Σύμφωνα με τον ιταλικό τύπο, ένα σημαντικό μέρος των αποκαλύψεων του αμερικανικού διαδικτυακού τόπου Wikileaks, αφορά τον ιταλό πρωθυπουργό Σίλβιο Μπερλουσκόνι.
Σε ότι αφορά τις προσωπικές του δραστηριότητες, τονίζεται, δε, ότι “τα συχνά του ξενύχτια και η έφεσή του προς τα πάρτι, σημαίνουν ότι δεν αναπαύεται αρκετά. Είναι πολιτικά αλλά και σωματικά αδύναμος”.
Οι αμερικανοί, κάνουν λόγο για “άγριες γιορτές του μίστερ τιβί”, γράφει στις προδημοσιεύσεις της, και η ισπανική εφημερίδα El Pais.
Σύμφωνα με την “Corriere”, τα κείμενα που αναρτήθηκαν από το Wikileaks, αποδεικνύουν επίσης ότι η αμερικανίδα υπουργός εξωτερικών, Χίλαρι Κλίντον, δεν βλέπει με καλό μάτι, τη στενή σχέση του ιταλού πρωθυπουργού με τον Βλαντιμιρ Πούτιν.
Στην αρχή του 2010, φέρεται να ζήτησε από τις αμερικανικές πρεσβείες στη Μόσχα και τη Ρώμη, να εξακριβώσουν αν υπάρχουν “προσωπικές επενδύσεις των Πούτιν και Μπερλουσκόνι που θα μπορούσαν να επηρεάσουν την εξωτερική και οικονομική πολιτική των δυο χωρών”.
Ειδικότερα, σε ένα άλλο απόσπασμα απόρρητου αμερικανικού διπλωματικού τηλεγραφήματος, τονίζεται ότι “Ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι μοιάζει να είναι ο εκπρόσωπος τύπου του Βλαδίμιρ Πούτιν”.
Οι εκθέσεις που δημοσιεύονται από το Wikileaks, αφορούν, όμως, και τον ιταλό υπουργό εξωτερικών, Φράνκο Φρατίνι. Ο Φρατίνι- όπως αναφέρει η Corriere della Sera- “εξέφρασε βαθιά ενόχληση για την παράλληλη προσπάθεια που καταβάλλει η Τουρκία να ενισχύσει τις σχέσεις της, τόσο με την Ευρώπη, όσο και με το Ιράν”.
Σε ότι αφορά την ένταση με την Τεχεράνη, ο Φρατίνι, φέρεται να θεωρεί αναγκαία την συμμετοχή της Κίνας στις συζητήσεις, όπως και μιας άλλης ομάδας χωρών, που να απαρτίζεται από Σαουδική Αραβία, Τουρκία, Βραζιλία, Βενεζουέλα και Αίγυπτο.
Ο ιταλός υπουργός εξωτερικών, πριν την δημοσίευση των εμπιστευτικών αυτών κειμένων , είχε κάνει λόγο για μια πιθανή “ενδεκάτη Σεπτεμβρίου για ολόκληρο τον χώρο της διπλωματίας”. Σήμερα, όμως, ο ιταλικός τύπος, αναφέρει ότι, ο “Καβαλιέρε” και οι συνεργάτες του, πρέπει να πήραν ανάσα ανακούφισης, διότι “οι πολυδιαφημισμένες αποκαλύψεις δεν ήταν, τελικά, και τόσο επικίνδυνες και ακραίες”.