Σε αποκλειστική συνέντευξη, η Έμμα εξιστορεί το πώς διαδραματίστηκαν τα γεγονότα εκείνο το βράδυ και συγκλονίζει με τη μαρτυρία της. Στεκόταν τρεις σειρές από τη σκηνή και όταν ξεκίνησαν οι πυροβολισμοί, θεώρησε πως επρόκειτο για πυροτεχνήματα. Κάτι όμως, δεν πήγαινε καλά, και όλοι άρχισαν να πέφτουν στο πάτωμα.
”Όλοι πέσαμε στο πάτωμα. Προσπαθούσαμε να καλύψουμε σημεία τους σώματός μας για να προστατευτούμε. Εγώ έκρυψα το κεφάλι μου κάτω από τα μπράτσα ενός άνδρα. Δεν τον ήξερα, απλώς έπρεπε να προστατευτώ. Σε μια στιγμή, κάποιος φώναξε ότι πρέπει να τρέξουμε και ειλικρινά, νομίζω πως αν δεν ήταν αυτός, δε θα είχαμε σηκωθεί για να ξεφύγουμε. Τότε ήταν που αρχίσαμε όλοι να τρέχουμε”.
”Επειδή ήμουν κοντά στη σκηνή, σκέφτηκα πως η καλύτερη διαδρομή θα ήταν να ανέβω στη σκηνή. Αλλά, όλοι είχαν σκεφτεί το ίδιο. Ο χώρος μπροστά μου ήταν γεμάτος και σε κάποια στιγμή είχα εγκλωβιστεί, η μισή πάνω στη σκηνή, και η άλλη μισή, στη μπάρα, να προσπαθώ να περάσω το πόδι μου πάνω στη σκηνή. Και τότε, με πέτυχε η σφαίρα”. Είπε ότι η σφαίρα μπήκε στον άνω μηρό και βγήκε από το ισχίο.
”Δεν είναι τόσο επώδυνο το χτύπημα, όπως θα πίστευε κανείς, απλά ένιωσα σαν να με χαστουκίζουν πολύ σκληρά. Και επιτόπου, έκανα σκέψεις, ”εντάξει, μόλις με πυροβόλησαν. Μήπως χτύπησα κάτι σημαντικό; Δεν νομίζω. Έτσι συνέχισα. Δεν υπήρχε κάποιος που να μην είχε αίμα πάνω του. Απλά πίεσα τον εαυτό μου και έτρεξα, με τους πυροβολισμούς να συνεχίζονται. Βγήκα έξω στο δρόμο τρέχοντας μαζί με άλλους δέκα. Μπήκαμε σε ένα κτίριο, και αρχίσαμε να ζητάμε βοήθεια. Ανέβαινα γρήγορα τις σκάλες και είδα μπροστά μου έναν άνθρωπο. Τον άρπαξα, τον αγκάλιασα και μιλούσα αγγλικά. Για δύο ώρες σχεδόν, όλοι μας, μείναμε μαζί, ελπίζοντας να τελειώσει ο τρόμος”.
Ένα αίσθημα ανακούφισης σε συνδυασμό με τρόμο. Ανακούφιση, γιατί σώθηκαν και βγήκαν έξω από το γεμάτο αίμα θέατρο. Τρόμος, μήπως του ακολουθούσαν σε αυτό το κτίριο, που είχαν βρει προσωρινή ηρεμία. Η Πάρκινσον έχει υποβληθεί σε χειρουργική επέμβαση και αναρρώνει από τα τραύματά της.
Πηγή: Dailymail