Όλα άλλαξαν τρεις ημέρες μετά την γέννηση της κόρης της. Όλα. Καρκίνος. Πονούσε, έκλαιγε, απελπίστηκε, αισθάνθηκε ένοχη, αλλά συνέχισε και νίκησε γιατί, όπως λέει: “Αποφάσισα ότι δεν αξίζει στο μωρό μου να μεγαλώσει χωρίς τη μητέρα του”.
Δεκαπέντε μήνες μετά, γράφει τη συγκλονιστική της περιπέτεια, για πρώτη φορά, με την ελπίδα να “υποψιάσει και άλλες γυναίκες, περιγράφει στο περιοδικό Life&Style, το οποίο διοργάνωσε και την εκδήλωση για τις “Γυναίκες της χρονιάς” και εκεί έγινε και η εξομολόγησή της, δίχως να φοβηθεί τίποτα.
΄Ολα ξεκίνησαν τον Δεκέμβρη του 2008, αν και το πρώτο “χαστούκι” ήρθε το 2007 που έχασε το πρώτο της μωρό στους δύο μήνες εγκυμοσύνης. Αφού λοιπόν γέννησε στις 8 Δεκεμβρίου, το κοριτσάκι της τρεις μέρες μετά και ενώ ο γιατρός της, Άκης, της δείχνει στο δωμάτιο της κλινικής πώς να θηλάζει σωστά, ανακαλύπτει πως ένα “σπυράκι” στο στήθος που είχαν δει και παλιότερα, δεν είναι και τόσο αθώο. Κατεβάινουνε για μαστογραφία και εκέι η Γωγώ αρχίζει να νιώθει πως κάτι πηγαίνει πολύ στραβά.
Έπρεπε να μπει χειρουργείο ώστε να γίνει και βιοψία. “Θυμάμαι όταν ξύπνησα, μου κρατούσαν το χέρι και το πρώτο πράγμα που μου είπαν ήταν: “Δυστυχώς τα πράγματα δεν είναι καλά” Έτσι απλά…Ούτε που μπόρεσα να ξαναδώ το μωρό εκείνη την ημέρα . Με τον Τράι πάντα να κρατάει το χέρι μου , πέρασα από δεκάδες ιατρικά μηχανήματα μέχρι το βράδυ.”
Μετά από όλα αυτά βρέθηκε στο Σικάγο για το χειρουργείο που έπρεπε να γίνει “Έπειτα από οκτώ ώρες, τα δικά μου μάτια άνοιξαν. Βλέπω τον Τράι, τον άνθρωπό μου, να περιμένει υπομονετικά δίπλα μου. Θεέ μου, πόσο τυχερή είμαι που έχω αυτό το πλάσμα δίπλα μου, ουσιαστικά, αληθινά…” Ο εφιάλτης όμως δεν σταματάει εκεί: “Οκτώ χημειοθεραπείες στο σύνολο, κάθε 21 μέρες. Μετράω έξι μήνες. Πρώτα χημειοθεραπεία, χωρίς κάσκα. Μέχρι τότε πίστευα ότι τουλάχιστον δεν θα έχανα τα μαλλιά μου. Σιγά…”.
“Το σώμα μου παραμορφωθηκέ, φούσκωνε σαν μπαλόνι.Εκτός από τα μαλλιά μου σιγά-σιγά έχασα τις βλεφαρίδες και τα φρύδια μου. Και όλα αυτά ήταν πολύ σημαντικά για μένα, όχι τίποτα άλλο, αλλά καθημερινά αυτή η εικόνα μού υπενθύμιζε την κατάστασή μου. Γιατί πάντα και παντού υπάρχει ένας καθρέφτης, ένας “εχθρός”… είχα βρεί τον τρόπο να τον νικήσω: Δεν θα τον κοίταζα ποτέ! Μόνο τον δικό μου “καθρέφτη” θα κοιταζα. Αυτά τα μάτια που συνέχιζαν να με βλέπουν το ίδιο όμορφη όπως πριν, το ίδιο ποθητή και δεν με κορόιδευαν, έλεγαν την αλήθεια: Τα μάτια του άντρα μου, αυτά θα ήταν για μένα ο καθρέφτης μου! “
“Παρακαλώ φοβισμένα κάθε μέρα τον Θεό. Κοιτάζω πίσω και προσπαθώ να βρω κάτι θετικό. Και βρίσκω!
Έχασα το πρώτο μου μωράκι , γιατί ίσως για κάποιο λόγο που δεν γνωρίζω έπρεπε να φέρω σε αυτόν τον κόσμο την Βικτώρια! Το “λάθος” του γιατρού με οδήγησε στην ύπαρξή της… Δεν θα είχα την ευκαιρία να κάνω άλλο μωρό…”
“Είμαι πολύ νέα και δεν είμα ιέτοιμη να φύγω κι αποφάσια ότι δεν αξίζει στο μωρό μου να μεγαλώσει χωρίς την μητέρα του. Μόνο που γαμώτο, ξέρω καλά ότι δεν θα υπάρξει ποτέ στη ζωή μου ξανά μια ξέγνοιαστη μέρα…”