H εκλογή του Εντ Μίλιμπαντ, του γνωστού κι ως «κόκκινου Εντ»για τα αριστερά του φρονήματα ως ηγέτη του βρετανικού εργατικού κόμματος αναδεικνύει τη μεγάλη διαφορά, που υφίσταται μεταξύ Βρετανίας κι Ελλάδας σε ότι αφορά το πολιτικό της προσωπικό και την υπευθυνότητα του. Στο Λονδίνο ο μόλις 40χρονος Μίλιμπαντ δηλώνει ότι δεν θα αρνηθεί τις περιοριστικές πολιτικές, που παίρνει η κυβέρνηση του Ντέϊβιντ Κάμερον, δείχνοντας εμπράκτως τη διάθεση του να επιτευχθεί ευρεία συναίνεση για να αποφευχθεί η κατάρρευση της οικονομίας και καταδεικνύει την μεγάλη ένταση που επικρατεί τον τελευταίο καιρό στην Γηραιά Αλβιόνα, που υφίσταται με δριμύτητα τις επιπτώσεις της μεγάλης οικονομικής κρίσης.
Η κυβέρνηση συνεργασίας των συντηρητικών του κ. Κάμερον με τους Φιλελευθέρους του αντιπροέδρου Νικ Κλεγκ προκαλεί εκ διαμέτρου αντίθετες αντιδράσεις. Κάποιοι την βδελύσσονται. Γιατί ακολουθεί μια πρωτοφανής περιοριστική πολιτική στις δημόσιες δαπάνες, που έχει άμεση επίπτωση κυρίως στις αμοιβές και στην εργασία των δημοσίων υπαλλήλων αλλά και στα επιδόματα εκείνων, που επί χρόνια είχαν συνηθίσει να ζουν από το κράτος (κάποιοι μάλιστα εις βάρος του κράτους).
Αναμφίβολα αυτό, που έπληξε την Μεγάλη Βρετανία είναι άνευ προηγουμένου. Η νεοεκλεγείσα κυβέρνηση συνασπισμού Συντηρητικών- Φιλελευθέρων προωθεί περικοπές στο Δημόσιο, που θα φθάσουν ακόμα και το 40% προκαλώντας απολύσεις εκατοντάδων χιλιάδων δημοσίων υπαλλήλων. Και μάλιστα αυτά συμβαίνουν σε μια χώρα με ένα σαφώς νοικοκυρεμένο δημόσιο τομέα, που δεν επιτρέπει τις αλόγιστες σπατάλες, όπως συνέβαινε και συνεχίζει ακόμα να συμβαίνει στην Ελλάδα.
Οι πρωτοφανείς αυτές περικοπές είναι αποτέλεσμα της μεγάλης δημοσιονομικής πίεσης, που δέχεται η βρετανική οικονομία Με αποτέλεσμα ακόμα κι η βασίλισσα Ελισάβετ να αναγκάζεται να περιορίσει δραστικά τις δαπάνες στο ανάκτορο του Μπάκιγχαμ γιατί όπως υποστηρίζουν οι λογιστές της μετά την περικοπή των αμοιβών της κινδυνεύει ακόμα και με χρεοκοπία σε δύο χρόνια.
Η εξέλιξη αυτή προκαλεί, όπως γράφει ο βρετανικός τύπος, «σοκ και δέος» στην κοινωνία, όπου ακόμα κι οι αποζημιώσεις των δημοσίων υπαλλήλων περικόπτονται δραστικά, όπως ανακοίνωσε ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Νικ Κλεγκ.
Από την άλλη όμως πλευρά, αυτό που προωθούν οι κ.κ. Κάμερον και Κλεγκ είναι πρωτοφανές πολιτικά. Κι αν πετύχει ίσως αποτελέσει την μεγαλύτερη επανάσταση στα βρετανικά, και κατ’ επέκταση στα παγκόσμια πράγματα από την εποχή της δεκαετίας του 1980 όταν η Μάργκαρετ Θάτσερ προώθησε τις δικές της, αμφιλεγόμενες και πάλι, μεταρρυθμίσεις, που πάντως άλλαξαν την μορφή την βρετανικής κοινωνίας κι επηρέασαν άμεσα τις μεγάλες αλλαγές, που είχαν συμβεί τότε σε παγκόσμιο επίπεδο. Κι ίσως προκύψουν πολλά σοβαρά συμπεράσματα και για μας, όπου δυστυχώς δεν υφίσταται σοβαρός δημόσιος διάλογος, για το πώς θα αποφύγουμε την κατάρρευση, οικονομική και κοινωνική. Δυστυχώς στην χώρα μας κυβέρνηση κι αντιπολίτευση περιορίζονται στην ανταλλαγή κατηγοριών και διατηρούν μια ξεπερασμένη για τους χαλεπούς καιρούς, που βιώνουμε «ξύλινη γλώσσα».