Από τη Θεσσαλονίκη μέχρι την Κρήτη, οι… ακτιβιστές της πατάτας πληθαίνουν. Το κίνημα εξαπλώνεται και σε άλλα είδη. Ηδη είναι στα σκαριά αυτά του ρυζιού και του λαδιού. Πολλοί δεν κρύβουν την επιθυμία τους να υπάρξει και κίνημα για οβελία χωρίς μεσάζοντες.
Η επιτυχία του πιο δημιουργικού κινήματος της μνημονιακής Ελλάδας δεν επιβεβαιώνεται μόνο από τους τόνους πατάτας που πωλούνται, τους αριθμούς των πολιτών που συμμετέχουν και τους μιμητές του που ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια. Η μεγαλύτερη απόδειξη της επιτυχίας του βρίσκεται στην εμφάνιση των εχθρών του, που ως φαίνεται δεν είναι λίγοι.
Το αντικίνημα της πατατομαχίας ξεκίνησε από τον Περισσό. Κατά το ΚΚΕ το κίνημα είναι αποκύημα των «αστικών» ΜΜΕ. Οπως το έθεσε και το γραφείο Τύπου του Κόμματος, «με πρωταγωνιστές τα ΜΜΕ των μεγαλοεπιχειρηματιών και την ενθάρρυνση της συγκυβέρνησης εξελίσσεται μια νέα, ανήθικη εκστρατεία προπαγάνδας για την εξαπάτηση του λαού με τον κωδικό “κίνημα της πατάτας”. Παίζουν και αξιοποιούν τον πόνο των φτωχών λαϊκών στρωμάτων που καθημερινά αντιμετωπίζουν πρόβλημα επιβίωσης».
Οι παραγωγοί του Νευροκοπίου θα μπορούσε να αποτελούν μια μοντέρνα εκδοχή της κολεκτίβας. Για το Κόμμα όμως η φθηνή πατάτα είναι το όπιο του αγρότη, ένα τέχνασμα για να… παταχθεί το αγωνιστικό του φρόνημα. Η κομματική ανακοίνωση ξεσκεπάζει τη σκευωρία: «Ο στόχος προβολής του “κινήματος της φθηνής πατάτας” είναι ίδιος με εκείνον της προβολής του λεγόμενου κινήματος των πλατειών. Αποπροσανατολισμός των μικρών φτωχών αγροτών παραγωγών, απομάκρυνσή τους από το αγροτικό κίνημα με προσανατολισμό ρήξης με τα μονοπώλια και την ΕΕ».
Η αντίδραση του Κόμματος ήταν ώς ένα βαθμό αναμενόμενη. Αλλωστε, όπως επισημαίνει και η κατακλείδα του συγκεκριμένου – και όχι μόνο αυτού – δελτίου Τύπου, μόνο αν συσπειρωθεί με το ΚΚΕ μπορεί ο λαός να απολαμβάνει τον πλούτο που παράγει. Οποιαδήποτε άλλη προσπάθεια – κοινώς άνευ της επίσημης καθοδήγησης – είναι καταδικασμένη.
Όλα αυτά την ώρα που στο ΑΠΘ σχηματίζονται ουρές πολιτών, που σπεύδουν να προμηθευτούν φθηνές πατάτες από παραγωγούς…