Γεια σας!
Είμαι 21 χρόνων κι εδώ και τρία χρόνια έχω σχέση με έναν συνομήλικό μου. Από τον πρώτο μήνα που ήμασταν μαζί μου είπε πως με αγαπάει. Εγώ δεν τον πίστεψα, αλλά στη συνέχεια που το απέδειξε.
Ήταν γλυκός, μου έστελνε συνέχεια μηνύματα που έλεγαν ότι με αγαπάει, μου έγραφε ποιηματάκια που έβγαζε ο ίδιος, μου ανέβαζε τραγούδια στο facebook. Βλεπόμασταν όποτε βρίσκαμε ευκαιρία κι επειδή με πείραζε που πήγαινε για μπάλα αντί να πηγαίνουμε κάπου μαζί, σταμάτησε να πηγαίνει και για μπάλα με τους φίλους του. Πριν γίνουμε ζευγάρι το μόνο που τον ένοιαζε ήταν η μπάλα.
Είχε τρεις σχέσεις πριν από μένα, αλλά ούτε που βρισκόταν με τις κοπέλες. Αυτό εμένα μου έδειξε πως με θέλει πραγματικά, γιατί άλλαξε τη ζωή του για εμένα.
Επίσης σε κάθε του πρόταση μου έλεγε κι από ένα γλυκόλογο. Περπατούσαμε κι αυτός ήταν καρφωμένος πάνω μου. Δεν κοιτούσε μπροστά του. Άλλη κοπέλα δεν τον είδα να κοιτάει ποτέ. Δεν μου φώναζε κι ας το έκανα εγώ. Και ήταν πάντα αυτός που έκανε υποχωρήσεις, γιατί είμαι πολύ εγωίστρια δυστυχώς.
Και το κυριότερο ήταν το φιλί του και το κοίταγμά του. Με φιλούσε κι ένιωθα πως μόνο εγώ υπάρχω για αυτόν. Όπως κι όταν με κοιτούσε…
Έχει λίγους μήνες όμως που όλα άλλαξαν. Μου φωνάζει με το παραμικρό, δεν μου στέλνει μηνύματα που να μου λένε “σ’ αγαπώ” και το ρίχνει στο ότι δεν θέλει να τρώει πολλά μηνύματα.
Το φιλί του δεν μου λέει τίποτα. Δεν με κοιτάει όπως παλιά και τον έχω πιάσει λίγες φορές να κοιτάει άλλες. Άρχισε να με πονάει όταν μαλώνουμε, γιατί με τραβάει -επειδή θέλω να φύγω- και τέλος έκοψε και τα πολλά γλυκόλογα και τα ποιηματάκια και το “σ’ αγαπώ” (που λέει είναι σαν καραμελίτσα).
Και το σημαντικότερο: όταν του λέω να χωρίσουμε δεν με παρακαλάει όπως παλιά, αλλά απλά μου λέει να μη χωρίσουμε και να του δώσω ευκαιρία, αλλά δεν ασχολείται και πολύ.
Δεν αντέχω άλλο μαζί του, αλλά δεν μπορώ και μακριά του. Νιώθω ότι του έγινα συνήθεια και δεν με αγαπάει άλλο. Νιώθω ότι όλα είναι πιο πάνω από μένα, γιατί αυτό δείχνει.
Έχουμε κάνει και οι δύο πολλά λάθη και μου έχει πει και ψέματα, αλλά ποτέ δεν είπα αληθινά πως δεν αντέχω άλλο. Αυτός όταν τα λέω δεν παραδέχεται τίποτα. Λέει δεν άλλαξε τίποτα κι όταν κάνω παράπονα θυμώνει γιατί λέει είναι πολλά. Τι να κάνω;
Δεν μπορώ μαζί του, αλλά ούτε μακριά του. Είμαι δυστυχισμένη, αλλά όταν τον χωρίζω είμαι περισσότερο. Ξέρω ότι ζητούσα πολλά, όπως το να τρέχει πίσω μου και να κλαίει για μένα όταν κάνει λάθη, αλλά έτσι με έμαθε. Τώρα γιατί τα άλλαξε; Μήπως υπάρχει άλλη;
Anna