Γεννήθηκε στα μέσα της παθογόνου ισπανικής γρίπης που είχε σαρώσει τη χώρα τον Σεπτέμβριο του 1918. “Έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην ανάπτυξή της η καθυστερημένη άφιξη του Dr. Good;” είναι το ερώτημα που θέτει η συγγραφέας Elizabeth Koehler-Pentacoff στο βιβλίο “The Missing Kennedy, Rosemary Kennedy and the Secret Bonds of Four Kennedys”.
Όσο περνούσαν τα χρόνια γίνονταν πιο εμφανείς οι μαθησιακές δυσκολίες της. Ο Joe Kennedy συμβουλεύτηκε τον επικεφαλής του τμήματος Ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ. Μετά από μια σειρά εξετάσεων διέγνωσε τη Rosemary ως “διανοητικά καθυστερημένη” και πρότεινε την ιδρυματοποίησή της. Ήταν το τρίτο παιδί και η πρώτη κόρη του Joseph και της Rose. “Σοκ και έκπληξη. Όπως όλες οι μητέρες είχε προσευχηθεί το παιδί μου να είναι υγιές. Έπρεπε να υπομείνω την αγωνία κάθε μητέρας που μαθαίνει ότι το παιδί της θα πρέπει να αντιμετωπίσει τον κόσμο με ένα καταστροφικό μειονέκτημα”. Αυτή ήταν η πρώτη αντίδραση της βαθύτατα σοκαρισμένης μητέρας της Rose.
Όταν επέστρεψε σπίτι από το Sacred Heart Convent στο Elmhurst, όπου εκπαιδεύτηκε σε ξεχωριστή τάξη, η Rosemary ήταν χαρούμενη. Είχε όμως μεγαλώσει και ήθελε να βγαίνει έξω μόνη όπως τα όλα τα αδέρφια της. Κουρασμένη από τη συνεχή επίβλεψη, άρχισε να βγαίνει κρυφά. Όταν την έπιαναν, είχε βίαια ξεσπάσματα.
Στο μεταξύ, ο πατέρας της Joe διορίστηκε από τον πρόεδρο Ρούσβελτ πρέσβης των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής στην Αγγλία το 1938. Η Rosie τότε ήταν 19 ετών. Η οικογένεια μετακόμισε σε ένα μεγαλοπρεπές κτήμα με θέα στο Hyde Park, στο Knightsbridge, στο Λονδίνο. Ήταν μεγάλη στιγμή στη ζωή της Rosemary όταν με τη μικρότερη αδερφή της Kathleen παρουσιάστηκαν στον βασιλιά George VI και τη βασίλισσα Elizabeth στις 11 Μαΐου του 1938. Με τον Χίτλερ να απειλεί να εισβάλει στην Αγγλία, την Άνοιξη του 1940, ο προσωπικός γραμματέας και έμπιστος άνθρωπος του Joe, Eddie Moore, έφερε τη Rosemary πίσω στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής. Η Rosie βρέθηκε για άλλη μια φορά με τα αγαπημένα της αδέρφια. Η αδυναμία της ήταν ο Jack.
Με τους γονείς της να ανησυχούν για την ανάπτυξη του σώματός της και τη σεξουαλικότητά της, αποφάσισαν να τη στείλουν σε ένα μοναστήρι στην Ουάσιγκτον. Οι καλόγριες γρήγορα ανακάλυψαν πως το έσκαγε τις νύχτες και γνώριζε άντρες σε ταβέρνες. Ο Joe την έφερε πίσω σπίτι και ανέθεσε στην γκουβερνάντα της να την παρακολουθεί κάθε στιγμή. H Rosie ήταν θυμωμένη. Ήθελε την ελευθερία που είχαν όλα τα αδέρφια της. Τα συναισθηματικά της ξεσπάσματα γίνονταν όλο και πιο βίαια και άρχισε να έχει σπασμούς που διαγνώστηκαν ως επιληψία.
Ο πατέρας της ήταν μπερδεμένος. Δεν ήξερε πως να τη θεραπεύσει και ένιωθε ντροπή. Φοβόταν πως η κατάστασή της θα μπορούσε να επηρεάσει τις πολιτικές φιλοδοξίες του ίδιου και των γιων του. Διάβασε για την προμετωπιαία λοβοτομή που υπόσχονταν οριστική θεραπεία. Τον Νοέμβριο του 1941 και εν αγνοία της οικογένειάς του πήγε να εξετάσει τη Rosemary ο νευρολόγος και ψυχίατρος Dr. Walter Freeman. Διέγνωσε τη Rosemary με αγχώδη κατάθλιψη και πρότεινε μια νέα νευροχειρουργική επέμβαση, την προμετωπιαία λοβοτομή. Ο Joe έδωσε στον Freeman τη συγκατάθεσή του για να προχωρήσει. Ήταν η χειρότερη μέρα της ζωής της Rosemary. O Freeman δεν ήταν χειρουργός αλλά καθηγητής. Ένωσε τις δυνάμεις του με τον νευροχειρουργό Dr. James Watts και εξασκούνταν σε εγκεφάλους πτωμάτων. “Πήγαμε από την κορυφή του κεφαλιού. Νομίζω ήταν ξύπνια. Της είχαμε δώσει ήπιο ηρεμιστικό. Έκανα μια τομή στον εγκέφαλό της. Απλά κάναμε μια μικρή τομή, όχι μεγαλύτερη από μια ίντσα. Σταμάτησαν όταν η Rosemary σταμάτησε να τραγουδά το “God Bless America” και έλεγε ασυναρτησίες.
Η Rosemary μεταφέρθηκε πάλι σε ίδρυμα στη Νέα Υόρκη. Ο Joe δεν είχε πει τίποτα σε κανέναν για την επέμβαση. Είπε ψέμματα στη Rose πως η κατάσταση της κόρης τους επιδεινώθηκε και οι γιατροί πρότειναν τον εγκλεισμό της χωρίς να δέχεται επισκέψεις. Δεν αποκάλυψε που την είχε. Η αριστερά πλευρά του σώματός της είχε μερικώς παραλύσει. Το κεφάλι της στεκόταν παγωμένο κοντά στον αριστερό της ώμο. Δεν μπορούσε να χρησιμοποιήσει τα δάχτυλα του αριστερού της χεριού. Δεν μπορούσε να μιλήσει. Σαν να είχε πέσει σε λήθαργο.
Η βάρβαρη εγχείριση δεν μείωσε τα ξεσπάσματά της. Ανατέθηκε σε δύο φρουρούς να την προσέχουν. Το 1949 κακοποιήθηκε σεξουαλικά στο Craig House και ο Joe τη μετέφερε στο Saint Coletta. Ήταν εκεί που η κατάστασή της άρχισε να βελτιώνεται. Η αδερφή Paulus αισθάνθηκε βαθιά σύνδεση με τη Rosie και κατάλαβε για πρώτη φορά πως η Rosie της μιλούσε με τα μάτια. Την αντιμετώπιζε σαν ίση και έφερε χαρά στη ζωή της για πρώτη φορά μετά τη χειρουργική επέμβαση.
Η υπόλοιπη οικογένεια δεν γνώριζε και δεν έψαξε ποτέ τι είχε συμβεί με τη Rosie. Όταν ο Joe έπαθε εγκεφαλικό τον Δεκέμβριο του 1961, η Rose έμαθε την αλήθεια, καθώς ο άντρας της δεν μπορούσε πλέον να πληρώνει τους λογαριασμούς. Η Rose έδωσε άδεια στις καλόγριες να βγάλουν τη Rosie έξω για ψώνια και της επέτρεπαν να βγαίνει έξω, κάτι που βελτίωσε τη διάθεση και τη συμπεριφορά της.
Αποφάσισε να επισκεφθεί την κόρη της. Η Rosie την περίμενε με τις δύο μοναχές στο αεροδρόμιο στο Μιλγουόκι. Όταν είδε τη μητέρα της, έτρεξε κοντά της. H Rose άνοιξε τα χέρια να την αγκαλιάσει και η Rosie άρχισε να τη χτυπά στο στήθος. Ήταν πολύ θυμωμένη. Δεν ήταν κοντά της όταν τη χρειαζόταν περισσότερο στη ζωή της. Αφού την ανακάλυψαν πάλι, λίγοι ήταν εκείνοι που την επισκέφτηκαν. O Jack και ο Bobby δεν πήγαν ποτέ. Μόνο οι Jean, Pat, Eunice και Ted Kennedy πήγαιναν συχνά. Ο John Kennedy Jr. πήγε με τη γυναίκα του Carolyn Bessette. Η Rosemary πέθανε στις 7 Ιανουαρίου 2005, σε ηλικία 86 ετών.
Πηγή: Dailymail