Η αναπόφευκτη για τον Αντώνη Σαμαρά επιλογή της διαγραφής του Χ. Μαρκογιαννάκη, αλλά και οι υπόλοιπες “καρατομήσεις” που θα αναγκαστεί να κάνει, θα αποτελέσουν το κριτήριο για την παραμονή του στην ηγεσία της ΝΔ αλλά και τη διεκδίκηση του πρωθυπουργικού θώκου.
Μετά τη νίκη του στην εσωκομματική διαδικασία, όλοι- και πρώτος ο ίδιος- γνώριζαν ότι η συγκατοίκηση με τη Ντ. Μπακογιάννη και τους στενούς πολιτικούς της φίλους ήταν αδύνατη. Το στοίχημα για τον κ. Σαμαρά ήταν αν θα κατάφερνε να ξεκαθαρίσει το τοπίο γρήγορα, οπότε θα είχε αυτός το πλεονέκτημα των επόμενων κινήσεων ή αν η φθορά θα τραβούσε σε βάθος χρόνου οπότε ωφελημένη θα ήταν η κ. Μπακογιάννη.
Ολοι πίστεψαν ότι το συνέδριο του Ιουλίου θα έλυνε αυτά τα ζητήματα. ‘Ομως η ευκαιρία χάθηκε και έτσι σήμερα, 8 μήνες μέτα την ανάληψη της ηγεσίας και σχεδόν δύο μήνες πριν τις δημοτικές εκλογές, ο Σαμαράς εξακολουθεί να παραμένει δέσμιος του παρελθόντος του.
Στελέχη όπως ο κ. Μαρκογιαννάκης παραμένουν στη ΝΔ με μόνο στόχο τις δηλώσεις φθοράς κατά του αρχηγού και τη διαγραφή τους την κατάλληλη ώρα, ώστε να εμφανιστούν ως ηρωικά πεσόντες και να προκαλέσουν τη μέγιστη ζημία στο κόμμα που τους ανέδειξε. Γιατί είναι πραγματικά υποκριτικό και ακραία πολιτικάντικο να διαμαρτύρεται ο κ. Μαρκογιαννάκης για τη διαγραφή του! Μήνες τώρα δε σταμάτησε να κάνει δηλώσεις αμφισβήτησης. Και έκανε τόσες πολλές που εδώ και λίγο καιρό σταμάτησαν να αποτελούν και είδηση. ‘Ετσι, χρειάστηκε να προβεί σε κάτι πιό ηχηρό και ακραίο για να προκαλέσει ο ίδιος αυτό που επεδίωκε και για το οποίο τώρα διαμαρτύρεται. Την αποπομπή του.
Ωστόσο, ο καθένας αντιλαμβάνεται ότι έστω και έτσι η ΝΔ συρρικνώνεται. Και η συρρίκνωση δεν αφορά μόνο πρόσωπα αλλά έναν ολόκληρο χώρο.Αυτόν της κεντροδεξιάς. Δηλαδή το χώρο που μπορεί να δώσει ή να στερήσει από τη ΝΔ τη νίκη σε κάθε εκλογική αναμέτρηση.
Οπως ήδη αναφέρθηκε, ο Α. Σαμαράς δεν μπορούσε να αποφύγει αυτή την εξέλιξη. Επρεπε όμως να την περιορίσει χρονικά. Να υποστεί γρήγορα τη φθορά της ώστε να μεσολαβήσει χρόνος που θα “κλείσει” τις πληγές. Και τη στιγμή που εκείνος θα επέλεγε να εμφανιζόταν ενωτικός, να καλούσε πίσω όλους τους διαγραμμένους και να εξέπεμπε την εικόνα όχι του φοβικού και απομονωμένου που θέλουν να του προσάψουν, αλλά του ενωτικού ηγέτη που μπορεί να συνθέσει.
Μιά τέτοια κίνηση είτε θα τον έφερνε πιό κοντά σε μιά εκλογική νίκη είτε, σε περίπτωση ήττας, θα μείωνε τις επικρίσεις στο πρόσωπό του. Γιατί το επιχείρημα “έχασες γιατί έκανες τη ΝΔ Πολιτική Ανοιξη” που ήδη ακούγεται έστω κι αν δεν υπάρχει ακόμη η…ήττα δεν αντιμετωπίζεται εύκολα.
Αλλά κυρίως σκιαγραφεί από πολύ νωρίς το προφίλ του διαδόχου του Α. Σαμαρά. “Ο χώρος χρειάζεται κάποιον που να μπορεί να τον ενώσει” θα πουν. Κι αυτός δε θα είναι ο σημερινός πρόεδρος αλλά κάποιος άλλος.
Ομως, ο πρόεδρος της ΝΔ δείχνει να σπαταλά τον πολιτικό του χρόνο. Και η πρώτη εκλογική αναμέτρηση πλησιάζει. Σίγουρα δε θα κριθεί από αυτή. Αλλά και αυτή θα αθροιστεί σε ένα μελλοντικό…λογαριασμό.
Κι αν δεν καταφέρει με τις δικές του κινήσεις “ανοίγματα” και πρωτοβουλίες να ανατρέψει αυτά τα επιχειρήματα, κινδυνεύει να επιβεβαιώσει τη στατιστική της ΝΔ που στην ως τώρα ιστορία της αναδεικνυει πρωθυπουργό το δευτερο μετά την απώλεια εξουσίας αρχηγό. (Μετα το Ράλλη αρχηγός εξελέγη ο Αβέρωφ,αλλά πρωθυπουργος έγινε ο διάδοχος του Κ. Μητσοτάκης.Και μετά την ήττα Μητσοτάκη το ’93 πρωθυπουργός δεν έγινε ο διάδοχος του Μ. Εβερτ,αλλά ο επόμενος αρχηγός Κ. Καραμανλής)