Είναι σα σκηνή βγαλμένη από τα παλιά.

Οι απεργοί μιας δημόσιας υπηρεσίας απεργούν και στρέφονται κατά του κοινωνικού συνόλου. Προφανώς σε κάποιες οριακές καταστάσεις αυτό είναι αναπόφευκτο και γίνεται δε όλο τον πολιτισμένο κόσμο.

Όμως στην Ελλάδα οι βολεμένοι  συνδικαλιστές του δημοσίου επέλεξαν για δεκαετίες να προχωρούν σε αυτή την ακραία πράξη με περισσή ευκολία και απερισκεψία. Σχεδόν κάθε Χριστούγεννα μας έπνιγαν τα σκουπίδια. Κάθε Σεπτέμβρη έκλειναν σχολεία ή Πανεπιστήμια . Κάμποσες φορές το χρόνο έκλειναν τα δημόσια νοσοκομεία, η πάλαι ποτέ ΕΡΤ και τόσες άλλες υπηρεσίες. Και μετά έκλειναν και οι δρόμοι από μια χούφτα απεργούς που έκαναν πορείες.

Η απεργία είναι δικαίωμα που κατακτήθηκε με αγώνες και κανείς δεν μπορεί να το στερήσει από τους εργαζόμενους. Μπορεί όμως να το ευτελίσει. Να το απαξιώσει. Και στην Ελλάδα το καταφέραμε και αυτό. Και έτσι το ακρότατο μέτρο της επίταξης γίνεται δεκτό σχεδόν με ανακούφιση!
 
Το παλιό μοντέλο πέθανε πια. Κανείς μας δεν το αντέχει. Κανείς δεν μπορεί να δέχεται ότι θα μετράει και το τελευταίο ευρώ για να συμπληρώσει το ποσό και να εξοφλήσει το λογαριασμό του ρεύματος και λίγες μέρες μετά να μην έχει αυτό για το οποίο πληρώνει.

Και αυτό πρέπει να το αντιληφθούν και οι πολιτικές δυνάμεις που απερίσκεπτα στηρίζουν ή και υποδαυλίζουν αυτές τις παρωχημένες πρακτικές. Δε θα έχουν τα οφέλη που προσδοκούν αλλά πολιτική ζημιά. Δε ζούμε πια στο 1990.

Πρωτίστως όμως είναι χρέος των συνδικαλιστών να βρουν τους τρόπους έκφρασης της διαμαρτυρίας τους που δε θα πλήττουν το κοινωνικό σύνολο. Και χρέος των εργαζόμενων να δώσουν την ευκαιρία σε φρέσκα συνδικαλιστικά μυαλά να προασπίσουν τα συμφέροντα τους.