Η φωτογραφία του Omar Sobhani για το πρακτορείο Reuters είναι μια γροθιά στο στομάχι.
Ένα παιδί που ποτέ δεν έφταιξε σε τίποτα δακρύζει από το κρύο. Φορά το μπουφάν του, είναι κουκουλομένος και στέκεται δίπλα στη μητέρα του, στην ουρά για να πάρει βοήθεια και φαγητό από τους ανθρώπους του ΟΗΕ.
Ζει σε έναν προσφυγικό καταυλισμό στην Καμπούλ, όπου δεν υπάρχει τίποτα να τον προστατεύσει από το κρύο. Δεν μπορεί να καταλάβει γιατί. Αποτυπώνεται στο βλέμμα του. Ένα βλέμμα γεμάτο δάκρυα.
Δάκρυα που κυλούν σαν ποτάμι και παρασέρνουν όλους εμάς τους… πολιτισμένους, τους βολεμένους στα ζεστά ρούχα μας. Εμάς που μπορεί λεφτά για πετρέλαιο να μην έχουμε, αλλά έχουμε ρούχα και ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι μας.
Ο μικρός Αφγανός που συγκλονίζει μπορεί αύριο να αποφασίσει να φύγει από την Καμπούλ. Μπορεί να θελήσει να βρει σε άλλη χώρα, σε άλλη πατρίδα, λίγη ζεστασιά. Αλλά μπορεί απέναντί του να βρει κάποιον φράχτη. Ή να πνιγεί στη Μεσόγειο.
Μέχρι τότε, τα δάκρυα θα έχουν στεγνώσει. Τουλάχιστον τα δικά του, δεν είναι κροκοδείλια.