματίζοντας αόρατους κύκλους στον αέρα μπροστά του.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΟ www.onalert.gr