Οι εκλογές της 20ης Σεπτεμβρίου ανέδειξαν έναν αναμφισβήτητο νικητή. Τον Αλέξη Τσίπρα.

Η κυριαρχία του στο πολιτικό τοπίο είναι σήμερα απόλυτη. Σε κυβερνητικό επίπεδο επέλεξε να συνεργαστεί ξανά με τον Π. Καμμενο και όχι με το ΠΑΣΟΚ ή και το Ποτάμι που είναι πιο κοντά του στον πολιτικό χάρτη και θα του εξασφάλιζαν περισσότερες έδρες στο κοινοβούλιο.

Ήταν μια επιλογή που προφανώς ο Τσίπρας ένιωσε ότι χρωστούσε στον εταίρο του της πρώτης κυβέρνησης και έχει περισσότερο προσωπικά και λιγότερο πολιτικά χαρακτηριστικά χωρίς να παραγνωρίζεται το γεγονός ότι παρά τις θεωρητικές αντιθέσεις ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ η μεταξύ τους κυβερνητική συνεργασία υπήρξε ανέφελη και μοιάζει στέρεη.

Ωστόσο ο πρωθυπουργός μέσω αυτής πιθανώς να έχασε μια ευκαιρία να γίνει η μοναδική εμβληματική προσωπικότητα στο χώρο της κεντροαριστεράς. Γιατί η συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι που τα δύο κόμματα δε θα μπορούσαν να αρνηθούν θα τον καθιστούσε απόλυτο κυρίαρχο όχι μόνο κυβερνητικά για την παρούσα φάση αλλά πολιτικά για μεγάλο βάθος χρόνου. Θα ήταν εύκολο μέσω αυτής της συμπόρευσης να επιβάλει εαυτόν ως αδιαφιλονίκητο ηγέτη του ευρύτερου χώρου.

Προφανώς μια τέτοια κίνηση συνεργασίας μπορεί να γίνει και αργότερα. Όμως τότε ίσως ο Αλ. Τσίπρας να έχει απολέσει μέρος της απόλυτης κυριαρχίας που έχει σήμερα.

Σε κάθε περίπτωση το αποτέλεσμα αυτών των εκλογών σε αντίθεση με εκείνο του Ιανουαρίου δείχνει ότι θα προκαλέσει δομικές αλλαγές στο πολιτικό τοπίο και θα το επηρεάσει σε βάθος χρόνου.