Ο Γιάννης Μπέζος συμπρωταγωνιστεί μαζί με τη σύζυγό του, Ναταλία Τσαλίκη, στην παράσταση ”Η δε γυνή να φοβήται τον άντρα”. Φοβήθηκε κάποια στιγμή την σύγκριση με τη ταινία; ”Ούτως ή άλλως είναι αναπόφευκτη. Το θέατρο, ωστόσο, δεν έχει καμία σχέση με τον κινηματογράφο, που μάλιστα παίζεται στην τηλεόραση. Η καρδιά του έργου είναι ίδια, αλλά ο τρόπος αντιμετώπισης είναι διαφορετικός. Η σύγκριση, πάντως, δεν είναι ανασταλτικός παράγοντας. Σε σχέση με το θέμα που πραγματεύεται το έργο, οι άνθρωποι δεν αλλάζουν. Μπορεί να αλλάξει ο τρόπος που μιλο΄ν, το ντύσιμο, το βιοτικό επίπεδο, όχι ο ψυχισμός τους”, απαντά ο ηθοποιός στο περιοδικό ΕΓΩ!
Ο ηθοποιός θεωρεί πως η Ελλάδα είναι μία βαθιά συντηρητική κοινωνία. Λέει χαρακτηριστικά: ”Απλώς, επειδή μας αρέσει να μιμούμαστε τους Κεντροευρωπαίους, κάνουμε ότι είμαστε μοντέρνοι. Οι σχέσεις των ζευγαριών δεν είναι καλύτερες. Οι γονείς κάνουν τους μοντέρνους, αλλά θέλουν παιδιά κατ’εικόνα και ομοίωσή τους. Δεν είμαστε μια μοντέρνα κοινωνία. Μην κοιτάτε που κάνουμε ότι δεχόμαστε τους ομοφυλόφιλους. αυτά είναι όλα lifestyle. Τους δεχόμαστε σαν… κατοικίδια, όχι επί της ουσίας. Ρωτάς τον άλλον δέχεσαι τους gay; και σου λέει ναι, είμαι ανοιχτός άνθρωπος. Άρα δέχεσαι έναν gay για φίλο σου; Και σου απαντάει: Α, όχι! Κι όλα αυτά γιατί η ελληνική κοινωνία είναι ακόμη μπερδεμένη μεταξύ Βαλκανίων, Ευρώπης και Οθωμανικής αυτοκρατορίας”.
Ποια είναι η γνώμη του για τα reality και τα talnet shows; ”Ας μην τα βλέπουμε! Το ότι η ελληνική κοινωνία τα βλέπει σημαίνει ότι τα θέλει, ασχέτως αν μετά κάνει τη μοντέρνα, υποστηρίζοντας ότι δεν τα θέλει. Τα κανάλια είναι εμπορικές επιχειρήσεις, που παίζουν με γνώμονα τις επιθυμίες του κοινού. Δείτε τι συμβαίνει με τις μεσημεριανές εκπομπές. Όλοι μιλούν για το ελαφρύ περιεχόμενό τους αλλά τις βλέπουν. Και δεν είναι τυχαίο, καθώς υπάρχει η ανάγκη και γι’αυτά. Λειτουργούν εκτονωτικά μέσα από το κουτσομπολιό. Δεν μπορούμε να βλέπουμε πάντα καλά προγράμματα. Θα τα δω. Μπορεί να γελάσω, να τα χλευάσω αλλά δεν θα μείνω εκεί. Η σαχλαμάρα είναι απαραίτητη αλλά να μη χαρακτηρίζει το σύνολο της ζωής μας”.