Το άρθρο μιλάει για το «χάος μετά τη διάσωση της Ελλάδας» και την μεγάλη ευθύνη των Ευρωπαίων ηγετών για την αποφυγή εξάπλωσης της ελληνικής κρίσης.
«Εάν υπήρχε ποτέ μία εβδομάδα για να ανησυχήσουμε για το ευρώ, ήταν αυτή. Οι πολιτικοί της Ευρώπης δημιούργησαν βιαστικά ένα κολοσσιαίο πακέτο διάσωσης της Ελλάδας αξίας 110 δισ. ευρώ, σχεδόν τριπλάσιο σε ύψος από τις συζητήσεις που γίνονταν μόλις πριν από τρεις εβδομάδες, και ιδού τα αποτελέσματα:
Σφαγή στους δρόμους της Αθήνας, όπου τρεις άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους, και καμία ανάσα στις αγορές. Όχι μόνο τα spread των ελληνικών ομολόγων εκτινάχθηκαν πάλι στα ύψη, αλλά και άλλα κράτη-μέλη του ευρώ τα οποία υποτίθεται ότι θα έπρεπε να οχυρώσει το σχέδιο βρίσκονται υπό πίεση, ειδικά με την Πορτογαλία και την Ιρλανδία να πλήττονται σκληρά. Τα χρηματιστήρια σε όλο τον κόσμο κατρακύλησαν υπό το φόβο των επενδυτών για την οικονομική σταθερότητα της ευρωζώνης» γράφει ο Economist.
Το άρθρο σημειώνει ότι πολλοί Ευρωπαίοι νιώθουν ότι έχουν δει ένα κομμάτι του μέλλοντός τους: εξάπλωση της κρίσης από τη μία υπερχρεωμένη χώρα στην άλλη, κατάρρευση της κοινωνικής τάξης καθώς περικόπτονται οι εργασιακές θέσεις στο δημόσιο τομέα, χρόνια πολιτικής αναποφασιστικότητας και η αναπόφευκτη εκδίωξη ή απόσυρση χωρών από την ευρωζώνη.
«Και γιατί όχι; Εάν η διάσωση της Ελλάδας που αξίζει σχεδόν όσο το μισό ΑΕΠ της χώρας δεν συγκεντρώσει στήριξη στους δρόμους της Αθήνας ή στις αγορές, τότε μπαίνουμε στον πειρασμό να πούμε ότι το παιχνίδι τελείωσε» συνεχίζει ο Economist για να συμπληρώσει: «Μπαίνουμε στον πειρασμό, αλλά είναι λάθος».
Στο σχετικό δημοσίευμα σημειώνει ότι η Ευρώπη αντιμετωπίζει μεγάλο φάσμα κοινωνικών και πολιτικών προβλημάτων, όμως το υπάρχον δίλημμα έχει τη ρίζα του σε θεμελιώδη οικονομικά ζητήματα. Και από αυτή την οπτική, επισημαίνει ο Economist, ούτε η βία στην Αθήνα, ούτε οι τριγμοί στις αγορές αποτελούν απόδειξη ότι η ελληνική διάσωση και η ευρύτερη στρατηγική των Ευρωπαίων έχει αποτύχει.
Τίποτα δεν έχει καθοριστεί, αλλά πάρα πολλά εξαρτώνται από το πώς θα δράσουν τώρα οι ηγέτες της Ευρώπης ώστε να αναχαιτίσουν το κλίμα εξάπλωσης της ελληνικής κρίσης χρέους, τονίζει ο Economist.
Υπάρχει μία αντίφαση με το ελληνικό σχέδιο διάσωσης κατά τον Economist και αυτή είναι ότι οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις και το ΔΝΤ αρνούνται να συζητήσουν την πιθανότητας μίας αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους υπό το φόβο ότι μπορεί να προκληθεί μία ανεξέλεγκτη μετάδοση της κρίσης.
Όμως, σύμφωνα πάντα με το δημοσίευμα, με την άρνηση να παραδεχθούν ότι η Ελλάδα αντιμετωπίζει πρόβλημα φερεγγυότητας, αντίθετα με την Ισπανία, την Πορτογαλία και την Ιρλανδία, οι ιθύνοντες της ΕΕ καθιστούν πολύ πιο δύσκολη τη χάραξη μίας καθαρής διαχωριστικής γραμμής ανάμεσα στην Ελλάδα και τις υπόλοιπες χώρες. Και ως αποτέλεσμα η «μόλυνση» εξαπλώνεται.
Κατά τον Economist αυτή η δυναμική πρέπει να αλλάξει. Μία προτεραιότητα σημειώνει πως είναι να δράσουν με μεγαλύτερο ζήλο και με συγκεκριμένες κινήσεις η Ισπανία, η Πορτογαλία και άλλες χώρες για να αποδείξουν ότι παρόλο που υποφέρουν από κάποιες από τις ίδιες «ασθένειες», δεν είναι Ελλάδα.
Την ίδια στιγμή η υπόλοιπη Ευρωζώνη πρέπει να καταβάλει το δικό της μερίδιο προσπάθειας για να διασφαλίσει ότι θα πετύχει η τεράστια εσωτερική αναδιάρθρωση. Η ΕΚΤ πρέπει να αποφύγει μία συνολική διολίσθηση προς αποπληθωρισμό. Και η Γερμανία πρέπει να μειώσει φόρους και να κάνει περισσότερα για να ενισχύσει την εσωτερική ζήτηση, σημειώνει μεταξύ άλλων στο τελευταίο του τεύχος ο Economist.
Επισημαίνει ότι ακόμη πιο επείγουσα είναι η δημιουργία ενός μηχανισμού για την προμήθεια των πιο αδύναμων οικονομιών της Ευρωζώνης με μετρητά εάν ο πανικός ενταθεί. Και καταλήγει: «Το εφιαλτικό θέαμα της Αθήνας δεν πρέπει να επαναληφθεί στην ήπειρο, αλλά η αποτροπή του θα απαιτήσει περισσότερη γενναιότητα και ειλικρίνεια από ότι έχουν δείξει μέχρι σήμερα οι Ευρωπαίοι ηγέτες».