Παρασκευή, 29 Μαρ.
16oC Αθήνα

Η. Λογοθέτης στο TLIFE: Δεν μου έχει λείψει καθόλου η τηλεόραση!

Ο Ηλίας Λογοθέτης μιλάει στο ΤLIFE για την καριέρα του ως ηθοποιός, για την παράσταση που ανεβάζει σε λίγες μέρες, για την Ελλάδα του σήμερα αλλά και για την προσωπική του ζωή.

Ο Ηλίας Λογοθέτης είναι ένας ηθοποιός που έχει διαπρέψει στον χώρο του και έχει αφήσει το δικό του στίγμα στον χώρο της υποκριτκής. Ανήσυχο πνεύμα δεν κάθεται ποτέ με τα χέρια σταυρωμένα, θέλει πάντα να δημιουργεί και να προσφέρει. Την κανονίζαμε καιρό αυτή τη συνέντευξη. Μας υποδέχθηκε στο θέατρο Βαφείο, στον Βοτανικό όπου σε λίγες μέρες θα ανεβάσει την παράσταση ”Το Αμάρτημα της μητρός μου”. Με το μοναδικό του τρόπο απαντά στις ερωτήσεις του TLIFE, ανοιχτά, χωρίς μισόλογα.

Πώς πήρατε την απόφαση να ασχοληθείτε με την υποκριτική;

Κάποια χρονιά που σκεφτόμουν την ύπαρξή μου, ένας φίλος με παρότρυνε να δώσω εξετάσεις στο Θέατρο Τέχνης. Έτσι ξεκίνησε, ξαφνικά. Χωρίς καμία προετοιμασία μέσα μου. Υποτίθεται ότι είχα ζήσει σε ένα περιβάλλον καλλιτεχνικό στα Επτάνησα και στην Ιταλία αλλά δεν το είχα υπόψιν μου Πήγαινα για πολιτικές επιστήμες γι’αυτό είχα δώσει και στην Πάντειο. Έτσι λοιπόν έδωσα εξετάσεις στο Θέατρο Τέχνης και πήρα υποτροφία από την πρώτη μέρα, ενώ πήγα και στις πρόβες για να πάω στο 68 στο Λονδίνο για να κάνουμε τη παγκόσμια πρεμιέρα των Περσών. Στην ουσία δεν έκανα σχολή αλλά practice στο θέατρο. Έτσι ξεκίνησαν τα πράγματα. Μαγικά!

Έχετε παίξει σε άπειρες ταινίες, σειρές και παραστάσεις. Ποια είναι αυτή που πιστεύετε ότι αποτέλεσε ορόσημο στην καριέρα σας;

Νομίζω ότι πολλές παραστάσεις θυμάμαι με πολλή αγάπη, όπως τον ”Τίτο Ανδρόνικο” στο Αμφιθέατρο του Σπύρου Ευαγγελάτου όπυ και είμαι ένα από τα ιδρυτικά μέλη, ”Το Τέλος του Παιχνιδιού” στο Θέατρο Τέχνης, αλλά ο ρόλος που βασικά με σημαδεύει είναι ο Βιζυηνός. Τόσο στο θέατρο τέχνης που παίξαμε το ”Αμάρτημα της μητρός μου” τρία χρόνια, όσο και τρεις σεζόν που παίζουμε στο Βαφείο. Είναι πιστεύω ένα οριακό κομμάτι της ζωής μου γιατί είναι σαν να με ανακαλεί η γλώσσα μου στη τάξη που την είχα χάσει αρκετό καιρό πριν. Ο Βιζυηνός έχει μια βαθιά μέσα μου απήχηση.

Μιλήστε μας για την παράσταση που ετοιμάζετε τώρα.

Η παράσταση που ετοιμάζουμε τώρα δεν μοιάζει καθόλου με αυτή που παίζαμε τα προηγούμενα χρόνια από την άποψη της φόρμας. Παραμένει η ίδια όσον αφορά την εκφορά του λόγου και τη διανομή, αλλά όσο αφορά τη φόρμα αλλάζουν κάποια πράγματα. Στη παράσταση συμμετέχει ζωντανός μουσικός, πολυτάλαντος και πολυσήμαντος ο Νίκος Ψαριανός, μετέχει μια διακεκριμένη κοπέλα που παίζει την άρρωστη Αννιώ και τους υπορόλους, η μάνα θα είναι η κυρία Ζαχαρή στην οποία οφείλουμε πάρα πολλά πράγματα, ο αδερφός είναι ο Σάββας ο Σουμερλίδης και ο Βιζυηνός είμαι εγώ. Η παράσταση είναι αφαιρετική, λιτή. Ανακαλύψαμε πράγματα κατά τη διάρκεια των προβών.

Πότε ξεκινάτε;

Ξεκινάμε 15 Οκτωβρίου στο Θέατρο Λάκης Καραλής – Βαφείο, Αγίου Όρους 16, στον Βοτανικό. Είμαστε έτοιμοι ήδη απλά υπάρχουν κάποια τεχνικά προβλήματα. Πιστεύω ότι η παράσταση αυτή αποτελεί μια προσφορά καλλιτεχνική, μια προσφορά αν θες παιδείας, γιατί είναι μάθημα και στο σχολείο ο Βιζυηνός. Επιπλέον μας δίνει τη μοναδική ευκαιρία να επικοινωνούμε με νέους ανθρώπους. Οφείλουμε πολλά στους νέους ανθρώπους. Αν τελικά εμβαθύνουμε στα κείμενα των δικών μας συγγραφέων, έχουμε τεράστιο θησαυρό κειμένων, πολύ πιο σημαντικά από πολιτικά κείμενα αλλά και από τα κλασσικά έργα που ανεβάζουμε στα θέατρα. Η γλώσσα μας στους παλιούς συγγραφείς λειτουργεί τέλεια συντακτικά ενώ στις μεταφράσεις των έργων υπάρχουν πάρα πολλά λάθη.

 

Πέρα από το ”Αμάρτημα της μητρός μου” θα σας δούμε πουθενά αλλού;

Σχεδιάζουμε ένα ρεπερτόριο το οποίο δεν είμαστε έτοιμοι ακόμη να το ανακοινώσουμε γιατί το ψάχνουμε.

Ας φύγουμε από το κομμάτι των παραστάσεων. Έχετε κάνει τα πάντα. Τηλεόραση, θέατρο, κινηματογράφο. Τι έχετε αγαπήσει περισσότερο;

Στον κινηματογράφο βασικά αγαπώ ένα έργο που με ανέδειξε τότε, λέγεται ”Βαβυλωνία” και σχεδιάζουμε να το ανεβάσουμε με έναν σπουδαίο μουσικό τον κύριο Παπαδημητρίου και θα προτείνουμε στο Μέγαρο Μουσικής να το ανεβάσουμε τις μέρες της Ελληνικής Επανάστασης. Αγαπώ έναν ρόλο που έπαιξα στο ”Μετέωρο Βήμα του Πελαργού” στον Αγγελόπουλο το οποίο μου έδωσε και μία διεθνή αναγνώριση, τα ”Παιδιά της τηλεόρασης του Βρεττάκου”, όπου βραβεύτηκα και πολλές τηλεοπτικές σειρές βέβαια, όπως το ”Κίτιρινο Φάκελο”, τα ”Βαμμένα κόκκινα μαλλιά” και κυρίως το ”Μινόρε της αυγής” όπου εκεί έκανα μια τεράστια επιτυχία.

Σας έχει λείψει καθόλου η τηλεόραση;

Όχι. Όχι, γιατί η τηλεόραση είναι νομίζω για τους νέους ανθρώπους πια. Οι άνθρωποι με μια μεγάλη εμπειρία στο θέατρο και στον κινηματογράφο, πρέπει να παίζουν πολύ σημαντικά πράγματα στην τηλεόραση. Όχι μόνο διασκεδαστικά γιατί αυτά πλέον τα έχουν αναλάβει μόνο συγκεκριμένες ομάδες ηθοποιών, που δεν τους κουνάει τίποτα και αυτό βέβαια είναι κατάντια. Είμαι ενάντια σε αυτά ότι μια παρέα πληρεί όλες τις προδιαγραφές. 

Βλέπουμε στην τηλεόραση πολλά άτομα να πηδούν από τον έναν χώρο στον άλλον π.χ μοντέλα γίνονται ηθοποιοί.

Ναι αυτό είναι ξέφραγο αμπέλι. Γενικά ”το Ελλάντα” εμένα με ενδιαφέρει ως γη ως πατρίδα, όχι ως κοινωνία και δομή κρατική γιατί δεν έχω δει καλό. Αλλά ως θάλασσα, ως Ελλάδα, είναι η πηγή, η καρδιά μας, δεν μπορούμε να απομακρυνθούμε από την Ελλάδα. Αν αγαπούσαν τη γη οι Έλληνες θα ήμασταν καλύτερα. Δεν μ’αρέσει που βλέπουμε τα πράγματα μέσα από την ασφάλεια μας. Άλλο να υποφέρεις στα ορυχεία 700μ κάτω από τη γη και άλλο να τα παρακολουθείς από το σπίτι σου.

Lifestyle Τελευταίες ειδήσεις

Σχολιάστε