Το γεγονός αυτό αποτελεί ένα ακόμη ενδεικτικό στοιχείο της κρίσης που διέρχεται η χώρα: μόνον το 12% των εσόδων, μπόρεσε να κατατεθεί σε τραπεζικούς λογαριασμούς, μια αρνητική επίδοση που “γυρίζει πίσω”, την χώρα, στα επίπεδα του 1995.
Σε ό,τι αφορά δε την αγοραστική δύναμη των οικογενειών, κατά το τέταρτο τρίμηνο του 2011, η μείωση ήταν κατά 1,9%, σε σχέση με την ίδια περίοδο του 2010.
Παράλληλα, τα κέρδη των επιχειρήσεων το 2011 περιορίσθηκαν στο 40,4% του συνολικού κύκλου εργασιών. Πρόκειται για στοιχείο που αντιστοιχεί επίσης στο χαμηλότερο ποσοστό των τελευταίων δώδεκα χρόνων.
Η Τράπεζα της Ιταλίας έκανε γνωστό, χθες, ότι κατά την διετία 2008-2009 τα έσοδα των οικογενειών μειώθηκαν κατά 4%.
Στο μεταξύ, οι αναλυτές, περιμένουν να διαπιστώσουν ποία θα είναι η αντίδραση του μεγαλύτερου ιταλικού συνδικάτου, Cgil, στην μεταρρύθμιση του εργασιακού που κατέθεσε χθες βράδυ στο κοινοβούλιο η κυβέρνηση του Μάριο Μόντι.
Η γραμματέας της Cgil Σουζάννα Καμούσσο δήλωσε ότι “προς το παρόν, δεν θέλει να εκφράσει καμμία οριστική άποψη επί των αλλαγών στην αγορά της εργασίας, διότι περιμένει πρώτα να μπορέσει να μελετήσει, προσεκτικά, το γραπτό κείμενο”.
Σύμφωνα με τις προθέσεις της κυβέρνησης Μόντι, η ελαστικότερη αγορά της εργασίας (με αύξηση του ποσοστού αποζημιώσεων και περιορισμό των επαναπροσλήψεων στις περιπτώσεις απολύσεων χωρίς βάσιμη αιτία) θα πρέπει να μειώσει βαθμιαία το ποσοστό ανεργίας, από το σημερινό 9,3% στο 4% έως, το πολύ, 5%.
Τα ιταλικά συνδικάτα, όμως, έχουν εκφράσει φόβους, ότι “σε μια περίοδο έντονης οικονομικής ύφεσης, οι νέοι αυτοί κανόνες μπορεί να προκαλέσουν μεγάλο κύμα απολύσεων, με άτομα πενήντα και πλέον ετών που θα μείνουν στον δρόμο, χωρίς καμία πιθανότητα να βρουν νέα απασχόληση”.