Άλλωστε, όπως έχει πει κι ο ίδιος, θεωρεί «πατέρα» του στη στιχουργική το Λευτέρη Παπαδόπουλο. Το αξιοσημείωτο είναι ότι από το 1997 που ο Νίκος Μωραΐτης μπήκε στη δικογραφία με το δίσκο «Χάρτινα» της Δήμητρας Γαλάνη, συνεργάζεται και με τις δύο… αντίπερα όχθες του ελληνικού τραγουδιού, όπως τις λένε ορισμένοι, διαχωρίζοντας το ποιοτικό με το εμπορικό. Λες και το ποιοτικό δεν πουλά…! Αλλά αυτό είναι μια μεγάλη συζήτηση.
Ο ίδιος πάντως, απαντώντας στην ερώτηση για το πώς καταφέρνει να είναι διαφορετικός και να συνεργάζεται με το Νταλάρα, την Πρωτοψάλτη, την Αρβανιτάκη και, παράλληλα, με το Ρέμο και το Χατζηγιάννη λέει πως «ναι, είμαι διαφορετικός, αλλά, πάντα, είμαι εγώ. Είναι σα να βγούμε μία φορά έξω και να γυρίσεις να πεις “ρε παιδί μου, δεν σε είχα για τόσο γλετζέ!”, ή μία άλλη φορά να πεις “ρε συ, γιατί είσαι τόσο κατηφής;”. Όλες αυτές είναι πλευρές του εαυτού μου, εντελώς διαφορετικές, αλλά είναι δικές μου. Αυτό, όμως, που τις ενοποιεί, είναι η κοινή αισθητική. Όσο κι αν αλλάζει η γλώσσα, τα συναισθήματα, ο τρόπος γραφής, θέλω να παραμένει μία αισθητική που να είμαι εγώ».
Χαρακτηριστικό μάλιστα είναι ότι διαχωρίζει τους δύο χώρους, λέγοντας ότι «δεν είναι ανάγκη να παντρευτούν αυτοί οι χώροι. Δεν έχω καμία διάθεση να τους παντρέψω με το ζόρι. Απλώς συνεργάζομαι όπου νιώθω καλά». Ωστόσο στην ερώτηση του Αλέξανδρου Πρίφτη, για το αν είναι φίλος με το Ρέμο και το Χατζηγιάννη μετά από τόσα χρόνια συνεργασίας, ο Νίκος Μωραΐτης, ξεκαθαρίζει πως «όχι, δεν είμαστε φίλοι. Κοίτα, για να είσαι εντάξει σε αυτό που κάνουμε-πες το δουλειά, πες το τέχνη, χόμπι ή όπως αλλιώς θες-πρέπει να διαχωρίσεις το προσωπικό κομμάτι από το επαγγελματικό. Δε θέλω να έρθει κανένας συνθέτης και να μου πάρει ένα στίχο επειδή είμαστε φίλοι και κανένας τραγουδιστής να πει κάποιο κομμάτι μου για τον ίδιο λόγο. Τους ανθρώπους με τους οποίους συνεργάζομαι τους πιστεύω πολύ. Και δένομαι μαζί τους, τους εκτιμώ, τρέφω αισθήματα γι αυτούς. Αλλά δεν είναι οι άνθρωποι τους οποίους θα πάρω να πω ένα πρόβλημα μου. Γι αυτό είναι οι φίλοι.»
Μία πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη, ενός προσώπου που τα «παιδιά» του, οι στίχοι του, έχουν τραγουδηθεί από πολλούς από εμάς, είτε είμαστε θεατές της μίας ή… της άλλης όχθης της ελληνικής μουσικής.