Και τελικά ο πρώτος γύρος των προεδρικών εκλογών εξελίχθηκε περισσότερο σε ένα δημοψήφισμα κατά του Σαρκοζί παρά σε επιλογή υποψηφίων για τον προεδρικό θώκο.
Ο Σαρκοζί κατάφερε να ενώσει τους Γάλλους εναντίον του ή μάλλον να διακόψει προοδευτικά τις σχέσεις μαζί τους.
Η χωρίς σεβασμό συμπεριφορά του απέναντι σε πρόσωπα σύμβολα όπως ο Πάπας, η σκληρή, απαξιωτική γλώσσα του απέναντι σε οποιοδήποτε αδύναμο του στεκόταν εμπόδιο, η προσπάθεια διορισμού του γιου του σε κρατικές επιχειρήσεις της Άμυνας, του στέρησαν το ηθικό δικαίωμα να απευθύνεται στους Γάλλους.
Τα υπόλοιπα είναι γνωστά. Ευρώπη, κρίση, ύφεση, μείωση ανταγωνιστικότητας, καινοτομίας, υστέρηση της χώρας με επιστέγασμα το χάσιμο του ΑΑΑ από τους οίκους αξιολόγησης.
Η Γαλλία από συγκυβερνήτης της Ευρώπης, υποβιβάσθηκε σε απλή χώρα μέλος. Λίγο πάνω από το Νότο, λίγο κάτω από το Βορρά.
Στην προεκλογική περίοδο ο Σαρκοζί προσπάθησε να απορροφήσει τις ψήφους του ακροδεξιού μετώπου. Θυμήθηκε τις μεταναστευτικές του κορώνες, αλλά και το εθνικιστικό γαλλικό μεγαλείο.
Φύσει επιθετικός τους έβαλε όλους απέναντι. Όσο γκάζωνε , τόσο έμενε.
Στην πραγματικότητα έχει αποκοπεί από τα κοινωνικά ρεύματα. Κινηματικά απέτυχε. Πολιτικά απομονώθηκε.
Η Μαρίν Λεπέν διεύρυνε το μέτωπο από ακροδεξιό σε λαϊκό-εθνικιστικό συμμαχώντας ακόμη και με τους αριστερούς αντιευρωπαίους του Σεβενμάν, υπουργού του Μιτεράν.
Ο Μπαιρού, μετριοπαθής κεντρώος, έδωσε καταφύγιο στην διαμαρτυρόμενη, παρακμάζουσα, παλαιοαστική Γαλλία.
Ανοίγοντας τόσα μέτωπα και χάνοντας πολιτικά σε όλα , άφηνε ελεύθερο πεδίο στον σοσιαλιστή υποψήφιο, που αυτοπροσδιορίζεται ως “τίποτε σπουδαιότερο του κανονικού”, να συμμαζεύει σε κάθε θέμα τους οπαδούς του συστήματος. Για την Ευρώπη και την ανάπτυξη, για την κοινωνική δικαιοσύνη και τη φορολογία, για τη θέση και το ρόλο της Γαλλίας.
Εάν δεν μεσολαβήσει κάτι ανατρεπτικά δραματικό, στις 10 Μαΐου, ακριβώς 31 χρόνια μετά, ένας άλλος σοσιαλιστής Φρανσουά θα περάσει το κατώφλι του προεδρικού μεγάρου.
Γιατί κυρίως η Μαρίν Λεπέν αλλά κι ο Μπαιρού δεν θα βοηθήσουν τον Σαρκοζί.
Στόχος ξεκάθαρος της Λεπέν είναι οι βουλευτικές εκλογές του Ιουνίου. Εκεί θέλει να διευρύνει την επιτυχία της των προεδρικών.
Να τοποθετηθεί τότε και να κερδίσει σαν αυθεντικός εκπρόσωπος της λαϊκής δεξιάς, κηρύσσοντας συναγερμό γύρω από τις ιδέες που ο ίδιος ο Σαρκοζί ανέδειξε αλλά δεν υπηρέτησε. Μετανάστευση, περιορισμό της Ευρώπης, κοινωνική μέριμνα, προστασία αγροτικής παραγωγής και προϊόντων.
Η Λεπέν έχει βάλει πλώρη για ηγέτης της δεξιάς γιατί βλέπει πως ο Σαρκοζί αποκλείεται να είναι.
Η εκλογή του Φρανσουά Ολάντ την βολεύει απίστευτα γιατί προσθέτει στα επιχειρήματά της την αναγκαία αντιπολιτευτική πόλωση με τον γενετικό αντίπαλο, την Αριστερά.
Ο Σαρκοζί προσπάθησε να απορροφήσει την ακροδεξιά. Όχι απλώς δεν τα κατάφερε αλλά τον Ιούνιο η γαλλική συντηρητική παράταξη κινδυνεύει να βρεθεί, πρώτη φορά μετά το 1936, υπό ακροδεξιά- Λεπενική ηγεμονία.