Η Ελλάδα και η Ιρλανδία την δεκαετία του 80 μόνο εθνικό ευεργέτη δεν είχαμε ανακηρύξει τον κύριο Ντελόρ,αφού ζούσαμε και ”βασιλεύαμε” με τα περίφημα χρηματοδοτικά «πακέτα Ντελόρ».
Βέβαια σκοπός τους ήταν η σύγκλιση των οικονομιών των 2 χωρών με τις εύπορες οικονομίες των εταίρων τους και όχι οι υπεξαιρέσεις από παράγοντες του δημοσίου και οι προσλήψεις ημετέρων.
Όμως τα τελευταία χρόνια, η Ελλάδα και η Ιρλανδία από λεβέντες,τσολιάδες και τίγρεις μεταλλαχθήκαμε σε παρίες του χοιροτροφείου (PIGS) παρασύροντας Ευρώπη και Η.Π.Α,κατά τον Ομπάμα,σε μια πρωτοφανή οικονομική κρίση.
Η Ελλάδα, εξαιτίας μιας παρατεταμένης και ραγδαίας επιδείνωσης των δημοσιονομικών της προβλημάτων, έπειτα από μια μακρά περίοδο ανάπτυξης, βρέθηκε σε μεγάλη δυσκολία δανεισμού και υποχρεώθηκε να προσφύγει στη βοήθεια του ευρωπαϊκού μηχανισμού στήριξης.
Στην Ιρλανδία έσπασε η «φούσκα των ακινήτων», αποκαλύπτοντας τον υπερδανεισμό των τραπεζών και εκτοξεύοντας το έλλειμμα με την ίδια με εμάς κατάληξη.
Η Ελλάδα απέκτησε πρόσβαση σε ένα πακέτο ύψους 750 δισ. ευρώ και συμφώνησε σε ένα 3ετές,τουλάχιστον, πρόγραμμα δημοσιονομικής πειθαρχίας και η Ιρλανδία αποκτά πρόσβαση σε ένα πακέτο ύψους 500 δισ. ευρώ και καλείται να συμφωνήσει σε ένα 4ετές πρόγραμμα λιτότητας.
Και οι δύο χώρες θα λάβουν περί 110 και 90 δισ. ευρώ αντιστοίχως και στόχος είναι το 2014 να βρίσκονται σε πορεία σύγκλισης με τα κριτήρια του Μάαστριχτ.
Η ευρωπαϊκή βοήθεια για την Ελλάδα αντικατόπτριζε το 47% του ΑΕΠ της, ενώ για την Ιρλανδία υπολογίζεται ότι θα αντανακλά το 60% του ΑΕΠ της.
Η Σλοβακία εξαρχής δήλωσε πως δεν θα βοηθήσει την Ελλάδα, ενώ αντίθετα θα βοηθήσει την Ιρλανδία.
Η Ελλάδα υποστήριζε ότι δεν θα χρειαστεί να προστρέξει σε έκτακτη ευρωπαϊκή βοήθεια,ώσπου αρχές Μαΐου ο Πρωθυπουργός από το Καστελλόριζο το ανακοίνωσε.
Η Ιρλανδία υποστήριζε,με το χαρακτηριστικό τους πείσμα,ότι δεν θα ζητήσει από την ΕΕ τη συνδρομή της,ως την περασμένη Κυριακή.
Η Πορτογαλία και η Ισπανία εξακολουθούν να υποστηρίζουν ότι δεν θα χρειαστούν έκτακτη οικονομική βοήθεια.
Οι αγορές όμως επιβεβαιώνουν όσα οι πολιτικοί διστάζουν να εκστομίσουν και υπενθυμίζουν τη σκληρή πραγματικότητα.
Το ιρλανδικό πρόβλημα δημιουργήθηκε από την υπερβολική έκθεση των τραπεζών της χώρας στον κατασκευαστικό τομέα και όταν έσκασε η «φούσκα των ακινήτων» και οι τιμές τους στο Δουβλίνο την τελευταία διετία έπεσαν κατά 40%,το πρόβλημα μετακυλίσθηκε στις τράπεζες, οι οποίες αντιμετώπισαν υψηλό κόστος δανεισμού από τη διεθνή χρηματαγορά.
Η διετής δημοσιονομική πειθαρχία δεν μπόρεσε να ”δαμάσει” το έλλειμμα,που εκτοξεύτηκε στο 32% και η προσφυγή στην ευρωπαϊκή βοήθεια έγινε μονόδρομος.
Η βοήθεια αυτή θα διαμορφωθεί στο πλαίσιο του κοινού προγράμματος της ΕΕ και του ΔΝΤ και θα υπαχθεί στον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Οικονομικής Σταθερότητας ενώ χώρες εκτός της ευρωζώνης δήλωσαν την πρόσθετη συνδρομή τους.
Η Βρετανία δήλωσε πρόθυμη να συνάψει ένα διμερές δάνειο ύψους 8 δισ. ευρώ και η Σουηδία ένα διμερές ύψους ενός δισ. Ευρώ.
Το νέο πρόγραμμα,που επεξεργάζεται η κυβέρνηση μαζί με την τρόικα,έχει ως στόχο να περιορίσει τις δαπάνες κατά 15 δισ. ευρώ, δηλαδή κατά 10% του ΑΕΠ της χώρας, ενώ η κρίσιμη μάχη θα δοθεί για τη διατήρηση του προνομιακού καθεστώτος φορολόγησης που απολαμβάνουν οι επιχειρήσεις.
Να γιατί είχαν εξοργιστεί Γερμανία και Γαλλία,αφού το 12,5% του φόρου έχει προσελκύσει 600 αμερικανικές επιχειρήσεις στην Ιρλανδία,που συχνά επικρίνεται για «αθέμιτη» συμπεριφορά.
Η ελληνική και η ιρλανδική κρίση παρουσιάζουν εθνικές ιδιαιτερότητες που διαφοροποιούν τόσο την ταυτότητα της κρίσης, όσο και τις πολιτικές αντιμετώπισής της.
Όμως η κρίση,αν και ελληνική λέξη,δεν μπορεί πια να κατοχυρωθεί ως ΠΟΠ,δηλαδή με ονομασία προέλευσης σαν τη φέτα,αφού έχει γίνει πια κοινόχρηστη…