Η Rachael Kinley είναι παραγωγός και σκηνοθέτης και αναφέρει πως ήταν χορτοφάγος για 10 χρόνια όταν ξεκίνησε να εργάζεται για την μονάδα Φυσικής Ιστορίας του BBC, για την σειρά Human Planet.
Μετά από τρία χρόνια γυρισμάτων κατέληξε να τρώει κάμπιες, μαϊμούδες, βραδύποδες και την καρδιά ενός γουρουνιού.
Αυτές οι διατροφικές συνήθειες ξεκίνησαν στην Δυτική Παπούα. Η ίδια αφηγείται: “Αφού πήρα οκτώ πτήσεις, ταξίδεψα για δύο μέρες με κανό και μία με πεζοπορία, φτάσαμε σε ένα χωριό όπου σκοπεύαμε να κινηματογραφήσουμε την κατασκευή ενός καινούριου σπιτιού πάνω σε ένα δέντρο 40 μέτρων. Στις δύο εβδομάδες που μείναμε εκεί μας… έφεραν σε επαφή με τεράστιες κάμπιες που αποτελούσαν σπεσιαλιτέ και μας κοιτούσαν με ανυπομονησία να τις τρώμε. Ήταν μεγάλες όσο περίπου ο αντίχειράς μας και γλιστερές στο εξωτερικό. Όταν τις δάγκωνες, πεταγόταν ένα υγρό ενώ το στόμα τους έμοιαζε με τσίχλα. Οι οικοδεσπότες μας θα ήταν δυσαρεστημένοι αν δεν τις τρώγαμε αφού είχαν περάσει αρκετή ώρα για να τις μαζέψουν και να τις ετοιμάσουν. Οι άνθρωποι της Korowai έχουν ολόκληρες γιορτές αφιερωμένες σε αυτές τις κάμπιες.
Στο τέλος των γυρισμάτων, σκότωσαν ένα γουρούνι για να κάνουν ένα γιορτινό γεύμα. Ήταν μία πολύ μεγάλη τιμή, ωστόσο έχοντας μόλις τελειώσει με τις κάμπιες, το βρήκα εξαιρετικά δύσκολο να καταναλώσω την καρδιά του γουρουνιού. Κατά την διάρκεια του ταξιδιού, ανακάλυψα πως πολλοί άνθρωποι ανά τον κόσμο βρήκαν το γεγονός ότι ήμουν χορτοφάγος παράξενο, ακόμη και προσβλητικό οποτε έπρεπε να αλλάξω τις συνήθειές μου και να ξεκινήσω να τρώω κρέας.
Οι γεύσεις μου αναμφισβήτητα επεκτάθηκαν μετά από αυτές τις εμπειρίες και από τότε έχω φάει αρουραίους, μέδουσες και κροκόδειλους. Και πρέπει να παραδεχτώ ότι τα απόλαυσα όλα”, λέει η Rachael Kinley.
Ο Mike Dilger εξιστορεί: “Πριν ξεκινήσω να εργάζομαι ως δημοσιογράφος σε προγράμματα όπως το The One Show, πέρασα περίπου πέντε χρόνια δουλεύοντας ως βιολόγος σε τροπικές περιοχές. Κάνοντας έρευνες σε τροπικά δάση του Εκουαδόρ, του Βιετνάμ και της Τανζανίας, είχα την ευκαιρία να δω εκπληκτικές εικόνες από την άγρια ζωή και να γευτώ κάποια πολύ παράξενα φαγητά. Στο Βιετνάμ ιδιαίτερα, ο ουρανίσκος μου συνάντησε γεύσεις που δεν είχε γευτεί ποτέ ξανά, όπως σκαντζόχοιρο με κάρυ (προς υπεράσπισή μου το ζώο είχε σκοτωθεί στο δρόμο σε ατύχημα), αυγά 1.000 ετών και τηγανιτά κοτόπουλα.
Η μακράν χειρότερη εμπειρία μου ήταν όταν ηγούμουν μίας έρευνας για δάση κοντά στο Λάος. Όταν φτάνει ένας επισκέπτης, οι χωρικοί το γιορτάζουν σφαγιάζοντας ένα γουρούνι. Είχα δει πως ζούσαν αυτά τα ζώα και τι έτρωγαν σε καθημερινή βάση – με άλλα λόγια τα γουρούνια αποτελούσαν την “ομάδα εκκαθάρισης” του χωριού”. Ένα από τα γουρούνια πιάστηκε και εξολοθρεύτηκε με μία γρήγορα μαχαιριά στο λαιμό. Όπως φαίνεται, μία από τις καλύτερες λιχουδιές στο Βιετνάμ είναι να τρως πηγμένο αίμα γουρουνιού μαζί με μεγάλα, σάπια έντερα από πάνω σαν ορεκτικό. Αντιμετωπίζοντας την πιθανότητα να προσβάλω την κοινότητα αν δεν το έτρωγα, ανάγκασα τιον εαυτό μου να το καταναλώσω, ωστόσο την στιγμή που προσπάθησα να καταπιώ την πρώτη κουταλιά, ο λαιμός μου αποφάσισε… πως δεν ήθελε τίποτα τέτοιο και το απέβαλλε βιαίως.
Μετά από ένα ομολογουμένως ντροπιαστικό γεύμα, έπρεπε να συζητήσω και να δουλέψω με την κοινότητα, το οποίο είναι αρκετά δύσκολο φορώντας μία μπλούζα καλυμμένη μέχρι κάτω με αίμα γουρουνιού!
Δείτε και τις υπόλοιπες ιστορίες από τον theguardian.com