Δύο είναι τα μεγάλα ζητούμενα από την κυβέρνηση σήμερα. Η εξυγίανση του πολιτικού βίου της χώρας και η ανάπτυξη. Το πρώτο είναι όρος επιβίωσης για τον πολιτικό κόσμο. Το δεύτερο είναι όρος επιβίωσης για τους πολίτες. Και δυστυχώς για μία ακόμα φορά το πολιτικό προσωπικό του τόπου εμφανίζει αντανακλαστικά επιβίωσης, αλλά μόνο για τον εαυτό του.
Από τη Δευτέρα στη Σύνοδο των πολιτικών αρχηγών υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας στην οποία δεν μετείχαν τα κόμματά της Αριστεράς φάνηκε η πρόθεση των κ. Παπανδρέου και Σαμαρά-με τη στήριξη Καρατζαφέρη- να εκπέμψουν το μήνυμα ότι σκοπεύουν να πάρουν μέτρα για την εξυγίανση του πολιτικού κόσμου.
Μίλησαν για “πόθεν έσχες”, αλλαγή του νόμου περί ευθύνης υπουργών ακόμα και κατάργηση της βουλευτικής ασυλίας. Είναι λογικό όλοι οι πολίτες να στεκόμαστε με πολύ μεγάλη δυσπιστία απέναντι σε αυτές τις εξαγγελίες. Γιατί ο νόμος περί ευθύνης υπουργών υπάρχει. Και όταν ψηφίστηκε από τη Βουλή οι πολιτικοί μας διαβεβαίωναν ότι είναι δρακόντειος και αποτελεσματικός.
Για να αποδειχθεί ότι ήταν κομμένος και ραμμένος ώστε οι υπουργοί να καλύπτουν και κυρίως να παραγράφουν ταχύτατα τα αδικήματα που διέπρατταν σε βάρος του τόπου.
Και νόμος περί “πόθεν έσχες”¨των πολιτικών υπάρχει. Με ακριβώς τα ίδια χαρακτηριστικά. Τις βαρύγδουπες δηλώσεις περί της αυστηρότητας και της αποτελεσματικότητάς του, όταν είχε ψηφιστεί. Όμως και αυτός ποτέ δεν εφαρμόστηκε ουσιαστικά και λειτούργησε μόνο σαν πέπλο κάλυψης του παράνομου πλουτισμού τους. Ένα τέλειο πλυντήριο…
Όσο για την περιβόητη ασυλία των βουλευτών τους προστατεύει όχι από την πολιτική τους δράση που προφανώς στη σύγχρονη Ελλάδα δεν διώκεται, αλλά από τροχαία στα οποία εμπλέκονται ως υπεύθυνοι, διαζύγια, οφειλές στις οικιακές βοηθούς τους και άλλα παρόμοια.
Άρα νόμοι σαν αυτούς που εξαγγέλθηκαν υπάρχουν ήδη. Είναι όμως προσχηματικοί. Και τους έφτιαξαν οι ίδιοι που σήμερα υπόσχονται ότι θα τους αλλάξουν. Μακάρι να το κάνουν και να τους καταστήσουν ενεργούς και επιτέλους αποτελεσματικούς. Μέχρι να το κάνουν έχουμε κάθε λόγο να κρατούμε την επιφύλαξη και τη δυσπιστία μας.
Ως προς το δεύτερο ζητούμενο, δηλαδή την ανάπτυξη η στάση της κυβέρνησης είναι εξοργιστική. Στο σημερινό άτυπο υπουργικό συμβούλιο αποφασίστηκε ότι αυτή… μπορεί να περιμένει. Ο πρώτος από τους νόμους που υποτίθεται ότι θα την φέρει θα κατατεθεί στη Βουλή καλώς εχόντων των πραγμάτων προς το τέλος Ιουνίου και ο δεύτερος καλό… φθινόπωρο!
Δηλαδή σε μία χώρα που έλαβε σκληρότατα μέτρα τα οποία τη βυθίζουν στην ύφεση, η κυβέρνηση δεν αισθάνεται την ανάγκη να την ανακόψει όσο πιο γρήγορα μπορεί. Η δικαιολογία ότι το σύστημα είναι πολυπλόκαμο είναι τουλάχιστον αστεία. Γιατί άντε και να πιστέψουμε τον κ. Παπανδρέου που ισχυρίζεται τώρα ότι δεν γνώριζε προεκλογικά όταν έλεγε ότι “υπάρχουν τα λεφτά” την πραγματική κατάσταση της οικονομίας (αν και ο ακόμα και σήμερα Διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας λέει συνεχώς ότι τον είχε ενημερώσει)
Πώς όμως να πιστέψουμε ότι δεν γνώριζε ούτε τα προβλήματα της δημόσιας διοίκησης, της γραφεικοκρατίας ή του εν γένει πνιγηρού περιβάλλοντος για κάθε μορφή επιχειρηματικότητας; Όπου στεκόταν και όπου βρισκόταν προεκλογικά ο σημερινός πρωθυπουργός τα “καυτηρίαζε”, έλεγε πόσο καλά τα γνωρίζει και πως μόλις κερδίσει τις εκλογές, θα τα αλλάξει όλα. Αμέσως. Γιατί εκτός από τα λεφτά τότε υπήρχαν και οι λύσεις.
Σήμερα ως πρωθυπουργός παίρνει ταχύτατα τα μέτρα ύφεσης και καθυστερεί αδικαιολόγητα τα μέτρα ανάπτυξης. Προγραμματίζει να τα υλοποιήσει έναν ολόκληρο χρόνο μετά την ανάληψη της εξουσίας. Έχει άραγε να μας δώσει μια πειστική απάντηση σε αυτό το γιατί; Γιατί καθυστερεί; Ποιός του φταίει τώρα; Ποιός τον εμποδίζει; Κάποιος αόρατος εχθρός ή έλλειψη σχεδιασμού, προγράμματος, αποτελεσματικότητας και αποφασιστικότητας;