Την περασμένη άνοιξη, η Ρέιτσελ Γκραντ από το Ανοιχτό Πανεπιστήμιο του Μίλτον Κέινς και μια ομάδα Ιταλών συναδέλφων της μελετούσαν την επίδραση του σεληνόφωτος στη συμπεριφορά των αμφιβίων. Κάθε βράδυ, λοιπόν, παρακολουθούσαν μια αποικία αρσενικών βατράχων που είχαν εγκατασταθεί σε μία λίμνη 74 χιλιόμετρα από την πόλη Λ΄ Άκουιλα της Κεντρικής Ιταλίας, σκοπός τους ήταν η αναπαραγωγή με τα διερχόμενα θηλυκά. Ξαφνικά, τη νύχτα της 31ης Μαρτίου, η δρ Γκραντ διαπίστωσε πως ο αριθμός των βατράχων είχε μειωθεί θεαματικά. «Ίσως φταίει ο ψυχρός καιρός», σκέφτηκε.
Τα επόμενα πέντε βράδια, όμως, η λίμνη έμεινε παντελώς έρημη. Κι έπειτα, τα ξημερώματα της 6ης Απριλίου, χτύπησε στην Λ΄ Άκουιλα ο φονικός σεισμός των 6,3 βαθμών. Οι επιστήμονες διερεύνησαν όλα τα πιθανά ενδεχόμενα. Και κατέληξαν στο συμπέρασμα πως τα βατράχια είχαν διαισθανθεί με κάποιον τρόπο τον επερχόμενο σεισμό, ανιχνεύοντας ενδεχομένως την απελευθέρωση αερίου ραδονίου από το έδαφος ή την παρουσία φορτισμένων σωματιδίων στην ιονόσφαιρα, και είχαν σπεύσει να κρυφτούν, να προστατεύσουν τον εαυτό τους από τον κίνδυνο κατολισθήσεων. Λίγες ημέρες μετά τον σεισμό, η λίμνη γέμισε πάλι βατράχια.
Αναφορές για παράξενη συμπεριφορά ζώων πριν από σεισμούς υπάρχουν πολλές, οι περισσότερες όμως δεν μπορούν να αξιολογηθούν επιστημονικά διότι βασίζονται σε μαρτυρίες αυτοπτών μαρτύρων μετά τον σεισμό. Στην περίπτωση της Λ΄ Άκουιλα, αυτόπτης μάρτυρας ήταν η ίδια η επιστήμη.