Θυμάσαι στο σχολείο όταν κάναμε το μάθημα της έκθεσης; Τότε λοιπόν οι καθηγητές ξεκινούσαν και τελείωναν κάθε παράδοση με την ίδια φράση “Αναπτύξτε την κριτική σας σκέψη”! Και όχι άδικα… Ποιος θέλει να έχει δίπλα του ένα φερέφωνο που παπαγαλίζει ό, τι ακούει στο περιβάλλον του; Κάτι σαν ήρωας του κλασικού “Ρετιρέ”. Όταν η ανηψιά Ειρήνη πέταγε μία από τις φαεινές της ιδέες στην γιαγιά της Σοφία, εκείνη δεν ήθελε ούτε να ακούσει για αυτήν! Μέχρι να εμφανιστεί η Κατερίνα η κόρη της. Γιατί τότε ξεκινούσε εκστρατεία, από την ίδια αυτή τη φορά, να πείσει την κόρη της για την πρόταση που η ίδια αρνούνταν στην εγγονή της. Μήπως όμως… μήπως λέω… το γυναικείο φύλο έχει φτάσει την κριτική σκέψη στο άλλο άκρο;
Και για να ακριβολογώ: μπας και κράτησες μόνο την κριτική και έδιωξες τελείως τη σκέψη; Δεν έχεις αναλάβει το ρόλο του “κακού” κριτή σε κάποιο talent show! Δεν είναι κακό να πεις μια καλή κουβέντα για κάποιον χωρίς να βάλεις υποσημείωση. Δίχως αστερίσκο και ένα σωρό υπονούμενα πίσω από το “κούκλα είσαι σήμερα” που πετάς στο διάδρομο όταν συναντάς μια συνάλδελφο!
(Wo)man to (Wo)man!
Μαράζι το έχω να σε δω να κάνεις ένα απλό και καλοπροαίρετο σχόλιο για μια άλλη γυναίκα, χωρίς να αφήσεις την πινελιά δηλητήριου. Και η ίδια η Angelina Jolie να περάσει από δίπλα σου, αντί να πεις “Θεέ μου τι γυναικάρα!” θα βρεις κάτι να θαμπώσεις την εικόνα της. Στο μυαλό σου, δηλαδή, γιατί η πραγματικότητα είναι άλλη. Σε φαντάζομαι να κάνεις εκείνο το δήθεν αντικειμενικό και “αδιάφορο” σχόλιο τύπου “Κοντή είναι τελικά! Δεν την είχα για τοσο κοντή” ή “Τελικά όποια και να είσαι δεν γλιτώνεις από την κυτταρίτιδα”!
Και καλά την Angelina είναι αδύνατο να τη συναντήσεις… εκείνο που μου χτυπάει πιο άσχημα είναι πως δεν μπορεί να χωρέσει ποτέ στο μυαλό σου μια όμορφη γυναίκα να είναι και παράλληλα έξυπνη! Εκτός φυσικά αν πρόκειται για σένα. Ειλικρινά μου έρχεται να βάλω τα γέλια κάθε φορά που σε ακούω να μιλάς για την εντυπωσιακή συνάδελφό σου. “Ωραία είναι βρε παιδί μου, δεν λέω! Αλλά από μυαλό κουκούτσι”! Ή το χειρότερο μου. Εκείνες οι υπόννοιες πως μια γυναίκα βρίσκεται στη θέση που βρίσκεται για τα… κάλλη της, αλλά και πως τα αξιοποιεί, ούτε να το ακούω δεν θέλω…
Master Chef στο δικό μου στομάχι
Είμαστε καλεσμένοι σε φίλους που θέλουν να μας κάνουν το τραπέζι. Το φαγητό είναι καταπληκτικό. Μοσχάρι α λα Μπουργκινιόν με μια φίνα και ελαφριά λευκή σος κρασιού. Σε βλέπω που το απολαμβάνεις. Που ακόμη και το κόλπο του “δεν τρώω όλο το φαγητό μου” για να πείσω τους γύρω μου ότι δεν τρώω πολύ έχει απόψε “πάρει περίπατο”. Στο γυρισμό λοιπόν για το σπίτι μου το πετάς: “Εγώ προσωπικά δεν θα έβαζα τόση κρέμα γάλακτος. Κάλυπτε όλες τις υπόλοιπες γεύσεις!”. Μόνο το μουστάκι σου λείπει για να μεταμορφωθείς σε Λευτέρη Λαζάρου. Εσύ μπορεί να μην “ακούς” το λευκό κρασί, εγώ όμως “ακούω” την προσπάθειά σου να έχεις πάλι τον τελευταίο λόγο. Φταίω εγώ αν σου απαντήσω πως δεν φάνηκε να σε ενοχλεί η κρέμα όταν σκούπιζες και την τελευταία σταγόνα της από το πιάτο; Αλλά βέβαια, τότε θα γίνω εγώ κακεντρεχής και πικρόχολος!
Διάβασε τη συνέχεια του άρθρου του Λευτέρη Σαββίδη στο TLIFE