Η τρέχουσα αξιολόγηση αποδεικνύεται τελικά η πιο οδυνηρή για την κυβέρνηση. Ίσως και η πιο καθοριστική.
Από το αποτέλεσμα της –όταν κλείσει- θα κριθούν σχεδόν τα πάντα. Από την πορεία της οικονομίας ως το χρόνο των εκλογών.
Οι δανειστές μας κρίνοντας ίσως ότι δε θα μπορέσουν να ξαναζητήσουν από αυτή την κυβέρνηση σκληρά μέτρα τα επέβαλαν όλα τώρα. Η κυβέρνηση αναγκάστηκε να τα δεχθεί έστω κι αν της στερούν το τελευταίο άλλοθι απέναντι στα όσα διακηρύττει. Αλλά από ‘δω και πέρα δε θα μπορεί να ξαναπεί ότι δε μείωσε συντάξεις. Ότι δεν έπληξε με τα μέτρα που πήρε τους πιο αδύναμους. Ως αντιστάθμισμα θα θελήσει να αντιπαραβάλλει τα παραπάνω με τη διευθέτηση του χρέους και τα όποια αντίμετρα. Αλλά πολιτικά έχει απωλέσει τα αριστερά επιχειρήματα της.
Τώρα της μένει να προσδοκά θετικά αποτελέσματα από την πορεία της οικονομίας. Δηλαδή να ευημερήσουν οι αριθμοί ενώ θα δυστυχούν οι άνθρωποι. Με στόχο τα αποτελέσματα αυτά να επιτρέψουν στη χώρα να βγει στις αγορές τον Αύγουστο του 2018 που τελειώνει το μνημόνιο που εφαρμόζει. Δηλαδή μια καθαρά «καπιταλιστική» κατά τη φρασεολογία της προσέγγιση.
Αν αυτό καταστεί ορατό τότε η καταλληλότερη ίσως στιγμή για εκλογές θα είναι η περίοδος της μετάβασης δηλαδή το καλοκαίρι του ‘18. Γιατί και η μετά μνημόνιο εποχή θα είναι πολύ δύσκολη.
Αυτό είναι για την κυβέρνηση το καλό σενάριο. Όχι για να κερδίσει. Αλλά για να έχει κάποια επιχειρήματα για όσα έγιναν επί των ημερών της. Το κακό σενάριο θα είναι η οικονομία να μη φέρει τα αναμενόμενα και να μην επιτύχουμε το στόχο της πλήρους εξόδου από το μνημόνιο αλλά να χρειαστεί και νέο. Τότε ίσως το πρόβλημα γίνει… υπαρξιακό.