Ο Σαμπέρ Λάχμαρ είχε συλληφθεί στις 18 Οκτωβρίου 2001 στο Σεράγεβο, όπου διέμενε με τη Βόσνια σύζυγό του και των δύο ετών γιο του. Εκεί δίδασκε αραβικά σε ισλαμικό πολιτιστικό κέντρο, το οποίο χρηματοδοτείται από τη Σαουδική Αραβία.
Στην έξοδό του από την προσωρινή κράτησή του, τον ανέμεναν «αμερικανικά οχήματα», τόνισε ο ίδιος, και χωρίς να του δοθεί καμιά εξήγηση οδηγήθηκε στο Γκουαντάναμο.
Ακολούθησε μία οκταετία κράτησης μέσα σ’ ένα μεταλλικό κελί 2×1,5 μ., με «βασανιστήρια σχεδιασμένα βάσει των προγραμμάτων που ενέκριναν οι Αμερικανοί πολιτικοί ηγέτες»: 18 ώρες καθιστός σε μία καρέκλα χωρίς πλάτη, αποτροπή ύπνου, ηλεκτρόδια στο σώμα, εικονικοί πνιγμοί, δήλωσε.
Ο ίδιος δηλώνει πως συχνά επιθυμούσε «να είχε κάτι πραγματικά να τους ομολογήσει, ωστόσο δεν είχε τίποτε, και ήθελε να κατανοήσει τι πραγματικά αποζητούσαν από τον ίδιο, αλλά ούτε κι οι ίδιοι έμοιαζαν να το γνωρίζουν». Σήμερα, ο ίδιος «αξιώνει να εφαρμόσουν οι Αμερικανοί σε αυτούς του ίδιους τον ίδιο σεβασμό στα δικαιώματα που αξιώνουν από τους άλλους».
Στις 20 Νοεμβρίου 2008, ο δικαστής Ρίτσαρντ Λεόν επέτρεψε την αποφυλάκισή του μαζί με άλλα τέσσερα άτομα, ελλείψει αποδεικτικών στοιχείων ότι όντως ήθελαν «να μεταβούν στο Αφγανιστάν για να πολεμήσουν ενάντια στις αμερικανικές και συμμαχικές δυνάμεις», ένα σχέδιο υποθετικό που στάθηκε λόγος για τη σύλληψή τους και την κράτησή τους.
Παρά τη δικαστική απόφαση, όμως, ο Λάχμαρ παρέμεινε στο κελί του άλλους εννέα μήνες, ξεχασμένος στο στρατόπεδο εγκλεισμού. Στο μεταξύ, στη Βοσνία, είχε έρθει στη ζωή η κόρη του, την οποία ουδέποτε είχε δει!
Στα πλαίσια της συμφωνίας που έχουν συνάψει οι ΗΠΑ κι η Γαλλία, ο Λάχμαρ μεταφέρθηκε στο Μπορντό, όπου μένει μέχρι σήμερα, άνεργος και «εντελώς στο σκοτάδι» όσον αφορά το νομικό-δικαστικό καθεστώς του. Για αυτό και πρόκειται να καταθέσει αγωγή κατά των αμερικανικών αρχών και κυρίως κατά του πρώην προέδρου.