Καλησπέρα!
Διαβάζω συχνά τις ιστορίες σας και ήρθε η ώρα να σας στείλω τη δική μου… Είμαι σε απόγνωση. Δεν ξέρω τι να κάνω, γι’ αυτό και αποφάσισα να γράψω εδώ.
Ονομάζομαι Μαρία, είμαι 26 χρόνων και είχα σχέση εδώ και ένα χρόνο με ένα παιδί συνομήλικό μου. Ζούσα στο εξωτερικό λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων και αυτός ήταν στην Ελλάδα.
Η απόσταση ποτέ δεν μας χώρισε, αντίθετα έκανε τη σχέση μας πιο δυνατή. Όσο διάστημα ζούσαμε από απόσταση, είχα κι εγώ κι αυτός δύσκολες στιγμές. Πάντα όμως είχαμε ο ένας τον άλλο και ξεπερνούσαμε όλα τα προβλήματά μας. Ήταν όλα τέλεια, μιλούσαμε αρκετές ώρες τη μέρα στο κινητό ή μέσω διαδικτύου.
Τρεις μέρες όμως πριν έρθω μόνιμα Ελλάδα (αφού απέρριψα μια επαγγελματική πρόταση που στις μέρες μας θεωρείται μυθική, για χάρη του) όλα άλλαξαν ξαφνικά. Μέσα σε μια μέρα όλα διαλύθηκαν.
Να τονίσω πως την προηγούμενη μέρα ήταν όλα μια χαρά. Δεν είχε συμβεί τίποτα μεταξύ μας, και έδειχνε ευτυχισμένος που θα ερχόμουν.
Μου είπε απλά: “θέλω να χωρίσουμε, μη με ξαναενοχλήσεις”. Από εκείνη τη μέρα εγώ είμαι χάλια. Έκανα αρκετές προσπάθειες να του μιλήσω, να τον ρωτήσω τι συμβαίνει, αν έκανα κάτι. Αυτός όμως τίποτα, με αγνοεί, σαν να με μισεί. Είναι αρκετά εγωιστής ως άνθρωπος και μπορεί να θυμώσει με πράγματα χαζά, αλλά πάντα όταν τσακωνόμασταν για μικροπράγματα έκανε την πρώτη κίνηση, με προσέγγιζε και μέσα στην ίδια μέρα ήμασταν και πάλι καλά!
Είναι άνθρωπος ηθικός και σωστός. Δεν νομίζω να βρήκε κάποια άλλη… Βέβαια ποτέ δεν βάζουμε το χέρι μας στη φωτιά για κανένα… Δεν ξέρω τι να σκεφτώ και τι άλλο να κάνω…
Πόσες φορές να ρίξω τον εγωισμό μου και αυτός να με αγνοεί; Δεν ήταν μια σχέση της πλάκας, για αυτό έκανα προσπάθειες να του μιλήσω, να τον ρωτήσω.
Θα ήθελα πολύ να ακούσω τις δικές σας απόψεις.
Συγγνώμη αν σας κούρασα
Μαρία