Ανοίγοντας την τηλεόραση, οι μισές εκπομπές, που αποκαλούνται ενημερωτικές (με πολλές επιφυλάξεις για την ακρίβεια της ενημέρωσης, που προσφέρουν) κατακλύζονται από ρεπορτάζ που αναδεικνύουν μια κοινωνία στην οποίαν οι πολίτες είναι τόσο φτωχοί, που δεν έχουν τη δυνατότητα καν να αγοράσουν λίγα φρούτα και λαχανικά από την λαϊκή αγορά.
Με αποτέλεσμα η εύλογη απορία μας είναι πώς επιβιώνει ο ελληνισμός σήμερα και δεν καταρρέουν στους δρόμους από την πείνα οι έλληνες. Τις υπόλοιπες ώρες, που δεν προβάλλονται οι εκπομπές του Γιώργου Αυτιά, του Γιώργου Παπαδάκη η τα δελτία ειδήσεων, εντός κι εκτός πολλών εισαγωγικών, στην τηλεόραση μαγειρεύουν. Μαγειρεύουν συνέχεια, συστηματικά. Δεν υπάρχει κανάλι, που να μην έχει τουλάχιστον 2-3 εκπομπές μαγειρικής. Και δεν μαγειρεύουν απλώς.
Καταφεύγουν σε περίτεχνες και σύνθετες γαστριμαργικές συνταγές, του τύπου «κονφί λαβράκι γαρνιρισμένο με μαρμελάδα φραγκοστάφυλου συνδυασμένου με κόλιανδρο και φινόκιο (αυτά τα δύο συστατικά, ιδίως ο κόλιανδρος, είναι εντελώς απαραίτητα για κάθε master η top chef της εποχής μας) και πασπαλισμένο με λευκή τρούφα των άλπεων μέσα σε κρούστα από χοντρό αλάτι».
Τι είναι άραγε η Ελλάδα σήμερα. Μια κοινωνία φτωχών, επαιτών, εξαθλιωμένων πολιτών, που απεγνωσμένα αναζητούν μια μπουκιά φαγητού για να διασκεδάσουν την τρομακτική τους πείνα; Η μήπως μια κοινωνία από συβαρίτες, που ασχολούνται νυχθημερόν με τις γαστριμαργικές απολαύσεις ακριβών και πολύπλοκων εδεσμάτων. Η μήπως η ελληνική νεολαία αποτελείται από ανθρώπους, που η μοναδική τους φιλοδοξία στην ζωή είναι να γίνουν μάγειρες, τραγουδιστές, μοντέλα, χορευτές;
Προφανώς η Ελλάδα δεν είναι τίποτα από όλα αυτά. Αλλά η τηλεόραση, που βιώνει με το δικό της ακραίο τρόπο την κατάρρευση των διαφημιστικών εσόδων, για μια ακόμα φορά απευθύνεται στα ποταπά ένστικτα του φιλοθεάμονος κοινού. Με τα ρεπορτάζ περί δήθεν απόλυτης φτώχειας και πείνας, καλλιεργεί τον λαϊκισμό και την οργή αλλά και την αγωνία των πολιτών, που φυσικά δεν πεινούν στην κυριολεξία, για την επιδεινούμενη οικονομική τους κατάσταση. Με τα πολλά ριάλιτι μαγειρικής το επίκεντρο του λαϊκισμού δεν στρέφεται στην μαγειρική και στις συνταγές, αλλά στην ίντριγκα, την υπονόμευση, τον αθέμιτο ανταγωνισμό, την κακοήθεια ανάμεσα στους παίκτες, που ενθαρρύνουν άμεσα οι βαρύγδουποι κριτές, που από κορυφαίοι μάγειρες μετατρέπονται ενσυνείδητα σε ρολίστες, που αναδεικνύουν τα ανθρωποφαγικά ένστικτα των παικτών και κατ’ επέκταση των τηλεθεατών. Κι αυτό είναι ένα ακόμα βαθύ σύμπτωμα της κοινωνικής κατάρρευσης, που έχει επέλθει στην πατρίδα μας. Και στην οποίαν ο ρόλος της τηλεόρασης δυστυχώς αποδεικνύεται καταλυτικός.
Πολύ φοβόμαστε ότι το πρόβλημα, που αντιμετωπίζει σήμερα η χώρα μας δεν είναι μόνον οικονομική. Αν ήταν οικονομικό και μόνον τότε ενδεχομένως να υπήρχε κάποια ελπίδα να το καταπολεμήσουμε και να βγούμε και πάλι στον αφρό. Δυστυχώς, το πρόβλημα είναι μεγαλύτερο διότι έχουμε βυθιστεί στον αβαθή βάλτο της κοινωνικής κατάρρευσης, της κατάρρευσης αξιών, ηθών κι ιδανικών. Και φυσικά το δυστύχημα είναι ότι από αυτή την κατάσταση, πολύ δύσκολα μπορούμε να ξεφύγουμε.