Ένας γεμάτο ςάνθρωπος που σε καθηλώνει με την απλότητα αλλά και συνάμα το μεγαλείο του χαρακτήρα της. Απολαύστε την σε μία από τις σπάνιες συνεντεύξεις της…
“Το στοίχημα του καινούριου χρόνου είναι ο καινούριος μας εαυτός”, είχε γράψει η ίδια πριν από λίγες μέρες στην επίσημη ιστοσελίδα της. Μία τόσο μικρή φράση κρύβει μέσα της πιστεύω πολύ μεγάλες αλήθειες. Σίγουρα η Ζωή Λάσκαρη το στοίχημα του χρόνου το έχει κερδίσει αφού μπορεί να είναι κάθε φορά και πιο διαφορετική αλλά ταυτόχρονα τόσο συνεπής στον εαυτό της!
Το να μιλάει κανείς μαζί της είναι πραγματικά σαν να σε ταξιεδεύει… Οι συγκροτημένες σκέψεις της αλλά και η απλότητα του χαρακτήρα της σε καθηλώνουν, πόσο μάλλον αν έχεις αγαπήσει ήδη την ηθοποιό Ζωή Λάσκαρη.
Μια μεγάλη πορεία πίσω στο παρελθόν αλλά κι ένα στοίχημα στο οποίο βγαίνει πάντα κερδισμένη. Δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις αφού η καριέρα της και η ζωή της έχει απασχολήσει μέσα στα χρόνια αλλά σίγουρα είναι από τους ανθρώπους που δεν σταματά να σε εκπλήσει καθώς δεν παύει να είναι ένα καθαρόαiμο “crazy girl”!
Ο κόσμος σας αγάπησε μέσα από τον κινηματογράφο και στο άκουσμα του ονόματος σας αυτομάτως το μυαλό του πηγαίνει στις ταινίες σας. Ωστόσο έχετε κάνει και πολλές αξιόλογες παραστάσεις. Εσείς λοιπόν με ποια δουλειά σας έχετε ταυτιστεί περισσότερο;
Ταύτιση με δουλειά ή ρόλο δεν υπάρχει, δεν αισθάνθηκα ποτέ αλυσοδεμένη με τις δουλειές μου, πόσο περισσότερο εάν αυτή η εξάρτηση υπονοείς πως μπορεί και να διαρκεί εφ΄ όρου ζωής. Αυτό που υπάρχει είναι η μνήμη από αξιόλογες δουλειές, από μεγάλα έργα κλασικών συγγραφέων διδαγμένα από σπουδαίους σκηνοθέτες-δασκάλους. Μιλάω για σημεία σταθμούς της θεατρικής μου καριέρας, όπως την «Βιρτζίνια Γουλφ» και τις «Τρείς ψηλές γυναίκες» του Άλμπι από τον Βουτσίνα, την Ελένη στις «Τρωάδες» του Ευριπίδη από τον Κακογιάννη, το «Fool for love» του Σέπαρντ από τον Βολανάκη, το «Ταξίδι μιας μεγάλης μέρας μέσα στην νύχτα» του Ευγένιου Ο Νηλ από τον Τσακίρη. Το αντάμωμα με τα μεγάλα έργα και τους μεγάλους δημιουργούς είναι αυτό που μετράει και φυσικά οι σκέψεις και η αγωνία για το επόμενο βήμα. Η ταύτιση με την δουλειά μού μοιάζει κατάσταση μάλλον αρρωστημένη παρά δημιουργική. Η ταύτιση με την δουλειά είναι μια μορφή αδιέξοδης εμμονής.
Το θέατρο το έχετε ζήσει και από μια άλλη οπτική, αυτή της παραγωγού. Τι θεωρείτε ότι κάνει μια παράσταση καλή επένδυση; Η εποχή μας μπορεί να προσφέρει καλές επενδύσεις;
Μονάχα ως αστειότητα μπορώ να αντιμετωπίσω την σκέψη «επενδύω χρήματα στο θέατρο». Ας καταλάβουμε πως τελικά στο θέατρο ισχύει μόνο το «επενδύω την ψυχή μου». Το θέατρο-εμποροπανήγυρις δεν νοείται να έχει την παραμικρή σχέση με τις αξίες και την ιδέα του θεάτρου. Ας διαχωρίσουμε λοιπόν επιτέλους το «λιώνω για το θέατρο» από το «κονομάω από το θέατρο». Ας διαχωρίσουμε το θέατρο από το χρηματιστήριο και τους θεατρικούς παραγωγούς από τους χρηματιστές. Οι καλλιτέχνες λοιπόν που με αφορούν και ως παραγωγό είναι μόνο αυτοί που «λιώνουν».
Έχετε προλάβει να δείτε κάποια από τις φετινές παραστάσεις; Ποια ξεχωρίζετε;
Θες να πεις αν έχω προλάβει να κάνω τίποτα άλλο από το να βλέπω παραστάσεις. Η «Γυναίκα της Πάτρας» του Χρονά με την Ελένη Κοκκίδου και το «Δακρυγόνα» του Σταμάτη με την Δανάη Παπουτσή και τον Άρη Τρουπάκη είναι δύο έργα που ξεχώρισα από την φετινή σεζόν.
Τι είναι αυτό που απολαμβάνετε πιο πολύ στον ελεύθερο χρόνο σας;
Αναρωτιέμαι, ποιος χρόνος μας είναι αιχμάλωτος για να μην είναι ελεύθερος; Ολόκληρη η ημέρα μου είναι μια ατέλειωτη ελευθερία αφού ότι και αν κάνω, είτε αν δουλεύω είτε αν βρίσκομαι με τους φίλους μου, μου προκαλεί τέρψη και ευδαιμονισμό. Η χαρά της παρέας, της όποιας παρέας, συνεργατών ή φίλων, δεν μου αφήνει κανένα περιθώριο να δοκιμάσω τι σημαίνει «χρόνος υπό ομηρία».
