Γιατί επιχορηγείται το ανά την οικουμένη δραστήριο και εξαγωγικό ίδρυμα;
Σκεφτείτε ποιος εκλέγεται στην Καστοριά. Μα βεβαίως ο Πετσάλνικος.
Ο οποίος λαύρος προχθές, κατέβηκε από το έδρανο του προέδρου της Βουλής, για να κατακεραυνώσει από το βήμα ως απλός βουλευτής, όσους απεργάζονται τον αφανισμό, τη δεύτερη μετανάστευση της ελληνικής επαρχίας!!
Αυτά όλα επειδή έκλεισε ή μάλλον κλείνει το κέντρο γούνας στην Καστοριά, όπου γούνα δεν κυκλοφορεί, ούτε κάστορας, απλά η ρώσικη μαφία την έχει κάνει διαμετακομιστικό κέντρο φθηνής, ρώσικης, δεύτερης κατηγορίας γούνα. Ανάμεσα σε άλλα, ρώσικα και μη, ….εξαγώγιμα προϊόντα.
Ο Πετσάλνικος είναι ακόμη πρόεδρος της Βουλής κι αυτό συνιστά από μόνο του έναν πολύ σοβαρό λόγο, πάνδημη η Ελλάς να ζητά εκλογές και να καταψηφίζει το ΠΑΣΟΚ.
Δεν πρόκειται για το πρόσωπο. Είναι σύμβολο αυτής της διακυβέρνησης γιατί συγκεντρώνει, δυστυχώς για τον άνθρωπο, όσα αρνητικά χαρακτήρισαν την περίοδο.
Μικρόνοια, μικροπολιτική, μετριότητα, μιζέρια, αστοχία, εμπάθεια, αισθητική αποστροφή.
Χαλασμένες ψυχές, ληγμένα.
Γιατί ασχολούμαι με αυτόν όταν τόσα σοβαρά αλλά και ενδιαφέροντα συμβαίνουν γύρω;
Γιατί πετάγομαι κάθιδρος, ξυπνώ από τον χειρότερο εφιάλτη όταν σκέφτομαι πως, με την εισήγηση του πάτρωνα του Γ. Παπανδρέου και την τυφλή αποδοχή από την δίψα εξουσίας του Α. Σαμαρά, ο εν λόγω μπορεί να ήταν στη θέση του κ. Παπαδήμου ως πρωθυπουργός.
Ναι, θυμηθείτε την διαπραγμάτευση για το PSI και τα υπόλοιπα θα την έκανε ο Πετσάλνικος του κέντρου γούνας!! Γιατί ο ένας, ο Παπανδρέου, δεν ήθελε με τίποτε να φύγει, και ο άλλος, ο Σαμαράς, βιαζόταν με κάθε τρόπο, ακόμη και με Πετσάλνικο, να έρθει.
Ο εφιάλτης πέρασε, γιατί κάποιοι βουλευτές διακομματικά εξεγέρθηκαν –αλήθεια στις εκλογές να θυμηθούμε τα ονόματά τους- , αλλά η Ελλάδα του Πετσάλνικου παραμένει ισχυρή, ζώσα και ίσως πλειοψηφική.
Αυτή την Ελλάδα χρειάζεται να διαγράψουμε από τη συνείδησή μας, από τη συλλογική μας τράπεζα συμπεριφορών, νοοτροπιών, συμβόλων, εκπροσώπων, πολιτευτών, αρχηγών και θεσμών.
Αυτό το PSI της ψυχής μας χρειάζεται να το διαπραγματευθούμε σκληρά, καθημερινά, με απέναντι τον εαυτό μας, αντίπαλο δηλαδή πολύ πιο δύσκολο από την τρόικα και το τραπεζικό λόμπι.