Το πιο εξοργιστικό και υποκριτικό παιγνίδι που παίζεται το τελευταίο διάστημα εξελίσσεται στο χώρο της υγείας.

Από τη μια πλευρά η κυβέρνηση προσπαθεί να συμμαζέψει το μεγάλο φαγοπότι που γινόταν για χρόνια. Όμως το επιχειρεί με μεγάλες καθυστερήσεις, παλινωδίες, ατολμία, ενοχές και όπως πάντα ¨στις πλάτες” των πολιτών.

Δεν μπορεί για παράδειγμα να ανέχεται ένα κράτος που θέλει να λέγεται κοινωνικό και μια κυβέρνηση έστω και κατ΄ όνομα σοσιαλιστική, ότι ένας πολίτης που έχει πληρώσει τις εισφορές του θα πρέπει να στηθεί επί ώρες στην ουρά για να υποβάλει δικαιολογητικά ώστε μετά από μήνες (!)να πάρει πίσω τα χρήματα που έχει δώσει για φάρμακα, αντι αυτή η διαδικασία να γίνεται αυτόματα.

Ηλικιωμένοι ή ανήμποροι άνθρωποι καταταλαιπωρούνται και προπληρώνουν δύο φορές -η πρώτη είναι οι κρατήσεις που έχουν υποστεί-για αυτή τους την ταλαιπωρία.

Βέβαια δεν ανήκει στη σημερινή κυβέρνηση όλη η ευθύνη. Παρέλαβε τεράστια χρέη και ένα απόλυτο θεσμικό χάος ώστε να μπορούν οι “ραντιέρηδες” της υγείας να βγάζουν τις προμήθειες τους.

Σε κανέναν άλλο χώρο δεν έχει υπάρξει τόση κατασπατάληση και τόσος παράνομος πλουτισμός σε βάρος των φορολογούμενων όσο στο χώρο της υγείας.

Για πολλούς γιατρούς ο μισθός του δημοσίου ήταν αδιάφορος. Ίσως κάποιοι να δέχονταν να πληρώνουν και από την τσέπη τους προκειμένου να μπορούν να κόβουν συνταγές σε ασφαλισμένους και να απολαμβάνουν τα…πλουσιοπάροχα δώρα των φαρμακευτικών εταιριών.

Οι φαρμακευτικές εταιρίες έβαζαν αδιανόητα “καπέλα” στα είδη που διέθεταν στα νοσοκομεία αφού κανείς δεν ήλεγχε και τα λεφτά έφταναν για όλους. Μπορεί να καθυστερούσαν να τα πάρουν αλλά είχαν προϋπολογίσει τους …τόκους!

Τα κρατικά νοσοκομεία λειτουργούσαν χωρίς ισολογισμούς και εν κατακλείδι το ελληνικό σύστημα υγείας ήταν το ακριβότερο κατά κεφαλήν στην Ευρώπη και ταυτόχρονα το πιο αναποτελεσματικό.

Σήμερα γίνεται προσπάθεια κάποια από αυτά να αλλάξουν. Και αυτό οφείλουμε να το αναγνωρίσουμε στην κυβέρνηση και στον κ. Λοβέρδο προσωπικά.

‘Ομως αυτό δεν μπορεί να γίνεται με ομήρους τους πολίτες.

Δεν μπορούν οι αρμόδιοι υπουργοί και υφυπουργοί να καταφεύγουν σε μελοδράματα του τύπου “αν λέω ψέματα θα παραιτηθώ” για να πείσουν για τα λεγόμενα τους.

‘Η θα πρέπει να μπορούν θεσμικά να επιβάλουν το αυτονόητο της αποστολής τους που είναι η εξυπηρέτηση του πολίτη ή θα πρέπει να σιωπούν και να εργάζονται μέχρι να το πράξουν.

Οι μελοδραματισμοί δε συνιστούν πολιτική πράξη, ούτε καλύπτουν την πολιτική ευθύνη της ταλαιπωρίας αναξιοπαθούντων πολιτών.