Ένας από τους σκοπούς του ταξιδιού είναι να καθησυχασθεί το Ισραήλ σε σχέση με τη γείτονα. Εμπρός στον κίνδυνο του Ιράν και την επίσημη αλλά προς στιγμήν ελεγχόμενη ανάληψη της εξουσίας στην Αίγυπτο από τους αδελφούς Μουσουλμάνους, το Ισραήλ μάλλον θα πρέπει να αισθάνεται ήσυχο με τον δικτάτορα Άσαντ.
Εξάλλου η Συρία κρατά με θαυμαστή συνέπεια την ηρεμία στα υψίπεδα του Γκολάν για παραπάνω από 20 χρόνια.
Αυτό είναι λίγο πολύ το επιχείρημα Πούτιν που δεν αφήνει ασυγκίνητους τους Ισραηλινούς.
Οι Ρώσοι έχουν την μοναδική ναυτική τους βάση στη Μεσόγειο στην Λαοδικεία των Σελευκιδών, την σημερινή Λατάκεια.
Έχουν παραπάνω από έναν λόγους να ζητούν την κατανόηση των Ισραηλινών στις βαρβαρότητες Άσαντ.
Ο πρόεδρος Ομπάμα ζυγίζει την κατάσταση. Ο μικρός χρόνος έως τις εκλογές του Νοεμβρίου δεν βοηθά σε σχεδιασμό.
Η παρουσία της Αλ Κάιντα στην Συριακή αντιπολίτευση βάζει σε δεύτερες σκέψεις την αμερικανική ηγεσία και διπλωματία.
Μήπως τελικά ένας “συνταγματικός “ Άσαντ είναι το μικρότερο κακό έως ότου ξεκαθαρίσει η Αίγυπτος και περιορισθεί το πυρηνικό Ιράν;
Η Γαλλία απειλούσε έως και με επέμβαση στη Συρία. Επί Σαρκοζί και με μια μικρομέγαλη διάθεση εσωτερικής προεκλογικής κατανάλωσης, που ήθελε να θυμίσει την συνεισφορά της χώρας στην πτώση Καντάφι και τον ιδιαίτερο ρόλο της στην Αραβική Μεσόγειο.
Η νέα Γαλλική προεδρία έχει βάλει φρένο στις βλέψεις Μεσογειακού χωροφύλακα. Οι ενδοευρωπαϊκές συγκρούσεις και οι συγκλίσεις για το Ευρώ απασχολούν πολύ περισσότερο. Μια εμπλοκή και μάλιστα στρατιωτική θα ήταν δαπανηρή και επικίνδυνη.
Γενικά η Ευρώπη στη Συρία παρατηρεί, καταδικάζει, ομιλεί. Τίποτε άλλο.
Ο πραγματικός κίνδυνος για τους Σύρους αλλά και την παγκόσμια κοινότητα είναι αυτός ο εφησυχασμός του μικρότερου κακού. Είναι η υποτίμηση της πολιτικής διάστασης της κρίσης, του λαϊκού παράγοντα.
Το καθεστώς Άσαντ είναι ξεκάθαρα αντιλαϊκό και δικτατορικό. Σαπίζει. Όχι με δυτικούς όρους, αλλά με αραβικούς. Η συντήρησή του αυξάνει τον κίνδυνο λαϊκής αποξένωσης και οργής κατά της διεθνούς κοινότητας.
Ενδέχεται να ανατραπεί από εξέγερση που όμως μπορεί να είναι ανεξέλεγκτη γιατί οι μετριοπαθείς Μουσουλμάνοι δεν θα έχουν το πάνω χέρι. Θα κυριαρχεί το αίσθημα αδικίας και η οργή. Το περιβόλι της Αλ Κάιντα, ο κήπος του φανατισμού.
Τέτοια εξέλιξη είναι το τελευταίο που Ευρώπη και Ελλάδα θα ήθελαν να συμβεί.
Ιδιαίτερα η Ελλάδα γιατί θα χάσει βαθμούς ελευθερίας στην άσκηση εξωτερικής πολιτικής.
Η επιδείνωση της κατάστασης στη Συρία και το ενδεχόμενο ενός Ιρανικού τόξου επιρροής σε Αίγυπτο και Συρία αναγκαστικά θα δημιουργήσει ένα σκληρό μέτωπο Ισραήλ, Τουρκίας, ΗΠΑ.
Η Ελλάδα θα είναι αναγκασμένη να συμμετέχει αδιαφοροποίητα.
Ο Νοέμβριος των αμερικάνικων εκλογών είναι πολύ μακριά για την Συρία.
Και η Ρωσία που προβάλλει τώρα ως εγγυητής σταθερότητας στην Μέση Ανατολή δεν έχει παράδοση πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής. Ούτε νοοτροπία.
Κι έτσι το καθεστώς Άσαντ , δοκιμάζει με Ρωσικές πλάτες προκλητικά τα όρια. Η κατάρριψη του τουρκικού κατασκοπικού αεροπλάνου ήταν μια τέτοια δοκιμή. Η διεθνής κοινότητα συγκράτησε την Τουρκία με το αζημίωτο.
Όσο αυτό το σκηνικό της απραξίας συνεχίζεται τόσο θα χάνεται η Συρία.
Να ευχηθούμε να μας ζώσουν τα φίδια πριν κάποιος χρειασθεί να αναρωτηθεί όπως το 1949 στις ανακριτικές επιτροπές του Κογκρέσου: “Ποιος έχασε την Κίνα ;”