Είναι αυτό που λέμε “να ‘σουν για λίγο στα δικά μου παπούτσια”! Το παραπονιάρικο “έλα και λίγο στη θέση μου”! Το πολυπαιγμένο θέμα σε ταινίες του κινηματογράφου, όπου ο άνδρας μπαίνει στο σώμα μιας γυναίκας και τούμπαλιν. Σε μια συζήτηση τις προάλλες μια φίλη το πέταξε, υπό τους ήχους του Καζαντζίδη και του νταλκαδιάρικου “Θεε μου, τη δεύτερη φορά που θα ΄ρθω για να ζήσω“: “Την επόμενη φορά θα ήθελα να έρθω στη γη σαν… άνδρας!” Άφησε με λίγο να το σκεφτώ… Όχι! Ευχαριστώ, αλλά δεν θα πάρω. Μπορεί μια γυναίκα να με σαγηνεύει, να με μπερδεύει, να με εκνευρίζει ή να με κάνει να τρέχω σε όλη μου τη ζωή. Έχω όμως πολύ σοβαρούς λόγους να μην θέλω σε καμία (από τις πολλές ελπίζω!) ζωές μου να γυρίσω στον μάταιο τούτο κόσμο ως γυναίκα!
Too complex baby!
Μην βιαστείς να νιώσεις ανωτερότητα. Να τινάξεις μαλλί πίσω από περηφάνεια που πιστεύω πως είστε περίπλοκες, πολύπλοκες και πολύπλευρες. Αναφέρομαι απλά σε βιολογικούς παράγοντες και μόνο. Και ας ξεκινήσουμε από τις δύσκολες μέρες… Αυτό δεν είναι κύκλος περιόδου, είναι συνεχές μαρτύριο. Τόσο που αισθάνομαι πολλές φορές πως το “28 Ημέρες Μετά” (η ταινία τρόμου ντε!) είναι συμβολικός τίτλος για το γυναικείο αναπαραγωγικό σύστημα.
Δεν μπορείς να κάνεις μπάνιο στη θάλασσα το καλοκαίρι, δεν μπορείς να μείνεις για πολύ ώρα στο κρύο το χειμώνα! Δεν έχεις όρεξη να κάνεις τίποτα πέντε μέρες πριν και πέντε μέρες μετά. Ξοδεύεις ένα σκασμό λεφτά σε ανάλογα (απαραίτητα) προϊόντα, δεν μπορείς – και συχνά δεν θέλεις κιόλας – να κάνεις σεξ… κι αν δεν αυτοπεριοριστώ, μπορώ να σου γράφω ασταμάτητα…
Διάβασε τους υπόλοιπους λόγους στο TLIFE