O πρώτος κύκλος των διεθνών επαφών του Αλέξη Τσίπρα με στόχο την αναζήτηση συμμάχων για μια νέα συμφωνία Ελλάδας- δανειστών ολοκληρώθηκε.

Αν επιχειρήσουμε μια κατ’ αρχήν αξιολόγηση οφείλουμε να προσμετρήσουμε στα θετικά ότι όλοι οι έως τώρα συνομιλητές του έλληνα πρωθυπουργού αναγνώρισαν ότι πρέπει να ανοίξει ένας διάλογος. Και ένας διάλογος δεν μπορεί παρά να έχει στόχο αλλαγές στα όσα έως τώρα ισχύουν.

Με την ίδια ομοφωνία όμως όλοι οι συνομιλητές του κ. Τσίπρα ξεκαθάρισαν ότι ο διάλογος αυτός δε θα γίνει από μηδενική βάση όπως θέλει η ελληνική πλευρά αλλά θα πρέπει να αναγνωρίσει τα ήδη συμφωνηθέντα και τις υποχρεώσεις που έχει αναλάβει η χώρα μας.

Όπως δήλωσε πολλές φορές ο Έλληνας πρωθυπουργός υπέβαλε στους συνομιλητές του συγκεκριμένο πρόγραμμα. Εδώ προκύπτει ένα ερωτηματικό που μοιάζει διαδικαστικό αλλά είναι πολύ σημαντικό. Γιατί επέλεξε κάποιους από τους ευρωπαίους ηγέτες και όχι το σύνολο των επικεφαλής της ευρωζώνης;

Προφανώς η ελληνική πλευρά απευθύνθηκε εκεί που θεωρούσε ότι θα βρει θετικά διακείμενους εταίρους. Όμως έτσι θέτει τους υπόλοιπους σε δεύτερη κατηγορία και αναγκάζεται να κάνει νωρίς «βήματα προς τα πίσω» και να απολέσει διαπραγματευτικές της θέσεις.

Επίσης σε ένα κομβικό αίτημα που έθεσε ο κ. Βαρουφάκης προς τον επικεφαλής της ΕΚΤ Μ. Ντράγκι για έκδοση επιπλέον εντόκων γραμματίων ύψους 10 δις ευρώ ώστε να αντιμετωπιστούν τα ζητήματα ρευστότητας της χώρας όσο θα διαρκεί η διαπραγμάτευση έλαβε κατ’ αρχήν αρνητική απάντηση.

Αυτό στενεύει τα περιθώρια του χρόνου και απειλεί να «στραγγαλίσει» την ελληνική πλευρά ή τουλάχιστον να της δημιουργήσει ένα πρόσθετο σοβαρό πρόβλημα σε αυτό που κυρίως ζήτησε ο Α. Τσίπρας, δηλαδή τον πρόσθετο χρόνο για διαπραγματεύσεις.

Εν κατακλείδι η διαπραγμάτευση ξεκίνησε αλλά οι δανειστές μας επιχειρούν ξανά να μας έχουν «με την πλάτη στον τοίχο». Και επικαλούνται ότι και εμείς. Τους ευρωπαϊκούς θεσμούς.

Η συνέχεια μόνο εύκολη δε θα είναι…