Όλα ξεκίνησαν από blogs, αλλά το θέμα αναπαρήχθηκε και από ιστοσελίδες, που έπεσαν στην παγίδα.
Ο συντάκτης που ανέβασε την «είδηση» πως ο γνωστός συγγραφέας πήδηξε από το μπαλκόνι του σπιτιού του στις 07:45 το πρωί της Δευτέρας, αποφάσισε να επικαλεστεί ως πηγή το Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων.
Και όχι μόνο αυτό, αλλά έλεγε ότι ο συγγραφέας άφησε τρία ιδιόχειρα σημειώματα, «ενημέρωνε» πότε και που θα γινόταν η κηδεία, ενώ βρήκε και… «δήλωση» φίλου του Χωμενίδη! Φυσικά, τίποτα απ’ όλα αυτά δεν ίσχυε!
Λίγη ώρα μετά, ήρθε η διάψευση του ΑΠΕ, σύμφωνα με την οποία ουδέποτε μετέδωσε ότι ο Χρήστος Χωμενίδης αυτοκτόνησε.
Ο γνωστός συγγραφέας χαρακτήρισε «άθλια» την «είδηση» πως αυτοκτόνησε και μιλώντας στο Έθνος, τόνισε ότι το τελευταίο διάστημα έχει στοχοποιηθεί από διάφορους «θαμώνες», όπως τους χαρακτηρίζει, σελίδων κοινωνικής δικτύωσης.
«Κυκλοφορεί ακόμη και βιογραφικό μου με ψευδή στοιχεία και θεωρώ πως η χρονική αλληλουχία της είδησης της αυτοκτονίας μου με τις επιθέσεις που δεχόμουν, δεν είναι τυχαία».
Ο κ. Χωμενίδης εξηγεί ότι η προσπάθεια συκοφάντησής του ξεκίνησε από μια ανάρτησή του στο Facebook στην οποία έγραφε ότι ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος πέθανε, ουσιαστικά, δυο φορές. «Ο ένας θάνατος επήλθε από χέρια τρελαμένου μπάτσου και ο άλλος από ανθρώπους άσχετους με τον νεκρό οι οποίοι, αλλοιώνοντας ακόμη και το όνομά του αποκαλώντας τον Αλέξη και όχι Αλέξανδρο όπως τον φώναζε η μητέρα του, τον χρησιμοποίησαν ως μέσο για δική τους επανάσταση ή εκτόνωση. Σε καμία θρησκεία ή ιδεολογία δεν τιμάται ένας νεκρός με κάψιμο καταστημάτων», σημειώνει.
Καταλήγοντας, ο κ. Χωμενίδης τονίζει ότι έχει ήδη ζητήσει τη συνδρομή των αρχών για τη διαλεύκανση της υπόθεσης, ενώ επισημαίνει ότι και οι δημοσιογράφοι έχουν καθήκον «να εξαφανίσουν φαινόμενα παραπληροφόρησης που προσβάλλουν τον κλάδο τους».
Μετά την ανάρτηση για τον Γρηγορόπουλο «ακολούθησε οχετός ύβρεων στη σελίδα μου. Κάποιος έγραψε “έρχονται κρεμάλες”», τόνισε στα Νέα ο συγγραφέας. Και πρόσθεσε: «Θα κυνηγήσω το θέμα δικαστικά για να μη συμβεί το ίδιο σε άλλον (…) Σκεφτείτε η κόρη μου να ήταν πιο μεγάλη και να μάθαινε στο σχολείο αυτή την είδηση».