To debate όλων των πολιτικών αρχηγών όπως αναμενόταν δεν επηρέασε κατ’ ουδένα τρόπο την προεκλογική μάχη.

Περισσότερο αποπροσανατόλισε από τα μείζονα θέματα αφού μετέφερε τη συζήτηση στις όποιες ανούσιες κόντρες υπήρξαν και στην ανάλυση της συμπεριφοράς απέναντι στο φακό και όχι στα προβλήματα.

Όλοι οι συμμετέχοντες κατήγγειλαν εαυτούς για τους όρους διεξαγωγής που οι ίδιοι επέβαλαν (!) και έφυγαν ευχαριστημένοι για να συνεχίσουν τις προεκλογικές εκστρατείες τους.

Ο Αλ Τσίπρας ήθελε με κάθε τρόπο και πέτυχε να μη γίνει το επίκεντρο. Δεν απάντησε στις προκλήσεις που του απεύθυναν οι Μειμαράκης και Λαφαζάνης και έφυγε αλώβητος.

Ο Β. Μειμαράκης φάνηκε να χάνει την ψυχραιμία του στην επίθεση του Π. Καμμένου παρ’ ότι την περίμενε. Ο ίδιος ο κ. Καμμένος που δίνει μάχη για να μπει στη βουλή επιμένει και κλιμακώνει την πολεμική του στη ΝΔ. Όμως τώρα δεν έχει απέναντι του τον Α. Σαμαρά αλλά έναν αρχηγό που εμφανίζεται ενωτικός. Έτσι επιτίθεται στην ιστορία της ΝΔ ενώ τώρα πια έχει και αυτός ψηφίσει μνημόνιο. Μένει να αποδειχθεί αν οι ψηφοφόροι του θα μείνουν στους ΑΝΕΛ ή θα σκορπίσουν προς τον αντιμνημιονιακό Λαφαζάνη, τον Αλ Τσίπρα ή τη ΝΔ από όπου πολλοί προέρχονται.

Στριμωγμένος είναι και ο Σ. θεοδωράκης που παρά τα καλά ψηφοδέλτια που συγκρότησε εμφανίζεται να χάνει δυνάμεις κυρίως προς τη ΝΔ.

ΠΑΣΟΚ και ΚΚΕ αυξάνουν τα ποσοστά τους και αυτό «απελευθερώνει» τους ηγέτες τους από το άγχος και εμφανίζονται καλύτεροι ενώ ο Π. Λαφαζάνης παρά την απροσδόκητη διαφημιστική καμπάνια αδυνατεί να εξηγήσει πειστικά τη θέση του για δραχμή που φαίνεται ότι τον έχει εγκλωβίσει.