Τον Λεωνίδα Καλφαγιάννη τον έχουμε γνωρίσει μέσα από τις τηλεοπτικές του συμμετοχές. Μας έκανε εντύπωση από την πρώτη στιγμή όχι μόνο για το ταλέντο αλλά και την εμφάνισή του και παρόλο που ο ίδιος είναι σεμνός και ντροπαλός, έχει πολλές θαυμάστριες! Φέτος τον απολαύσαμε στην παράσταση “Η φωνή” από όπου προέκυψε και το ιδιαίτερο look του με το μουστάκι ενώ παράλληλα τον είδαμε μέσα από την μεγάλη οθόνη στην νέα ταινία της Odeon “Love in the end”. Μοιράστηκε με το TLIFE κάποιες από τις αναμνήσεις του από τα γυρίσματα και μας εξήγησε γιατί επιμένει να έχει μουστάκι!
Για τις ανάγκες του ρόλου σας στην τελευταία σας παράσταση “Η φωνή” αφήσατε μουστάκι. Πώς σας φάνηκε που είδατε τον εαυτό σας με τόσο διαφορετικό look;
Η αισθητική αποφασίστηκε στο τέλος ποια θα είναι και αν θες να σου πω ήταν μια δικιά μου ιδέα να έχουμε μουστάκι. Και το δεύτερο παιδί που έπαιζε είχε μουστάκι. Εμένα μου αρέσει το μουστάκι μου. Είχα και πιο παλιά μουστάκι γυριστό, έτσι τσιγκελωτό που λέμε, απλώς δεν φαινόταν τόσο πολύ γιατί είχα και μούσι μαζί. Του μουστάκι μου ήταν μέχρι το αυτί μου κανονικά και τώρα αυτό το σκοπό έχω, να φτάσει μέχρι εκεί. Τώρα, αν δεν αρέσει σε άλλους δεν μπορώ να κάνω κάτι, εμένα μου αρέσει.
Σας το ρωτάω γιατί σε αντίθεση με το εξωτερικό που υπάρχουν ολόκληρες ομάδες που μεταμορφώνουν τους ηθοποιούς στην Ελλάδα δεν συνηθίζεται κάτι τέτοιο.
Ξέρεις γιατί δεν συνηθίζεται; Έχει μάθει ο κόσμος να βλέπει ανθρώπους που παίζουν στην τηλεόραση να κάνουν τον εαυτό τους μάλλον επειδή δεν είναι επί της ουσίας ηθοποιοί. Μάλλον, δεν ξέρω, δεν έχει μάθει ο κόσμος να βλέπει έναν άνθρωπο, έναν ηθοποιό να αλλάζει ανάλογα με αυτό που πρέπει να κάνει γιατί το σύστημα στην Ελλάδα και ειδικά στην τηλεόραση μέχρι τώρα ήταν “παίξε τον εαυτό σου”. Εν πάση περιπτώσει, εγώ δεν θα κράζω το σύστημα, καλά κάνουν όλοι οι άνθρωποι και κινούνται όπως κινούνται αλλά νομίζω ότι είναι πολύ πιο ενδιαφέρον για όλους μας που βρισκόμαστε στο χώρο να αλλάζουμε που και που. Να καταλαβαίνουμε κι εμείς οι ίδιοι ποιες είναι οι συνθήκες του επαγγέλματός μας γιατί πολλοί μπαίνουν σαν ηθοποιοί και βγαίνουν τελικά σαν περσόνες κάποιων περιοδικών ή κάποιων τηλεοράσεων. Αυτές οι αλλαγές μας υπενθυμίζουν λίγο το πως ξεκινήσαμε, το τι θέλουμε να κάνουμε, ότι πίσω από τους ρόλους που υποδυόμαστε είμαστε φορείς κάποιων μηνυμάτων που θέλουμε να περάσουμε στον κόσμο και να τα επικοινωνήσουμε και πίσω από αυτή τη μάσκα, που κάθε φορά πρέπει να είναι διαφορετική αλλιώς από ένα σημείο και μετά δεν θα πείσουμε, θα νομίζουν ότι είμαστε εμείς που μιλάμε ενώ ουσιαστικά φορώντας μια μάσκα λέμε πράγματα χωρίς να είμαστε εμείς, έτσι ώστε να μπορέσουμε να επικοινωνήσουμε μια ιδέα, ένα μήνυμα και να μπορεί να έχει μια δυναμική, ένα όραμα, μια προοπτική που να μας πάει πιο μπροστά, να μας εξελίξει. Οπότε εμένα το ότι αλλάζω, είτε από το Δεληγιάννειο παρθεναγωγείο στο Steps είτε από το Steps στην ταινία και από την ταινία στο θέατρο είτε σε κάτι άλλο που θα κάνω αύριο μεθαύριο, μου είναι πάρα πολύ φυσιολογικό. Είναι η φυσιολογική λειτουργία ενός ηθοποιού.
Οι περισσότεροι ηθοποιοί έχουν μια προτίμηση προς το θέατρο. Εσείς έχετε κάνει και θέατρο και τηλεόραση και κινηματογράφο. Πού νιώθετε μεγαλύτερη χαρά να δουλεύετε;
Υπάρχει διαφορετικός κώδικας σε αυτά τα τρία είδη. Δεν είναι τίποτα καλύτερο ή χειρότερο, απλώς πρέπει να βρεις τον κώδικα. Η διαφορά έγκειται στο εξής, ότι στο θέατρο κύριος του εαυτού σου είσαι εσύ. Είναι πάνω στον ηθοποιό κυρίως το τι θα κάνει, το τι θα δείξει, το πως θα το δείξει. Στην τηλεόραση και τον κινηματογράφο ο υπεύθυνος κι αυτός που έχει το τελικό “οκ” για το αποτέλεσμα είναι ο σκηνοθέτης, μαζί με τον μοντέρ βέβαια. Αυτό σημαίνει ότι έχεις λιγότερη δύναμη σαν ηθοποιός να δείξεις ή να κάνεις πράγματα, θα πρέπει να ακολουθήσεις κάποιους κανόνες πολύ συγκεκριμένους σύμφωνα με αυτό που θέλει να κάνει ο σκηνοθέτης. Εμένα μου αρέσουν και τα τρία είδη, εάν και εφόσον υπάρχει μια σωστή συνεργασία και μια ωραία ματιά με τον σκηνοθέτη και με τον κάμεραμαν και με τον διευθυντή φωτογραφίας. Όλα τα είδη είναι ωραία. Εγώ πέρασα πάρα πολύ ωραία και στην ταινία, έχω περάσει πολύ ωραία και στις δουλειές που έχω κάνει στην τηλεόραση και έχω περάσει ωραία και στο θέατρο. Ευχαριστιέμαι και τα τρία είδη αρκεί να υπάρχει μια όμορφη συνεργασία με τους ανθρώπους που άμεσα εμπλέκεσαι.
Το γεγονός ότι έχετε γίνει περισσότερο γνωστός μέσα από την τηλεόραση και κυρίως από το Steps σαςέχει βοηθήσει να κάνετε στη συνέχεια πιο εύκολα δουλειές;
Όχι. Τι εννοώ όχι. Είναι μια ερώτηση την οποία την κάνουν συχνά στους ηθοποιούς και καταλήγει να νομίζουν οι νέες γενιές που βγήκαν ότι αυτό ισχύει. Δεν ισχύει. Σε πρώτη φάση μπορεί να συμβαίνει γιατί από ένα σημείο και μετά πολλά θέατρα και όσοι είναι γύρω από όλο αυτό το χώρο θεωρούσαν ότι επειδή παίζεις στην τηλεόραση μπορείς να “τα φέρεις” κιόλας. Δεν είναι έτσι. Είναι σαν αυτό που λέμε, έχω 4 προφίλ στο facebook, αν αυτά τα 20.000 άτομα ερχόντουσαν στο θέατρο εγώ θα ήμουν τώρα πάμπλουτος. Εμ, δεν έρχονται! Το ότι έχω 4 προφίλ στο facebook δεν σημαίνει κάτι. Αντίστοιχα λοιπόν και το να αποκτήσεις μια αναγνωρισιμότητα. Γιατί όπως έχει δείξει και η πραγματικότητα, πριν από δύο χρόνια μπορεί να έκανες κάτι, τώρα, με αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα, μπορεί να μην χτυπάει το τηλέφωνό σου για δέκα μέρες. Ας μην παραμυθιαζόμαστε λοιπόν γιατί και το επάγγελμά μας είναι πέρα από εποχιακό μπορεί να γίνει και πάρα πολύ εφήμερο, για πολλούς από εμάς. Καλό είναι να κρατάμε λίγο το κεφάλι κάτω, να έχουμε συνείδηση του τι συμβαίνει έξω στον κόσμο και γύρω μας. Δεν είμαστε τίποτα παραπάνω από τον φούρναρη, τον μανάβη, από εσένα που είσαι δημοσιογράφος, από τον καθένα που κάνει ένα επάγγελμα. Απλώς το δικό μας επάγγελμα απαιτεί μία έκθεση. Αυτή η έκθεση μην μας κάνει να νομίζουμε ότι είμαστε και κάτι, δεν είμαστε τίποτα. Μπορεί να ανοίξει μία πόρτα αλλά αν δεν το αξίζεις, αν δεν δουλέψεις, αν δεν προσπαθήσεις, αν δεν έχεις στο κεφάλι σου μια συνείδηση, δεν λειτουργείς δεν θα ανοίξει άλλο. Θα κλείσει όπως άνοιξε.
Ο κόσμος φαντάζομαι στο δρόμο σαν αναγνωρίζει; Σας μιλάει, συμβαίνει κι εσάς να σας φωνάζουν με το όνομα του τηλεοπτικού ρόλου;
Κοίτα, ως επί τω πλείστον δεν με φωνάζουν με το όνομά μου γιατί δεν το ξέρουν το όνομά μου. Δεν είμαι ο τόσο γνωστός για να πεις ρε παιδί μου “α, ο Γεωργούλης”. Καλώς ή κακώς. Απλώς περνάς, ακούς φωνές, κάποιοι σε φωνάζουν με το όνομα του ρόλου σου, κάποιοι πολύ λίγοι, ελαχιστότατοι μπορεί να σε πουν με το όνομα το κανονικό. Υπάρχει αυτό, υπάρχει μία αναγνώριση στο δρόμο.