Αν υπάρχει ένα κοινό στοιχείο σε όλα όσα συμβαίνουν το τελευταίο διάστημα είναι ότι όλα “είναι στον αέρα” και δεν υπάρχει κανένα μα κανένα σταθερό σημείο.
Σε όλα τα “μέτωπα” αυτοί που παίρνουν τις αποφάσεις αρνούνται να αντιμετωπίσουν την αλήθεια και αναζητούν προσχηματικές λύσεις που όπως είναι επόμενο δε δίνουν διέξοδο.
Η Ευρώπη μετά από μια δεκαετία αντιλαμβάνεται ότι έστησε το κοινό της νόμισμα σε λάθος βάση και σε ψευδή στοιχεία.
Αντί όμως να δει το πρόβλημα που είναι ότι ενώ υπάρχει ενιαίο νόμισμα δεν υπάρχει ενιαίο κέντρο αποφάσεων και διαχείρισης το οποίο θα μπορεί να ξεπερνά τις εθνικές ιδιαιτερότητες ψάχνει προσχήματα.
Έτσι ενώ το μεγάλο ευρωπαϊκό πρόβλημα είναι σήμερα η κρίση στην Ιταλία και την Ισπανία και η κακή κατάσταση πολλών γαλλικών τραπεζών που θα οδηγήσει σε αναπόφευκτη πιστοληπτική υποβάθμιση και τη χώρα αυτή, φορτώνει τα πάντα στην Ελλάδα.
Και αγωνίζεται με μια τραγελαφική τακτική να αποφύγει τις συνέπειες της ελληνικής χρεοκοπίας που παρ ότι την αποφάσισε δε θέλει να την παραδεχθεί και να υποστεί τις πραγματικές συνέπειες της.
Επινοεί “ακροβατικούς” χειρισμούς ενώ δεν μπορεί να σταθεί ούτε καν στα δύο της πόδια. Ένα κατ’ εξοχήν πιστωτικό γεγονός όπως το “κούρεμα” των ελληνικών ομολόγων, αγωνίζεται να το βαφτίσει εθελοντική…βοήθεια.
Και τώρα που ένα άλλο κράτος μέλος της, η Πορτογαλία, ζητά και αυτή “κούρεμα” του χρέους , οι ηγέτες της ΕΕ λένε πως αυτό που έγινε για την Ελλάδα είναι μοναδικό και θα αφορά άλλο κράτος μέλος. Τόσο καλά λειτουργεί δηλαδή το “κοινοτικό κεκτημένο” που αποτελεί θεμέλιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης και προβλέπει ότι πολίτες και κράτη έχουν τις ίδιες υποχρεώσεις και τα ίδια δικαιώματα.
Και αυτή είναι μόνο μία από τις δεκάδες παραδοξότητες που προκύπτουν από τους κοινοτικούς “σαλτιμπαγγισμούς”.
Μόλις λίγα 24ωρα μετά τις αποφάσεις της συνόδου κορυφής και τα αποτελέσματα της δε δείχνουν να αναχαιτίζουν την κρίση.
Δυστυχώς ίδια ασάφεια αβεβαιότητα και υποκρισία κυριαρχεί και στο εσωτερικό της Ελλάδας.
Λαμβάνονται μέτρα βροχηδόν που καταδικάζουν τους πολίτες στη φτώχεια χωρίς να πείθουν κανέναν ότι λύνουν το πρόβλημα της χώρας.
Η κυβέρνηση δείχνει αδύναμη κουρασμένη και αμήχανη. Τυπικά έχει ακόμα τη δεδηλωμένη, αλλά βουλευτές της ζητούν ανοιχτά και δημόσια από τον πρωθυπουργό να παραιτηθεί.
Η εικόνα είναι κωμικοτραγική αφού αν ένας βουλευτής του ΠΑΣΟΚ έχει αντίρρηση σε κάποιο νομοσχέδιο διαγράφεται. Αν όμως θεωρεί τον πρωθυπουργό ανίκανο να συνεχίσει τη διακυβέρνηση της χώρας και το λέει δημόσια, παραμένει και…δοξάζεται.
Και ο πρωθυπουργός τους καλεί σε συνεδριάσεις που δεν τους ακούει αλλά μιλά μόνος του.
Η δε αντιπολίτευση επίσης δεν πείθει παρά ελάχιστους.
Η μεν ΝΔ μιλά για συναίνεση αλλά το μόνο που θέλει είναι να κυβερνήσει ξανά παρ ότι οι δικές της πράξεις μας έφεραν στο χείλος του γκρεμού. Τα δε κόμματα της αριστεράς παραμένουν προσκολλημένα στις αδιέξοδες πια μαξιμαλιστικές τακτικές του παρελθόντος.
Όλα λοιπόν είναι…στον αέρα. Κανείς δε φαίνεται να αποτελεί το σταθερό πόλο που βλέπει την πραγματικότητα και προσπαθεί να την αντιμετωπίσει.
Κάθε απόφαση μόλις λαμβάνεται θεωρείται ως λύση. Και λίγους μήνες ή λίγες εβδομάδες μετά αποδεικνύεται ατελής.
Αυτό είναι και το πιο επικίνδυνο που μοιραία οδηγεί σε διαλυτικά φαινόμενα.
Σε τέτοιες καταστάσεις τη “νύφη ” πληρώνουν πρώτα οι πιο αδύναμοι και μετά…όλοι.