Πέμπτη, 28 Μαρ.
21oC Αθήνα

Το μεγάλο μας τσίρκο και η μυθοπλασία των ειδήσεων

Το μεγάλο μας τσίρκο και η μυθοπλασία των ειδήσεων

Σήμερα λέω να πετάξω την μπάλα εκτός επικαιρότητας, κι ας κατηγορηθώ πως τα όσα γράφω δεν αποτελούν παρά μια έκθεση ιδεών περί δημοσιογραφίας.

Φταίω εγώ όμως που αρνούμαι να ανακυκλώσω με τον τρόπο μου τα επαναλαμβανόμενα μοτίβα της τρέχουσας πολιτικολογίας ή της προεκλογικής επικαιρότητας, όπως αυτή παρουσιάζεται από τις λεγόμενες ενημερωτικές εκπομπές ή τα δελτία ειδήσεων που μοιάζουν που μοιάζουν καθημερινά σαν να κάνουν «ιππασία εις δωμάτιον κλειστόν», όπως έλεγε και ο Βέγγος σε κάποια από τις ταινίες του.

Ή να ασχοληθώ, ας πούμε, με τις «ειδήσεις των 8», οι οποίες στην πλειοψηφία τους μοιάζουν με κακοπαιγμένα ριάλιτι μυθοπλασίας, όπου οι δημοσιογράφοι –πρωταγωνιστές υποδύονται συγκεκριμένους ρόλους ή εκφωνούν πολιτικούς μονολόγους.  
Η συμπεριφορά τους συνιστά –ας μου επιτραπεί ο αδόκιμος όρος- «αντιποίηση αρχής», αν συνυπολογίσει κανείς πως οι παράγραφοι  γ και  δ του άρθρου 1  των κανόνων δεοντολογίας του επαγγέλματος μας ορίζουν ρητώς ότι:

«…Ο δημοσιογράφος οφείλει να σέβεται το διακριτό της είδησης και του σχολίου (…)                                                                                                 (…) οφείλει να μεταδίδει την πληροφορία και την είδηση ανεπηρέαστα από τις προσωπικές πολιτικές, κοινωνικές, θρησκευτικές, φυλετικές και πολιτισμικές απόψεις ή πεποιθήσεις του…»
     
Έτσι, λοιπόν, σήμερα θα αναφερθώ  γενικά στο μεγάλο μας τηλεοπτικό τσίρκο όπως αυτό λετουγεί τα τελευταία (αρκετά) χρόνια.Ή για να το γράψω ορθότερα.
Στο μεγάλο μας τσίρκο, σκέτα. Αφού, κατά την προβαλλόμενη εικονική πραγματικότητα, τίποτα δεν είναι πραγματικό, αν δεν υπάρξει πρώτα  ως θέμα τηλεοπτικό.

  Ας όψεται η αβελτηρία (για να μην πω η ασυνειδησία) των ΜΜΕ, αυτή η «αβάσταχτη ελαφρότητα», των ΜΜΕ με την οποία κυνηγούν (χάριν των εντυπώσεων) ό,τι κινείται θορυβωδώς.
  Αυτή η καθ έξιν νοοτροπία που έχει αμβλύνει μέχρι ακυρώσεως την ικανότητα τους να αξιολογούν ποιο είναι το μείζον και ποιο το έλασσον. Με τι αξίζει να ασχοληθούν και με τι όχι. Σε ποια διάσταση, με τι κριτήρια και μέχρι ποιου ορίου.
…Και επειδή η «εξις» σημαίνει «δευτέρα φύσις», αποτελεί πλέον σχεδόν κυρίαρχη πρακτική ή τεχνική του ντελάλη που διαφημίζει καθ΄ υπερβολή  και φασαριόζικα το όποιο προϊόν του. Και αυτό είναι πολλαπλώς επικίνδυνο.
  Γι αυτό στην πλειοψηφία τους τα Μέσα διαχειρίζονται όλα τα θέματα με όρους επικοινωνιακούς. Με τον ίδιο προσχηματικό και ισοπεδωτικό τρόπο. Συλλήβδην, είτε πρόκειται για το εσώρουχο μιας σταρλετίτσας, είτε την κακοποίηση ενός ανηλίκου, είτε κάποιο εθνικό , πολιτικο ή κοινωνικό ζήτημα, είτε ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα.
  Γι αυτό και οδηγούν ανθρώπους στην παράνοια, τη σχιζοφρένεια, την απαξίωση ή τον κοινωνικό σκουπιδοτενεκέ σαν στυμμένες λεμονόκουπες.
  Γι αυτό και ίδια φαντάζουν( και γίνονται) εύκολο θύμα για τα πάσης φύσεως ας πούμε, λαμόγια που θέλουν να πουλήσουν την όποια πραμάτεια τους. Όπως π.χ. πορνογραφικές παραγωγές. Ή άλλα συναφή και μη. Νόμιμα ή παράνομα.
  Φαύλος κύκλος. Ένας αναισθητικός χυλός που μέσα του τσαλαβουτάνε πότε βυθιζόμενοι και πότε αναδυόμενοι οι τσιρκολάνοι ένθεν κακείθεν, μαχόμενοι συνήθως υπέρ ανύπαρκτων βωμών και αυθαίρετων εστιών πέραν πάσης λογικής.
  «Αν κελαηδάει ο γάιδαρος, γκαρίζουν τα  αηδόνια», λέει μια Κεφαλλονίτικη παροιμία.
  Ξεκάθαρα πράγματα. Αυτονόητα και δεν χρειάζεται να είσαι Σέρλοκ Χόλμς για να τα καταλάβεις.
Το αυτονόητο, όμως της πραγματικότητας γίνεται ενίοτε ζητούμενο και αντικείμενο «δημόσιου ενδιαφέροντος» στον παραμορφωτικό μικρόκοσμο του μεγάλου μας τσίρκου..

   Όλα φαντάζουν πιθανά. Μπορεί, ας πούμε, να κελαιδάνε οι γάιδαροι και να γκαρίζουν  τα πουλιά(…) μπορεί να βγαίνει ο ήλιος από τη δύση η να κακαρίζει ο Αυγερινός ή μπορεί ο λύκος να κλωτσάει τα αυγά, που έκανε ο πετεινός, για να χρησιμοποιήσω, παραφράζοντας τους στίχους του Ιάκωβου Καμπανέλλη.

  Είναι σαν να εμφανίζεται, για παράδειγμα, ένας προφανώς σαλταρισμένος ( ή απλώς φαρσερή χαβαλετζής, το ίδιο κάνει) να δηλώνει πως έχει στείλει στο σχολείο το «ζωντανό» του να μάθει γράμματα, να καταγγέλλει η δασκάλα γιατί αρνήθηκε να το βάλει στην τάξη ή να το βαθμολογήσει και στα τηλεπαράθυρα να επιχειρείται κριτική στις ρατσιστικές  δομές του εκπαιδευτικού συστήματος που βάζει φραγμούς στη μόρφωση αθώων πληθυσμιακών ομάδων της ελληνικής πανίδος.

 Έτσι σ΄ αυτή την αφασική και εν πολλοίς  χαοτική διαδικασία αποδόμησης του αυτονόητου, αποσαθρώνονται ή κιβδηλοποιούνται λειτουργήματα και έννοιες πολυσήμαντες (ή λιγότερο σημαντικές) για την αυτοσυνειδησία μας, την αυτογνωσία μας, την πραγματική ζωή και τις συνθήκες του μέλλοντος μας. Για την δημοκρατία μας, την κοινωνία και τον πολιτισμό μας.
 
Οι ορολογίες τεκμηρίωσης τους γελοιοποιούνται, οι μέθοδοι λειτουργίας τους εξευτελίζονται, απαξιώνονται οι όροι ύπαρξη τους.
(
Δείτε τι βαφτίζουν ρεπορτάζ, τι δημοσιογραφική έρευνα, τι θαυμαστό κόσμο της σοουμπιζ, τι είδηση ή αποκάλυψη βόμβα, τι αποκλειστικότητα, τι δημόσιο πρόσωπο, τι κοινωνική ή τηλεοπτική κριτική, τι δήλωση σοκ, τι τιβι περσόνα, τι σάτιρα (κ.τ.λ.κ.τ.λ.).

Ες αύριον τα σπουδαία…

Media Τελευταίες ειδήσεις

Σχολιάστε