Άκουσα με το ίδιο μούδιασμα, το ίδιο σφίξιμο στο στομάχι και την ίδια απαισιοδοξία που τα ακούσατε και σεις τα όσα είπε χθες ο πρωθυπουργός.

Άκουσα για το πάγωμα των μισθών,τις αυξήσεις στους άδικους έμμεσους φόρους, το πάγωμα των προσλήψεων, τις έκτακτες εισφορές,την αύξηση των ορίων ηλικίας για τη συνταξιοδότηση και όλα τα υπόλοιπα.

Περίμενα όμως το βασικότερο. Που δυστυχώς ο πρωθυπουργός δεν τόλμησε να πει. Περίμενα να ακούσω πότε και που είναι αυτή η περιβόητη έξοδος από την κρίση. Ποιο είναι το χρονοδιάγραμμα. Ποιοι είναι οι στόχοι. Πως θα αξιοποιηθούν και αυτές οι θυσίες που θα κάνουμε όλοι μας.
Κατάλαβα πολύ καλά ότι οποίος σ’ αυτό τον τόπο έφαγε τα χρόνια του για να σπουδάσει και κατάφερε να κάνει μια μικρή περιουσία ή όποιος δούλεψε σαν το σκυλί και αγόρασε δυο σπίτια θα πρέπει τώρα να τα πληρώσει διπλά, παρότι δεν έφταιξε σε τίποτα για την αποτυχία της οικονομικής πολιτικής εκείνων που μας κυβέρνησαν.
Δε θυμάμαι όμως κ. Παπανδρέου να μας δώσατε χθες την προοπτική γι αυτές τις θυσίες. Για ποιο ορατό και συγκεκριμένο αποτέλεσμα θα προσφέρουμε όσα μας ζητάτε;Ποια θα είναι η απτή επιτυχία; Και πότε την υπολογίζετε; Τι ακριβώς πρέπει να πετύχετε; Πως θα βλέπουμε ότι και αυτές οι θυσίες που μας επιβάλετε δε θα πέσουν σε ένα βαρέλι δίχως πάτο;

Πως θα παρακολουθούμε μέρα-μέρα ή έστω μήνα – μήνα ότι εσείς αξιοποιείτε σωστά αυτά που βγάλαμε και που μας ξαναπαίρνετε;
Με άλλα λόγια πως θα σας κρίνουμε;
Καμιά θυσία και καμιά προσπάθεια δεν μπορεί να έχει επιτυχία αν δεν έχει σημεία σταθμούς και ορατό τελικό στόχο. Στόχο συγκεκριμένο, που να κρίνεται τακτικά. Και αυτόν δεν μας μας τον δώσατε κ. Παπανδρέου