Ήταν 20 Ιουλίου του 1974 όταν τα τουρκικά στρατεύματα εισέβαλαν στην Κύπρο και διακόσιες χιλιάδες Ελληνοκύπριοι πήραν το δρόμο της προσφυγιάς μέσα στην ίδια τους την πατρίδα. Ωστόσο μία ομάδα Ελληνοκυπρίων που κατοικούσαν στο πιο βόρειο τμήμα του νησιού, στη χερσόνησο της Καρπασίας, εγκλωβίστηκαν από τα στρατεύματα του Αττίλα. Όταν όμως τους δόθηκε η επιλογή να αφήσουν τα Κατεχόμενα και να καταφύγουν στην ελεύθερη Κύπρο, αποφάσισαν να μείνουν στον τόπο που γεννήθηκαν και να βλέπουν τα σπίτια των συγχωριανών τους να καταλαμβάνονται από Τούρκους εποίκους.
Αυτούς, τους λιγοστούς πια ελληνοκύπριους κατοίκους, συνάντησε η Σοφία Παπαϊωάννου που για τις ανάγκες της εκπομπής της «360ο», στον ALPHA, πέρασε τα οδοφράγματα της Λευκωσίας και διασχίζοντας την κατεχόμενη Κύπρο βρέθηκε στα χωριά Ριζοκάρπασο και Αγία Τριάδα, στην Καρπασία.
«Είπα θα μείνω εδώ μέχρι την τελευταία μου πνοή, στη γη που γεννηθήκαμε. Η Καρπασία είναι η ζωή μου», λέει ο Κυριάκος, από τους πιο νέους κατοίκους τους χωριού. Περιμένει υπομονετικά κάθε Τετάρτη, όπως και όλοι οι άλλοι, τα φορτηγά του ΟΗΕ να τους φέρουν προμήθειες και είδη πρώτης ανάγκης.
Τα πρώτα χρόνια για τους εγκλωβισμένους ήταν τα πιο δύσκολα. Στην Καρπασία δεν υπήρχαν φάρμακα, γιατροί και η επικοινωνία με τις ελεύθερες περιοχές γινόταν μόνο μέσω του Ερυθρού Σταυρού. Υπήρχε μόνο δημοτικό σχολείο στα χωριά και οι γονείς αναγκάζονταν να στέλνουν τα παιδιά τους μόνα τους στην ελεύθερη Κύπρο για να παρακολουθήσουν το Γυμνάσιο και το Πανεπιστήμιο. Ένα από αυτά τα παιδιά ήταν η Ευρυδίκη, που στα 13 της χρόνια έφυγε με την εννιάχρονη αδερφή της μόνη της από το Ριζοκάρπασο και όπως είπε στη Σοφία Παπαϊωάννου «Μέναμε μόνες μας σε προσφυγικό καταυλισμό μαζί με τη μικρή μου αδελφή. Ένιωθα στην αρχή μοναξιά πολλή, η μητέρα μου μας επισκεπτόταν μια φορά το μήνα»!
Το ελληνικό Γυμνάσιο στο Ριζοκάρπασο ξαναλειτούργησε το 2004, όταν άνοιξαν πια τα σύνορα και επιτράπηκε η ελεύθερη μετακίνηση Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων. Η Ευρυδίκη ξαναγύρισε στο χωριό της και εργάζεται στο σχολείο που δεν μπόρεσε να φοιτήσει. Τα ελληνικά τραγούδια, οι ελληνικοί χοροί και οι φωνές των παιδιών γεμίζουν το σχολείο.
Σε ένα αρχοντικό σπίτι στο κέντρο του χωριού Αγία Τριάδα, ο ηλικιωμένος Σάββας Λιασής ζει ανάμεσα σε φωτογραφίες του γιου του, που στα 21 του χρόνια, όταν ήταν φοιτητή της νομικής εξαφανίστηκε το καλοκαίρι του 1974, ενώ υπηρετούσε την Εθνική Φρουρά κοντά στην Κερύνεια. Για τους Ελληνοκύπριους, εκπροσωπεί το δράμα των χιλιάδων συγγενών των αγνοουμένων της εισβολής. Για τους Τουρκοκυπρίους, είναι ο «Μπάμπα Ρουμ», ο σεβαστός «Έλληνας Πατέρας». Εκείνος και η γυναίκα του, περίμεναν επί 40 χρόνια ένα τηλεφώνημα για να μάθουν τι απέγινε ο γιος τους που ήταν αγνοούμενος, αλλά τελικά ταυτοποιήθηκαν τα οστά του και η ταφή έγινε στην Αγία Τριάδα πριν από δύο χρόνια.
Απόψε, στις 23:45, η Σοφία Παπαϊωάννου μέσα από την εκπομπή της «360ο» στον ALPHA βρίσκεται στην Καρπασία, συναντώντας τους εγκλωβισμένους ελληνοκύπριους στα Κατεχόμενα. Εκεί όπου μαζί με τους τουρκοκύπριους και τους εποίκους έχουν μάθει πια να ζουν αρμονικά και όλοι να έχουν την ίδια ευχή: να αλλάξει κάτι, να βρεθεί μια λύση για την Κύπρο, ώστε να μπορέσουν όλοι να ελπίσουν σε ένα καλύτερο μέλλον.