Ο Χρήστος Λούλης έγινε περισσότερο γνωστός μέσα από την τηλεόραση. Αγαπήθηκε πολύ μέσα από αυτό το μέσο αλλά και παρεξηγήθηκε αρκετά. ..
Εκείνος όμως θεωρεί πατρικό του σπίτι το θέατρο! Φέτος, θα ανεβάσει, για μία ακόμη φορά, Σαίξπηρ στο Εθνικό και αυτή την περίοδο βρίσκεται σε πρόβες.
Τηλεοπτικά δεν θα τον δούμε πουθενά αφού δεν γίνονται και πολλά πράγματα στην αυτή τη χρονιά. «Είχα μια πρόταση ή οποία δεν έγινε τελικά! Δεν μπορούσα βέβαια κι εγώ να το κάνω αλλά δεν έγινε κιόλας», εκμυστηρεύεται στο TLIFE ο Χρήστος.
Παρόλα αυτά θα τον απολαμβάνουμε στην μεγάλη οθόνη αφού από τις 26 Ιανουαρίου βγήκε στις αίθουσες η ταινία «Παράδεισος» του Παναγιώτη Φαφούτη, στην οποία πρωταγωνιστεί.
Ένα Σαββατοκύριακο, μέσα στο χάος και στα χρώματα του καρναβαλιού, στα εκτυφλωτικά φώτα και στα φανταχτερά άρματα, τέσσερα ζευγάρια προσπαθούν να βρουν τον δικό τους Παράδεισο.
Εκείνος κάνει τον Σωκράτη. Έναν ιδιοκτήτη εστιατορίου που έχει μία φιλική σχέση συνεργασίας με τον σεφ της επιχείρησης. Εκείνος όμως τον βλέπει λίγο διαφορετικά και παίρνει την ελευθερία από μόνος του να εκδηλώσει λίγο παραπάνω το ότι τον γουστάρει. Εκεί θα γίνει μία παρεξήγηση και θα λυθεί στην πορεία…
Σου έχει τύχει να σου την πέσει άνδρας και πως το αντιμετώπισες;
Βέβαια. Δεν υπάρχει συνταγή. Δεν αντιμετώπισα την κατάσταση, αντιμετώπισα τον άνθρωπο που είχα απέναντί μου. Μου έχουν τύχει πολλές καταστάσεις, σε άλλους με σόκαρε, σε άλλους σιχάθηκα και σε άλλους είχαμε την ωριμότητα και οι δύο να το αντιμετωπίσουμε με χιούμορ. Είναι το ποιον έχεις απέναντί σου.
Τι σου έχει μείνει από τα γυρίσματα της ταινίας;
Μου έχουν μείνει πάρα πολύ οι άνθρωποι, οι εθελοντές που είχαμε. Η ταινία έχει πάρα πολλές σκηνές από party, από club, από χορούς, από πλήθη ανθρώπων που ήρθαν επειδή κάποιοι ήταν ήξεραν με τον Παναγιώτη (Φαφούτη) ενώ άλλοι γουστάρανε την φάση cinema και να δουν πως γίνεται ένα γύρισμα. Ήταν τόσες ώρες σε πάρα πολύ δύσκολες συνθήκες σε club στο οποίο πρέπει να χορεύεις και να κοπανιέσαι ενώ δεν υπάρχει μουσική από κάτω. Μου είχε κάνει εντύπωση το πόσο δοτικοί ήταν αυτοί οι άνθρωποι.
Πως ήταν η συνεργασία σου με τον Παναγιώτη Φαφούτη;
Έμεινα πάρα πολύ ευχαριστημένος και νομίζω και ο Παναγιώτης το νιώθει αυτό. Είχαμε πολύ ωραία επαφή. Συνεννοηθήκαμε πολύ εύκολα και γρήγορα. Εγώ τον θαύμασα για το πώς χειρίστηκε τις δυσκολίες όλες του γυρίσματος. Τον χρόνο, τα λεφτά που δεν υπήρχαν, τον κόσμο που ήταν άνθρωποι εθελοντές στην ουσία. Με εντυπωσίασε πάρα πολύ αλλά και η ματιά του η καλλιτεχνική.
Σε τσάντισε που έπαιξε η ταινία πριν καν κυκλοφορήσει στις αίθουσες;
Τσαντίστηκα στην αρχή, μετά γέλασα. Δεν ήταν μόνο το ότι έπαιξε η ταινία, που δεν έπρεπε να παίξει, στην οποία είναι και η ΕΡΤ συμπαραγωγός. Τους είχε πάρει τηλέφωνο ο Παναγιώτης και του είπαν «μια που έπαιξε δεν την αφήνουμε να παίξει ολόκληρη;». Δεν έπαιξε όλη, γύρω στα 25 λεπτά.
Κινηματογράφος ή τηλεόραση;
Έχω κάνει λιγότερο κινηματογράφο απ’ ότι έχω κάνει τηλεόραση. Στον κινηματογράφο έχεις περισσότερο πιο πολύ χρόνο να κάνεις πιο προσεγμένη δουλειά. Στην τηλεόραση τρέχεις πίσω από τον χρόνο εσύ. Το καθένα έχει τις ομορφιές του. Η τηλεόραση είναι πιο γκλαμουράτι , ο κινηματογράφος είναι πιο ζεστός.
Αν έβαζα ως τρίτη επιλογή το θέατρο;
Δεν μπορώ να συγκρίνω γιατί εμένα η ζωή μου είναι το θέατρο. Εκεί ζω, μεγάλωσα, μεγαλώνω και εκεί θα μεγαλώσω. Δεν μπορώ να το συγκρίνω πραγματικά. Είναι τρία διαφορετικά πράγματα αλλά εγώ ξέρω το θέατρο πιο πολύ. Είναι σαν να ρωτάς κάποιον, την μαμά σου ή την γειτόνισσα; Η γειτόνισσα καμιά φορά είναι πιο ωραία και είναι κάτι καινούριο αλλά η μαμά είναι μαμά. Η μαμά είναι αναντικατάστατη!
Αυτό που σε συγκινεί στο θέατρο είναι η επαφή με τον κόσμο;
Αναμφίβολα! Το ζωντανό του θεάτρου δεν αντικαθίσταται με τίποτα.
Σου αρέσει που σε αναγνωρίζει ο κόσμος στο δρόμο και σε χαιρετάει;
Βέβαια μου αρέσει αλλά επειδή έχω και πολλά χρόνια να κάνω τηλεόραση έρχονται πολύ λίγοι πια που με ξέρουν από την τηλεόραση. Οι πιο πολύ με παρακολουθούν στο θέατρο. Γενικά, όταν είσαι και λίγο πιο γνωστός οι άνθρωποι νιώθουν οικεία μαζί σου.