Τα συστήματα που στηρίζουν τη ζωή στον πλανήτη, από τα δάση του Αμαζονίου ως τους κοραλλιογενείς υφάλους, βρίσκονται πολύ κοντά στο σημείο κατάρρευσης, εξαιτίας των ανθρώπινων δραστηριοτήτων, σύμφωνα με νέα μελέτη σχετικά με την παγκόσμια βιοποικιλότητα.
O κόσμος δεν κατάφερε να πετύχει τους στόχους του, να μειώσει δηλαδή μέχρι του 2010 την ταχύτητα με την οποία εξαφανίζονται οι ποικιλίες της ζωής.
Το Πρόγραμμα του ΟΗΕ για το Περιβάλλον (UNEP) προειδοποίησε πως θα υπάρξει “σημαντική μείωση πολλών ουσιαστικών υπηρεσιών στις ανθρώπινες κοινωνίες καθώς πλησιάζουμε σε “οριακά σημεία” όπου τα οικοσυστήματα περνούν σε άλλη λιγότερο παραγωγική κατάσταση, από την οποία είναι πολύ δύσκολο ακόμα και αδύνατον να επανέλθουν.
Το πρόγραμμα αυτό που ελέγχει την εφαρμογή της Σύμβασης για την Βιολογική Ποικιλότητα αναφέρει συγκεκριμένο παράδειγμα, όπως αυτό των μεγάλων περιοχών του Αμαζονίου που “πεθαίνουν” εξαιτίας της κλιματικής αλλαγής, της αποψίλωσης και των πυρκαγιών.
Οι αλλαγές αυτές επηρεάζουν της παγκόσμιες κλιματικές συνθήκες, τις τοπικές βροχοπτώσεις και προκαλούν την εξαφάνιση πολλών ειδών.
Τα οικοσυστήματα των κοραλλιογενών υφάλων καταρρέουν εξαιτίας της οξέωσης των ωκεανών, της υπεραλίευσης και της ρύπανσης, με αποτέλεσμα να απειλούνται εκατομμύρια είδη που ζουν στους υφάλους αυτούς.
Η ανθρωπότητα δημιούργησε την ψευδαίσθηση, ότι με κάποιο τρόπο θα τα καταφέρουμε και χωρίς βιοποικιλότητα ή ότι αυτή παίζει έναν συμπληρωματικό ρόλο στον σύγχρονο κόσμο.
Η αλήθεια είναι πως την χρειαζόμαστε περισσότερο από ποτέ, σε αυτόν τον κόσμο των 6,8 δισεκατομμυρίων κατοίκων που μέχρι το 2050 θα έχουν φτάσει τα εννιά δισεκατομμύρια…