Δύο απαραίτητες προϋπόθεσεις για να βιώσεις μια κρίση και να καταφέρεις να την ξεπεράσεις είναι κατ’ αρχήν να αισθανθείς ότι αυτός που τη διαχειρίζεται και σου ζητά να προσφέρεις μπορεί να σε πείσει για τις αποφάσεις και την αξιοπιστία του και ταυτόχρονα όλοι όσοι δοκιμάζονται μαζί σου να προσφέρουν όσα και εσύ.

Εαν κάτι από τα παραπάνω δεν υλοποιείται τότε θα πρέπει να παρεμβαίνουν άμεσα οι θεσμοί που θα το αποκαθιστούν ώστε να μην απαξιώνεται η συνολική προσπάθεια και να μη χάνει το κοινωνικό σύνολο που δοκιμάζεται την πίστη του στο στόχο. Στην περίπτωση των φορτηγατζήδων δυστυχώς τίποτα από αυτά δεν έχει ισχύσει.

Κατ’ αρχήν η κυβέρνηση για να αντιμετωπίσει την κρίση από την απεργία τους τον Ιούλιο τους άφησε να ελπίζουν σε πιο πολλά από όσα τώρα υλοποιεί με το νομοσχέδιο που προώθει. Στο μεσοδιάστημα δεν έπεισε την κοινωνία για τις ρυθμίσεις αυτές. Για την ακρίβεια δεν ασχολήθηκε καν με το να την πείσει λες και το πρόβλημα δεν ήταν υπαρκτό. Κράτησε βέβαια το καθεστώς της επίταξης σε ισχύ ως φόβητρο. Αρα δεν ενδιαφέρθηκε για να πείσει αλλά για να φοβίσει.

Οι ιδιοκτήτες των φορτηγών από την πλευρά τους δε φάνηκε να συνειδητοποιούν το πόσο έχει αλλάξει τη χώρα το μνημόνιο.Σαν τυπική συντεχνία από τα παλιά κατέβασαν τα επιταγμένα φορτηγά στις εθνικές οδούς. Εκαναν ξανά τη ζωή μας πιο δύσκολη, μποτιλιάροντας τους δρόμους και με εξοργιστική υποκρισία δηλώνουν ότι δεν απεργούν (για να “κοροιδέψουν” την επίταξη), αλλά ότι…διαμαρτύρονται.

Και το οργανωμένο κράτος ανέχεται αυτή τη συμπεριφορά! Η τροχαία που σε όποια άλλη περίπτωση θα έκοβε κλίσεις για παράνομη στάθμευση και θα “ξήλωνε” πινακίδες τώρα…περιφρουρεί(!) τους παρανομούντες και τους…καμαρώνει, ενώ το αρμόδιο υπουργείο έχει κάνει την επίταξη ανέκδοτο.

Πολύ φοβάμαι ότι η λογική της …περαίωσης δηλαδή της επιβράβευσης κάθε παρανομίας αρχίζει να γίνεται καθημερινότητα για την κυβέρνηση. Αν αυτό συνεχιστεί τότε η απάντηση στη δίλλημα που έθεσε εξ’ αρχής ο πρωθυπουργός είναι δεδομένη. Βουλιάζουμε.

Και για να μη βουλιάξουμε αφήστε τα λόγια και κυβερνήστε.