Στο Mad από την πρώτη μέρα που ξεκίνησε να εκπέμπει. Ok. Κάθε μέρα εκπομπή. Ok. Από το 1996. Ok. Γλυκούλης, προσιτός, οικείος. Πιο αρρενωπός από κοντά. Και πολύ… ok!
Στο ξεκίνημα την άκουσε λίγο με τη δημοσιότητα, αλλά τελικά νομίζω πως είναι φυσιολογικό. Σε όλους συμβαίνει. Άλλοι το παραδέχονται, άλλοι όχι. Πάντως… “όποιος πει ότι δεν την έχει ακούσει, οποιοσδήποτε άνθρωπος είναι στα μίντια και ειδικά στην τηλεόραση… λέει ψέματα”. Προφανώς. Εδώ δυο γκόμενοι στην πέφτουν στο δρόμο κι αρχίζεις να νιώθεις κάπως. Σκέψου να αρχίσουν να σε χαιρετάνε όλοι στο δρόμο;
“Μου λέγανε: γειά σου, μεγάλε… κι έλεγα… ξέρεις. Σε ανεβάζει αυτό και σε κάνει και αισθάνεσαι παράξενα. Ευτυχώς, μέσα σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα, μέσα σε κάποιους μήνες, αυτοσφαλιαρίστηκα”.
Προσγειώθηκε. “Συνειδητοποίησα ότι υπάρχουν πολύ πιο σημαντικά πράγματα από αυτό το οποίο κάνω. Ξέρεις, κάποια στιγμή λες “ουάου!”, αυτό που κάνω είναι πολύ super και πολύ hot και πολύ σημαντικό. Και θεωρείς τον εαυτό σου σημαντικό. Μετά συνειδητοποιείς ότι είσαι ένα απόλυτο τίποτα. Δεν το λέω τώρα υπερβολικά, ούτε μειώνω τον εαυτό μου. Απλά σε σχέση με άλλα πράγματα που συμβαίνουν… Το ότι εγώ κάθομαι και λέω κάποια πράγματα μπροστά σε μια κάμερα και προσπαθώ να κάνω κάποιον να περάσει καλά θεωρώ ότι είναι πολύ πιο υποδεέστερο από αυτό που κάνει ένας γιατρός”.
Χμμμμμμ! Εξαρτάται τον γιατρό, ε;
Ψυχωτικός;
Άντε καλέ! Απλά τρελά παθιασμένος με τη μουσική. Με την πρώτη ευκαιρία… αεροδρόμιο και ταξίδια. Ταξίδια και συναυλίες. Αν δεν υπάρχει μουσική υπόκρουση, μουσικός στόχος, επιθυμία, φόντο δεν γίνεται. Είναι Mad ο τύπος σου λέω! Μπορεί να σου πει από τώρα τις συναυλίες που έχει προγραμματίσει μέχρι τον Νοέμβριο. “Έχω αρκετές”.
Και τρελαίνεται. Για τα πάντα. Από τα shirts που βρίσκονται κρεμασμένα με το που πλησιάζεις στον συναυλιακό χώρο μέχρι την ώρα που θα βγει ο καλλιτέχνης ο Θέμης “πετάει”. Έτσι γεννήθηκε. Με αυτό το πάθος. Τη μουσική.